علامه محمدباقر مجلسی، در ماه مبارک رمضان سال ۱۰۳۷ هجری قمری در دارالسلطنه شهر اصفهان دیده به جهان گشود.
پدرش از شاگردان شیخ بهایی در علوم اسلامی از بزرگان روزگار خود به شمار می‌رفت و مادرش دختر صدرالدین‌محمد عاشوری بود.
پدر بزرگ علامه، ملا مقصود، از دانشمندان با تقوا و از مروجین مذهب تشیع بود و به خاطر کلام زیبا و اشعار دلنشین در محافل و مجالس به «مجلسی» لقب گرفت.
علامه مجلسی نزد استادانی همچون شیخ حرعاملی، ملامحسن استرآبادی، ملامحسن فیض کاشانی، ملامحمدصالح مازندرانی (شوهر خواهر علامه)، ملاحسنعلی شوشتری، ملاعبدالله شوشترى، میرزارفیع‌الدین طباطبائی‌نائینی، شیخ عبدالله‌بن شیخ جابر عاملی، سید میرزای جزائری، امیرمحمد مومن استرآبادی، شیخ حرعاملی و ... کسب فیض کرد و در چهارده سالگی از ملاصدرا اجازه روایت گرفت.
علامه مجلسی بیش از یکصد کتاب به زبان فارسی و عربی نوشت. اولین تألیف علامه را کتاب الأوزان و المقادیر یا میزان المقادیر دانستهاند که در سال ۱۰۹۳ تألیف شده است. آخرین تألیف او هم کتاب حق‌الیقین به سال ۱۱۰۹ هجری، یعنی یک سال قبل از وفاتش است.
از جمله کتاب‌های مهم او می‌توان به بحارالأنوار در ۱۱۰ جلد، مرآة العقول، شرح کافی ثقة‌الاسلام کلینی در ۲۶ جلد، ملاذ الأخیار، شرح تهذیب شیخ طوسی در ۱۶ جلد، الفرائد الطریفة، شرح صحیفه سجادیه، شرح أربعین حدیث، حق‌الیقین، در اعتقادات و به زبان فارسی، زادالمعاد، در اعمال و ادعیه ماه‌ها به زبان فارسی، تحفة الزائر، در زیارات به زبان فارسی، عین الحیاة، شامل مواعظ و حکم بر گرفته از آیات و روایات معصومین به زبان فارسی، صراط النجاة، حلیة‌المتقین، در آداب و مستحبات روزانه و در طول زندگی و .. اشاره کرد.
سرانجام این عالم مجاهد و تلاشگر در شب بیست و هفتم ماه رمضان سال ۱۱۱۰ هجری قمری، در سن هفتاد و سه سالگی در اصفهان وفات یافت.
او را در کنار مسجد جامع و نزدیک خانه‌اش، کنار پدر علامه‌اش ملا محمدتقی مجلسی دفن کردند. آرامگاه او در کنار مسجد جامع اصفهان واقع است و امروزه «بقعه مجلسی» خوانده می‌شود.
