باشگاه خبرنگاران جوان؛ مینا عظیمی - نیویورک تایمز در گفت‌و‌گو با کارشناسان، اعلام کرد که سقوط هواپیمای بوئینگ ججو ایر در روز یکشنبه در کره جنوبی نتیجه ترکیب مرگباری از عوامل نامطلوب بوده است.

این روزنامه در گزارشی اعلام کرد که طول باند فرودگاه موان، محل وقوع فاجعه، ۹۲۰۰ فوت (۲.۸ کیلومتر) است، اما هنگام فرود هواپیمای نگون بخت، تنها ۸۲۰۰ فوت (۲.۵ کیلومتر) بود.

 با این حال، مقامات ادعا می‌کنند که حتی این طول برای فرود ۷۳۷-۸۰۰ هواپیما کافی است. روز یکشنبه، هواپیما همچنین منطقه فرود معمول خود را از دست داد و دورتر از حد معمول در امتداد باند فرود آمد.

فیلمی از فرود بوئینگ ۷۳۷-۸۰۰ در فرودگاه نشان می‌دهد که بدون استقرار چرخ‌های فرود، روی باند می‌لغزد و در حالی که روی شکمش لیز می‌خورد، اطراف آن را ابر‌هایی از گرد و غبار، دود و جرقه احاطه کرده است. سرعت آن پس از برخورد با سازه بتنی در فاصله ۸۲۰ فوتی باند و منفجر شدن، منجر به کشته شدن همه ۱۷۹ سرنشینان آن شد.

در همین راستا کارشناسان هوانوردی گفتند که به نظر می‌رسد خلبان هواپیما قادر به کنترل موتور‌ها و چرخ فرود آن نیست و این موارد او را از دو مورد از سه وسیله اصلی کاهش سرعت هواپیما محروم کرده است: ترمز کردن چرخ فرود و هل دادن موتور‌ها به عقب فلپ‌های بال، که راه دیگری برای کاهش سرعت است.

پس از فرود، هواپیما به قدری سریع در حال حرکت بود که از باند فرودگاه عبور کرد و مستقیما با یک سازه بتنی که توسط تلی از خاک احاطه شده بود برخورد کرد. این سازه برای نصب یک آنتن به اصطلاح محلی سازی ساخته شده است که به خلبان کمک می‌کند مسیر صحیح نزدیک شدن را حفظ کند.

 یو یونگ وان، مدیر سیاست هوانوردی در وزارت زمین، زیرساخت و حمل و نقل کره جنوبی، توضیح داد که چنین ساختار بتنی را می‌توان در فرودگاه‌های دیگر در کره جنوبی و خارج از کشور یافت و طبق مقررات ساخته شده است، اما برخی کارشناسان بر این باورند که اگر چنین ساختاری وجود نداشت، اگر آنتن روی یک براکت شکستنی‌تر نصب می‌شد، ممکن بود هواپیما از فاجعه نجات پیدا کند.

منبع: آر تی