باشگاه خبرنگاران جوان؛ حسین مهدی‌تبار- رویکرد "اول آمریکا" رئیس‌جمهور دونالد ترامپ باعث گام‌های قابل توجهی در جهت کاهش مشارکت جهانی ایالات متحده شده است، مانند خروج از توافقنامه پاریس در زمینه تغییرات اقلیمی، سازمان بهداشت جهانی و مسدود کردن کمک‌های خارجی. این اقدامات اولویت‌های داخلی را در مقابل مسائل جهانی قرار می‌دهند، اما ممکن است موجب از دست رفتن نفوذ جهانی و واگذاری آن به رقبای جهانی مانند چین شود که در حال پر کردن خلأ ناشی از خروج ایالات متحده از پلتفرم‌های چندجانبه مانند سازمان ملل است.

با عقب‌نشینی، ایالات متحده این فرصت را به چین می‌دهد تا نفوذ خود را در مؤسسات بین‌المللی کلیدی گسترش دهد، مانند سازمان ملل که چین اکنون رهبری چندین آژانس تخصصی آن را بر عهده دارد. این موضوع به ویژه در حوزه‌هایی مانند ارتباطات از راه دور برجسته است، جایی که پذیرش استانداردهای تکنولوژیکی چین به شرکت‌های آن مانند هواوی مزیت رقابتی می‌دهد و وابستگی جهانی به فناوری‌های چینی را افزایش می‌دهد که ممکن است خطرات امنیتی به همراه داشته باشد.

توافقنامه پاریس که ایالات متحده از آن خارج شد، بستری برای همکاری نزدیک میان نزدیک به ۲۰۰ کشور در زمینه اقدام اقلیمی ایجاد کرد و اهداف جمعی برای محدود کردن گرمایش جهانی تعیین نمود. با گسترش تلاش‌های چین در زمینه انرژی‌های تجدیدپذیر، این کشور به بازیگر اصلی در دیپلماسی اقلیمی جهانی تبدیل شده است و ممکن است سیاست‌های اقلیمی آینده را شکل دهد. در حالی که رهبری چین در این زمینه ممکن است اقداماتی را تشویق کند، منافع ملی این کشور می‌تواند چارچوب‌های جهانی که اکنون رهبری می‌کند را تضعیف کند.

افزایش رهبری چین در دیپلماسی اقلیمی و تلاش‌های آن برای تسلط بر بازارهای انرژی‌های تجدیدپذیر، این کشور را در موقعیت قدرتمندی برای تأثیرگذاری بر تجارت جهانی، سیاست‌های فناوری و استانداردهای محیط‌زیستی قرار داده است. اگر رهبری چین همچنان اولویت‌های ملی خود را بر همکاری جهانی ترجیح دهد، ممکن است چارچوب‌های جهانی که نظارت بر آن‌ها دارد را تضعیف کند و خطرات بلندمدتی برای حاکمیت جهانی به وجود آورد.

رویکرد ترامپ در عقب‌نشینی از چندجانبه‌گرایی به طور ناخواسته به چین این فرصت را می‌دهد که نفوذ خود را در زمینه‌های کلیدی مانند اقلیم، فناوری و هنجارهای جهانی گسترش دهد. این تغییر در دینامیک قدرت جهانی، توانایی ایالات متحده را در تأثیرگذاری بر این حوزه‌های حیاتی کاهش می‌دهد و در نهایت موقعیت آن را در شکل‌دهی به سیاست‌های جهانی آینده تضعیف می‌کند.

منبع: یو اس نیوز