کشت زردچوبه ظرفیتی ثروت‌آفرین که مغفول مانده است
کشت زردچوبه در جنوب سیستان و بلوچستان، ظرفیت مغفول مانده در تولید و اشتغال بخش کشاورزی است که با شناسایی این نقاط قوت و توسعه این بخش می‌توان در افزایش تولید ملی و نیز ماندگاری روستاییان در روستاها تلاش کرد.
یکی از صنایع نوظهور جدید در عرصه اقتصاد، کشت گیاهان دارویی است، این گیاهان به دلیل نیاز کم به آب، در شرایط خشکسالی نیز دوام دارند و علاوه بر نقش مؤثری که در عرصه اقتصاد و تولید ثروت دارند، در اشتغالزایی خصوصاً در روستاها نیز اثرگذار هستند.
رشد و توسعه شهرها در گرو توسعه و آبادانی روستاها است و آبادانی روستاها در گرو شناسایی ظرفیت‌های مختلف مغفول مانده است.
زردچوبه از قدیمی‌ترین گیاهان ادویه‌ای در جهان بوده که در صنایع بهداشتی، عطرسازی، داروسازی و غذایی کاربردهای فراوانی دارد و حتی با استفاده از آن می‌توان لباس‌های پشمی، ابریشمی و پنبه‌ای را رنگ کرد.
در حقیقت شرایط کاشت زردچوبه به این نحو است که آن را می‌توان در ارتفاع ۱۵۰۰ متری سطح زمین با دمای ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتیگراد کاشت و این گیاه به بارندگی حدود ۱۵۰۰ تا ۲۲۵۰ میلی‌متر نیاز دارد.
در حقیقت زردچوبه گیاهی، نسبتاً سایه‌دوست بوده و خاکهای سبک شنی یا رسی که حاصلخیز بوده و زهکشی خوبی دارند برای کاشت آن مناسب هستند.
تنها یک اعلام نیاز ازسوی جهاد کشاورزی سیستان و بلوچستان درجهت ایجاد اشتغال برای مردم بومی خود کافی بود تا محققان یک شرکت دانش بنیان به فکر بومی سازی تولید گیاهچه زردچوبه بیفتند.
کمااینکه سیستان و بلوچستان و مخصوصا چابهار از لحاظ آب و هوایی به کشور پاکستان و ولایت کویته نزدیک است و امکان پرورش زردچوبه در آنجا وجود دارد.
شهرهای پیشین و باهو کلات، آب و هوای مناسب و مشابهی با کشور هندوستان دارند به همین دلیل شرایط لازم را برای کشت زردچوبه در این دو شهرستان فراهم است.
ارزش اقتصادی زردچوبه نسبت به موز بیشتر است و از آنجایی که میزان آب کمتری برای کشت نیاز دارد، جایگزین خوبی برای هندوانه و موز در دشت باهوکلات و زرآباد محسوب می شود.
عباس نورزایی، رئیس کانون جهادگران جهاد سازندگی سیستان و بلوچستان بیان کرد: مصرف داخلی سالانه ادویه در کشور ۲۲۰ هزار تن است که ۱۷۰ هزار تن آن از طریق واردات تأمین می‌شود و ادویهٔ وارداتی شامل زنجبیل، هل، زردچوبه، دارچین و فلفل سیاه است.
وی افزود: ادویه از کشورهایی مانند هند، اندونزی، سنگاپور و مالزی وارد کشور می‌شود.
نورزایی ادامه داد: الان ۵۰ هزار تن ادویه در داخل کشور تولید می‌شود، زیرهٔ سبز و زیرهٔ سیاه در کرمان، فلفل قرمز در سبزوار و گرگان، سماق در تبریز و گلپر در شهرهای شمالی کشورمان کشت و تولید می‌شود.
وی عنوان کرد: بیش از ۲۲ میلیون خانوار ایرانی مصرف‌کنندهٔ این مواد غذایی هستند؛ کارخانه‌ها، صنایع تولیدکنندهٔ مواد غذایی و حتی سازمان‌های پزشکی نیز از دیگر مصرف‌کنندگان بزرگ این نوع از مواد غذایی هستند.
به گفته نورزایی؛ در این میان، بیشترین حجم واردات ادویه یعنی ۱۰۲ هزار تن آن، مربوط به ریشهٔ گیاه کوکورما را لونگا است که در میان ما ایرانی‌ها به زردچوبه مشهور است.
وی تصریح کرد: سالیانه بالغ بر ۲۰۰ میلیون دلار ارز برای واردت این میزان زردچوبه از کشور خارج می‌شود و حال‌آنکه شرایط اقلیمی استان سیستان و بلوچستان در شهرستان‌های دشتیاری، چابهار، کنارک و زرآباد که دمای مناسب برای رشد گیاه زردچوبه در حدود ۲۰ تا ۳۵ درجهٔ سانتیگراد مهیا است، بهترین محل برای کاشت این گیاه به شمار می‌آید.
وی اضافه کرد: این گیاه را می‌توان در زیراشکوب باغات نارگیل و موز و یا مزارع مستقل کشت کرد و میزان مصرف آب این گیاه بسیار کمتر از موز و هندوانه است و ارزش‌افزودهٔ بیشتری نیز دارد؛ بنابراین به‌راحتی می‌تواند جایگزین این نوع گیاهان شود.
نورزایی با اشاره به کاشت این گیاه پرخاصیت اضافه کرد: مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی ایرانشهر، ریزوم گیاه را وارد و در ایستگاه‌های تحقیقاتی خود به طور آزمایشی کشت کند و بهترین رقم این گیاه را از طریق کشت بافت، تکثیر و نشای آن را در اختیار سرمایه‌گذاران قرار دهد.
وی ادامه داد: سرمایه‌گذاران بخش خصوصی، نهادهای عمومی غیردولتی و کشاورزان منطقه نسبت به کاشت این گیاه اقدام کنند و وزارت جهاد کشاورزی، استانداری و دیگر دستگاه‌های مرتبط نیز از حمایت‌های فنی، مالی و اعتباری دریغ نورزند.
