باشگاه خبرنگاران جوان؛ مینا عظیمی - وب سایت میدل ایست مانیتور در گزارشی به بررسی موضع کشور‌های عربی درخصوص پیشنهاد اخراج مردم غزه پرداخت و نوش: قرار بود نشست اضطراری اتحادیه عرب در ۲۸ فوریه (۱۰ اسفند) در قاهره برگزار شود تا به پیشنهاد دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا برای اخراج مردم غزه به مصر و اردن پاسخ داده شود. هدف، ایجاد یک موضع واحد عربی در برابر انحلال آرمان فلسطین بود، چیزی که این پیشنهاد دیوانه وار به دنبال آن است.

این وب سایت اضافه کرد:اما ناگهان نشست سران به تعویق افتاد. این تعجب آور نیست. ما حق داریم بدانیم که این نشست سران اتحادیه عرب بود یا نشستی برای اسرائیل؟! سران کشور‌های عربی چه زمانی موضع واحدی اتخاذ کرده‌اند و از چه زمانی تصمیمات آنها - که به هر حال از قبل تهیه شده است - ارزشی داشته است که اکنون اینگونه باشد؟. البته که باید نشست قاهره در سال ۱۹۹۱ پس از حمله عراق به کویت به دستور آمریکا را استثنا کرد.

بی عرضی اتحادیه عرب مقابل نسل کشی غزه

اتحادیه عرب در جریان نسل کشی ۱۵ ماهه رژیم تروریستی اسرائیل در نوار غزه، زمانی که غزه به طور کامل نابود می‌شد، کجا بود؟ فلسطینی‌ها با خونسردی شهید می‌شدند و این نسل کشی به صورت زنده در شبکه‌های اجتماعی برای تماشای تمام جهان انجام می‌شد، اما این سازمان حتی جرات صدور بیانیه‌های محکومیت معمول خود را نداشت.

هیچ کس به این اجلاس‌ها اهمیت نمی‌دهد، آنها رویداد‌های بیهوده‌ای هستند که توسط بدنی برگزار می‌شود که پس از حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ خود را مرده اعلام کرد و در تمامی اتفاقات محل طی این سال‌ها بیکار نشسته بود و تجاوزات مداوم صهیونیست‌ها به فلسطینیان، هتک حرمت مسجد الاقصی، یهودی سازی بیت المقدس و عادی سازی روابط کشور‌های عربی با رژیم اشغالگر به تبعیت از مصر و اردن را تماشا می‌کرد. اتحادیه عرب در مورد این عادی سازی چیزی نگفت، زیرا مرده‌ها صحبت نمی‌کنند و اکنون حاکمان رژیم‌های عربی-صهیونیستی بقایای آن را کنترل می‌کنند. فلسطین ارزان فروخته شد.

این سازمان موضع قاطعی در مورد به رسمیت شناختن قدس از سوی ترامپ به عنوان «پایتخت ابدی» رژیم صهیونیستی و انتقال سفارت آمریکا به این شهر نداشت و زمانی که رژیم تروریستی اسرائیل بلندی‌های جولان سوریه را اشغال کرد، سکوت کرد، اقدامی که ترامپ از آن حمایت کرد. همچنین نتوانست هیچ گونه اختلاف داخلی بین کشور‌های عربی را حل کند، بلکه با توجه به سیاست محور‌های کنترل کننده آنها و برتری یا تسلط یک محور بر محور دیگر، به ویژه پس از کنترل محور «ضد انقلاب» که به عربستان سعودی و امارات اجازه داد تا از پول خود برای کنترل اتحادیه استفاده کنند، به تشدید اختلافات و شعله ور شدن درگیری‌ها بین کشور‌های عربی پرداخت.

کنترل اتحادیه عرب توسط عرب‌های صهیونیست

مانند ضرب المثل «پول قدرت است»، معیار‌ها و مقیاس‌های قدرت تغییر کرده، قطب نما اتحادیه عرب از مرکز ثقل خود منحرف شده، واژه «دشمن صهیونیستی» از فرهنگ لغت آن خارج شده و به این نقطه رسیده است که محکومیت‌های توخالی را که پس از هر تجاوز صهیونیست‌ها صادر می‌شد، از دست داده است.

اتحادیه عرب از نظر تئوریک یک نهاد برای کشور‌های عربی بود، اگرچه در برخورد با هر یک از مسائل حیاتی مورد توجه مردم عرب بی اثر بود. این اتحادیه تجلی زنده وجدان عرب بود که آرمان فلسطین از زمان پیدایش آن، یعنی تنها سه سال قبل از نکبت فلسطین، قوی‌ترین رکن و مهمترین پایه و اصل آن بود. فلسطین سنگ بنای ساختار آن بود و سال‌ها پیش از ترور اتحادیه عرب توسط عرب‌های صهیونیست که کنترل آن را به دست گرفتند، به تداوم حیات آن کمک می‌کرد.

نقشه شوم انگلیس برای ایجاد اتحادیه عرب و رژیم اسرائیل

از زمان تاسیس آن در مارس ۱۹۴۵، زیر نظر نیرو‌های اشغالگر انگلیس و به دست آنتونی ایدن، وزیر خارجه انگلیس خاری در چشم دشمنان خود نبوده است. ایدن در فوریه ۱۹۴۳ به مجلس عوام انگلیس گفت که دولت این کشور به هر اقدامی در میان اعراب با هدف دستیابی به وحدت اقتصادی، فرهنگی و سیاسی آنها علاقه نشان می‌دهد. او در سخنانی که در سال ۱۹۴۱ ایراد کرد، از جهان عرب خواست که به دولت انگلیس در تقویت روابط فرهنگی، اقتصادی و سیاسی بین کشور‌های عربی کمک کند.

ایدن می‌خواست در طول جنگ جهانی دوم به کشور‌های عربی رشوه بدهد تا در کنار متفقین قرار گیرند و با ایجاد مجموعه‌ای از نهاد‌های ملی، به دور از موجودیت بزرگ اسلامی خود، با استفاده یا بهره‌برداری از غریزه نژاد‌ها و قومیت‌ها در طبیعت مردم، ملت اسلامی را تضعیف و تکه تکه کند. او وعده‌های وسوسه‌انگیز استقلال و خودمختاری کامل را به آنها داد که با شکست آلمان به سرعت ناپدید شدند.

تفاوت زیادی بین دیدگاه دلسوزانه ایدن نسبت به ملت یهود و بالفور وجود دارد، چراکه آنها از قسمتی از انگلیس بودند. همدردی انگلیس با ملت یهود در بالفور منجر به ایجاد رژیم اشغالگر اسرائیل شد، در حالی که همدردی ایدن با کشور‌های عربی منجر به پاشیدن قلب امت اسلامی را از هم شد. در نهایت، آرمان فلسطین با وجود مقدسات اسلامی که در آن وجود دارد، به ویژه مسجد الاقصی، در دالان‌های قدرت گم شد.

با نگاهی به گذشته، می‌توان دید که انگلیس به دلیل عشق به یهودیان و اعراب به ایجاد رژیم اشغالگر اسرائیل و اتحادیه عرب کمک نکرد. آنها به سگی نگهبان در خاورمیانه نیاز داشتند تا از عرضه نفت محافظت کنند، از این رو پادشاهی‌ها و حتی جمهوری‌های اسمی، همه به عنوان نمایندگان غرب صلیبی در ازای حفظ تاج و تخت خود عمل می‌کنند.

نویسنده این گزارش در میدل ایست مانیتور آرزو کرد که ملت‌های عربی بتوانند رژیم‌های ستمگر را از پایتخت‌های خودو رژیم اشغالگر صهیونیستی را از فلسطین بیرون برانند و تاکید کرد که ان شاء الله پیروزی نزدیک است.

منبع: الخنادق