معصومه ظهیری گفت: حضرت فاطمه معصومه (س) میهمان ۱۷ روزه شهر قم بود که برای همیشه بر ما میزبان شد و همه از سفره کریمانه ایشان بهره‌مند هستیم.

استاد حوزه علمیه قم با بیان این‌که مهم‌ترین بعد زندگی کریمه اهل‌بیت (س)، آگاه بودن به زمان است، بیان کرد: انسانی که موقعیت زمانی و مکانی را خوب بشناسد عکس‌العملش نسبت به وقایع زمان به‌جا، به‌موقع و به‌اندازه است.

ظهیری با اشاره به این‌که حضرت معصومه (س) ۲ موقعیت زمانی دارد، ادامه داد: ایشان در زمان حیات پدرشان و سکونتشان در مدینه، محدثه بودند و روایت حدیث داشتند و مردم را به ولایت ترغیب می‌کردند.

استاد حوزه علمیه قم گفت: احادیثی که ایشان جزو راویان آن هستند مربوط به امامت و ولایت غدیر و یا محبت اهل‌بیت (ع) است؛ آن حضرت با روایت حدیث، اعتقاد مردم به ولایت و شیعه حضرت علی (ع) بودن را استحکام بخشیدند.

ظهیری گفت: بعد دوم زندگی حضرت معصومه (س) بعد از هجرت اجباری امام رضا (ع) است که در زیارت‌نامه می‌خوانیم امین، حجت و مورد اعتماد امامش است.

استاد حوزه علمیه قم  افزود: امام معصوم او را معصومه می‌نامند، یعنی از خطا و اشتباه به دور و مورد اعتماد است؛ از سوی دیگر همه نامه‌های امام رضا (ع) نیز خطاب به حضرت معصومه (س) است که این مساله بیانگر امتیاز ویژه و فوق‌العاده بودن کریمه اهل بیت (س) می‌باشد.

ظهیری اضافه کرد: بُعد مسوولیت پذیریشان این است که امام او را فرامی‌خوانند و می‌گویند حرکت کن به طرف توس؛ در شرایطی که به دلیل خفقان حکومت ارتباط با امام قطع شده و مردم حتی وجوهات مالی خود را نمی‌توانند به امام برسانند.

استاد حوزه علمیه قم  با بیان این‌که مسوولیت پذیری حضرت به نحوی بود که از مدینه به توس هجرت می‌کنند، تصریح کرد: حضرت با این اقدام به مردم می‌نمایاند که باید مطیع امر و امام شناس باشیم، رابطه خود را با امام حفظ کنیم؛ کسی که ملجا پاسخگویی، جایگاه حکومت و حاکمیت از آن اوست، امام است ولو این‌که دیگران غلبه و غصب کرده‌اند.

استاد حوزه علمیه قم با اشاره به ابعاد مختلف زندگی حضرت فاطمه معصومه (س)، گفت: عبادت، عفیف بودن، پاکدامنی و محدثه بودن از جمله ویژگی‌های حضرت است.

او اضافه کرد: اگر قرار باشد بازخوانی در موقعیت زمانی کنونی در زندگی حضرت داشته باشیم که برای نسل عصر ما الگو باشد، بعد امام شناسی، مسوولیت پذیری، عکس‌العمل‌های به‌جا، به‌اندازه و به‌موقع، موقعیت را درست تشخیص دادن و حرکت کردن از ویژگی‌های منحصربفرد کریمه اهل‌بیت (س) است.

ظهیری ادامه داد: کنشگری حضرت فاطمه معصومه (س) در موقعیت زمانی خود، او را جزو افراد مجاهده زمان خود قرار می‌دهد؛ ایشان بانوی مجاهده‌ای بود که در راه خدا، دفاع از امام و تبلیغ، در مسیر شیعه و پیرو امام بودن حرکت می‌کرد.

استاد حوزه علمیه قم  افزود: اگر زندگینامه حضرت را بازخوانی کنیم و به گوش نسل جدید برسانیم، شاید مهم‌ترین وجه کاربردی ایشان فعالیت و کنشگر اجتماعی بودن است.

استاد حوزه علمیه قم  با بیان اینکه ایمان و عمل صالح عاقبت به خیری می‌آورد، گفت: کریمه اهل‌بیت (س) هم برادر را ندید هم رحلت شهادت گونه داشت؛ اما نگین انگشتری شد که حول محور او بسیاری از قیام‌ها و نهضت‌ها شکل گرفت و علوم آل محمد به دیگر کشور‌ها و شهر‌ها انتقال پیدا کرد.

حضرت فاطمه معصومه (س) در یکم ذی‌القعده سال ۱۷۳ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. پدر ایشان امام موسی کاظم (ع) و مادر این بانوی بزرگوار نجمه خاتون بود. «طاهره، حمیده، رشیده، تقیه، رضیه، مرضیه، سیده، صدیقه، سیده نساءالعالمین، محدثه، عابده و کریمه اهل‌بیت» از لقب‌های حضرت معصومه (س) به شمار می‌رود.

آن حضرت در کنار پدر والامقام خویش با بهترین صفت‌های انسانی آشنا و اینگونه در علم، تقوا و فضیلت‌های اخلاقی سرآمد بانوان آن روزگار شد و پس از شهادت امام موسی کاظم (ع)، یار و یاور همیشگی امام رضا (ع) برادر والامقام خود در دوران سخت امامت بود.

پس از آن‌که مامون به خلافت رسید، از محبوبیت امام رضا (ع) نزد مردم احساس خطر کرد و با توجه به این موضوع کوشید تا به‌منظور مستحکم کردن پایه‌های قدرت خویش از این بُعد امام (ع) استفاده کند، بدین منظور به‌صورت نمایشی با مردم عهد کرد تا حکومت را به امام هشتم (ع) واگذار کند و بدین شکل ایشان را به مرو فراخواند.

یک سال پس از هجرت امام رضا (ع)، این بانوی پرهیزگار به شوق دیدار برادر و گسترش پیام الهی به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهری مورد استقبال مردم قرار گرفت؛ در این سفر پیام مظلومیت و غربت برادر گرامی خویش را به مسلمانان رساند و مخالفت خود و اهل‌بیت (ع) را با حکومت بنی‌عباس بیان کرد.

این امر خشم حکومت را به‌شدت برانگیخت و هنگامی که کاروان حضرت معصومه (س) به شهر ساوه رسید، عده‌ای از مخالفان اهل‌بیت (ع) با حمایت ماموران حکومتی با کاروانیان به جنگ پرداختند و تمامی مردان کاروان را به شهادت رساندند. این بانوی گرانقدر پس از این حادثه بیمار شد و، چون توان ادامه راه را به طرف خراسان نداشت، به قم رفت و ۱۷ روز در این شهر اقامت گزید.

سرانجام حضرت معصومه (س) در ۱۰ ربیع‌الثانی ۲۰۱ هجری قمری در ۲۸ سالگی پس از تحمل درد و رنج حاصل از بیماری دیده از جهان فروبست.

عبادت و زهد، پارسایی و تقوا، راستگویی و بردباری، استقامت در برابر ناملایمات، بخشندگی و پاکدامنی و نیز یاد خدا، از صفات برجسته این خاندان پاک‌سیرت و نیکو سرشت به شمار می‌رفت. پدران این خاندان، همه برگزیدگان و پیشوایان هدایت، گوهر‌های تابناک امامت و سکان‌داران کشتی انسانیت بودند.

حضرت معصومه (س) ویژگی‌های منحصربه‌فردی دارد که هیچ‌یک از امام‌زادگان ندارند؛ حرم آن حضرت و قبر نورانی‌اش برکات بزرگی دارد که در کمتر نقطه‌ای از زمین می‌توان یافت؛ بی‌مبالغه است که گفته شود یکی از مقدس‌ترین اماکن روی زمین و معادل دیگر اماکن مقدس دنیاست.

تربت پاک شفیعه محشر، دخت گرامی موسی بن جعفر (ع)، حضرت معصومه (س) در میان امام‌زادگان ایران و شهر قم و فرزندان حضرت امام موسی (ع) نورافشانی می‌کند، ماه تابانی که همه آنها را تحت‌الشعاع انوار درخشان خود قرار داده‌است.

حضرت فاطمه معصومه (س) از جهت شخصیت فردی و کمالات روحی در بین فرزندان موسی بن جعفر (ع) بعد از برادرش، حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع) در والاترین رتبه جای دارد؛ این در حالی است که شیخ مفید و دیگران، فرزندان دختر امام کاظم (ع) را حداقل ۱۸ نفر برشمرده‌اند که حضرت فاطمه معصومه (س) در بین این‌همه بانوی مکرمه، سرآمد بوده‌است.