باشگاه خبرنگاران جوان؛ محمدحسین نیکخوی متین - تلخ بود و اذیت کننده. مدت‌ها بود که در تمامی رسانه‌ها عنوان می‌کردیم سطح فوتبال کشورمان و تیم‌های برتر لیگ ایران مانند استقلال و پرسپولیس و سپاهان نسبت به سایر تیم‌های آسیایی پایین آمده و دیگر رقابت تنگاتنگی با همسایگان عرب خود نداریم، اما پس از دیدار پرسپولیس و الهلال در لیگ نخبگان آسیا فوتبال ایران به شکلی عیان با یک واقعیت تلخ رو به رو شد؛ واقعیتی از جنس سقوط.

پرسپولیس قهرمان فصل گذشته لیگ برتر کشورمان که در سال‌های اخیر بهترین عملکرد را در میان تمام تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا داشته در دیداری که شاید از قبل هم خیلی‌ها نتیجه آن را با شکست پرسپولیس پیش بینی می کردند، با عملکردی ناامید کننده مقابل برترین تیم فوتبال آسیا، الهلال عربستان شکستی تلخ را تجربه کرد. تلخی بی پایانی که با سوت اتمام بازی هم به پایان نرسید.

پرسپولیس ایران در شبی که انتقادات بسیاری نسبت به عملکرد تیم خصوصا در نیمه اول وارد شده بود و برخی بازیکنان هم در حد و اندازه‌های خود عمل نکردند به آسانی در تقابل با ستاره‌های بین المللی الهلال بازی را واگذار کردند. 

اما این شکست آسان تنها معطوف به این بازی و تیم پرسپولیس نیست. شاید همین چند ماه پیش بود که در دیدار الهلال عربستان با استقلال تهران شب ناامید کننده دیگری را با نمایش ضعیف نماینده کشورمان و اقتدار عربستانی‌ها تجربه کرده بودیم. اتفاقی که البته سپاهانی‌ها در فصل گذشته لیگ قهرمانان آسیا مقابل گران قیمت‌ترین تیم فوتبال آسیا، نماینده عربستانی‌ها تجربه کردند.

نمایش ضعیف و غیرقابل باور استقلال، پرسپولیس و سپاهان به عنوان برترین تیم‌های ایرانی، اما تنها معطوف به مصاف با الهلال عربستان نمی‌شود و در سایر دیدار‌ها نیز عملکردی ضعیف را به ثبت رساندند. استقلال و پرسپولیس در مجموع و در کنار هم از ۱۴ مسابقه‌ای که در لیگ نخبگان آسیا انجام داده‌اند با عملکردی مشابه هر کدام تنها یک برد داشتند و در مجموع ۶ بار شکست خورده‌اند. سپاهانی‌ها نیز با عملکردی ضعیف حتی در سطح دوم لیگ قهرمانان آسیا موفق به صعود از گروهشان نشدند و خیلی راحت مسیر آسیایی خود را تمام کردند.

اما دلیل همه مشکلات و تلخی‌های این چند مدت اخیر فوتبال باشگاهی کشورمان را نمی‌توان به چند دلیل فنی کوچک در دیدار با الهلال عربستان و الشرطه عراق مربوط دانست.

درست است که الهلال عربستان با ارزشی بالغ بر ۱۸۰ میلیون یورو نسبت به استقلال و پرسپولیس و حتی سپاهان با توانایی مالی بسیار بیشتر و فراغ بال بالایی نسبت به خرید بازیکن و ستارگان مشهور دنیای فوتبال اقدام می‌کند، اما تفاوت این دو تیم تنها به قیمت بازیکنان نیست. 

از کیفیت وزشگاه‌های سایر کشور‌های حاشیه خلیج فارس تا تفاوت‌های مدیران ورزشی ما با آن‌ها می‌توان داستان‌ها نوشت و سال‌ها سخن گفت. داستان‌هایی که واقعیت دارند، اما در میان مدیران ما گوش شنوایی ندارد.

استقلال و پرسپولیس مدت‌هاست که از حضور در ورزشگاه خانگی خودشان محروم هستند و نمی‌توانند در استادیوم آزادی بازی کنند. ورزشگاهی که با وجود بازگشت به چرخه مسابقات، اما همچنان از کاستی‌های زیادی برخوردار است. آیا در ورزشگاه‌های تیم‌های بزرگ عربستان چنین مکشلاتی وجود دارد. آیا مدیران ورزشی در عربستان و سایر کشور‌های حاشیه خلیج فارس تنها به فکر خرید بازیکن خارجی هستند و به سوددهی و استفاده درست از منابع مالی فکر نمی‌کنند.

عملکرد نمایندگان ایران در رقابت‌های آسیایی تلخ بود، شکست برای آن‌ها موضوعی عادی بود به نحوی که تا مدتی طرفداران سرخابی به انجام عملکر خوب و یا کسب یک امتیاز مقابل الاهی عربستان حرف می زدند، در شرایطی که مشکل پا برجاست. مشکلی که شاید نه در مستطیل سبز بلکه در جایی دیگر در فوتبال ایران باید به دنبال آن بود.