در حدود پنج ماه از جنگ غزه صهیونیست‌ها در کنار سلاح‌های آمریکایی، خیانت‌های عربی و تکنولوژی‌های اروپایی، از ابزار دیگری در این منطقه برای کشتار بهره می‌برند که در «منفور» شدن این رژیم در جهان به شدت مؤثر بوده است. این ابزار چیزی نیست جز «گرسنگی». طبق گزارش‌هایی که منتشر شده است، مردم مظلوم غزه به خوردن برگ‌های درختان و علوفه و اجساد حیوانات رو آورده‌اند و صهیونیست‌ها با شلیک گلوله‌های تانک و اسلحه‌های کوچک‌تر به خودرو‌های حامل مواد غذایی اجازه رسیدن زنان و کودکان فلسطینی به غذا را نمی‌دهند. همین امر باعث جان باختن دست‌کم ۲۰ نفر از گرسنگی شده است که بین آن‌ها از نوزاد و نوجوان تا پیرمرد و زن ۷۰ و ۸۰ ساله دیده می‌شود.

سخنگوی آنروا هم گفته اکثر ساکنان این باریکه به مشکلات روحی و روانی دچار شده‌اند. تصاویر تکان دهنده‌ای نیز از دفن مردم این باریکه در گور‌های جمعی منتشر شده است که بیش از هر چیز نشان‌دهنده «مرگ انسانیت» در جهان است.

از این رو باشگاه خبرنگاران جوان برای بررسی زوایای مختلف این موضوع مصاحبه‌ای ترتیب داده با پارادانا زولیان، استاد دانشگاه سنگاپور ترتیب داده که مشروح آن در ذیل از نظرتان می‌گذرد.

-پس از گذشت نزدیک به ۵ ماه از آغاز جنگ غزه، اسرائیل هنوز موفق به شکست حماس نشده، تحلیل شما از این وضعیت چیست؟

پارادانا زولیان: ما همیشه دیده‌ایم که حمله کردن آسان‌تر از اشغال کردن است. از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، اسرائیل به غزه حمله می‌کند و همه چیز را ویران می‌کند - خانه ها، بیمارستان ها، کلیساها، مساجد، مدارس، اردوگاه‌های پناهندگان، جاده ها، پل‌ها و هر چیز دیگری -، اما توانایی اشغال غزه را نداشته است. این اولین چیزی است که آشکار است. مشاهده دوم مربوط به این است و آن اراده و عزم فلسطینیان برای مقاومت و مبارزه در برابر هجوم اسرائیل بدون توجه به شرایطی که در آن قرار دارند و ماهیت بی‌رویه حمله اسرائیل به جان‌شان است.

در نهایت، کشتار فلسطینیان توسط اسرائیل و پاکسازی قومی فلسطین توسط اسرائیل، بار دیگر غیرانسانی بودن جنگ را نشان می‌دهد. همه جنگ‌ها وحشیانه و غیرانسانی هستند و این جنگ تاحدی وحشیانه بوده است، به طوری که سربازان اسرائیلی از خود در حال جشن گرفتن تخریب ساختمان‌های فلسطینی ویدیو می‌گیرند. حقیقت این است که جنگ انسانیت را از انسان می‌گیرد.

- دولت بایدن پیوسته هشدار می‌دهد که جنگ غزه نباید گسترش یابد، اما به اسرائیل سلاح می‌فرستد، آیا شما در سیاست‌های آمریکا تناقضی مشاهده نمی‌کنید؟

پارادانا زولیان: سیاست آمریکا در قبال جنگ چیزی جز رفتار ریاکارانه نبوده است. ایالات متحده تنها کشوری است که بار‌ها قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل را که خواستار آتش بس می‌شد وتو کرده است، بدون قید و شرط از اسرائیل با تسلیحات حمایت می‌کند، فعالانه از توقف جنگ جلوگیری می‌کند و با این حال به سایر کشور‌ها از دخالت در این جنگ هشدار می‌دهد. باید کاملاً از واقعیت غافل بود تا نفاق ایالات متحده را در این مناقشه ندید.

دولت بایدن اعتبار نصفه و نیمه ایالات متحده را قربانی انتخاب مجدد بایدن می‌کند. جو بایدن اجازه کشتار بی‌رویه فلسطینی‌ها و نابودی جان ده‌ها هزار فلسطینی را می‌دهد تا بتواند دوباره انتخاب شود. تاکنون سه وزیر اسرائیلی - آمیچای الیاهو، بن گویر و بزالل اسموتریچ - آشکارا گفته اند که مردم غزه باید مجبور به ترک غزه شوند. میزان آسیب به زیرساخت‌های غزه نیز کار را برای ساکنان آن تقریباً دشوار کرده است. هم اظهارات مقامات دولتی اسرائیل و هم رفتار ارتش اسرائیل بدون هیچ تردیدی ثابت می‌کند که پاکسازی قومی فلسطینی‌ها و خالی کردن غزه از جمعیت فلسطینی آن، هدف اصلی دولت کنونی اسرائیل است.

طبق آمار رسمی تاکنون حدود ۱ درصد از جمعیت غزه قتل عام و تعداد زیادی زخمی شده اند. تاریخ این جنایت را ثبت خواهد کرد که کشور‌هایی مانند ایالات متحده، انگلیس و آلمان زمانی که روسیه به اوکراین حمله کرد، روسیه را به جنایت علیه بشریت متهم کرد و به حمایت و کمک به اوکراین شتافت، و زمانی که نوبت به جنگ اسرائیل علیه فلسطینی‌ها رسید، برای اوکراین گریه کردند. آن‌ها ایستاده اند و وانمود می‌کنند که هیچ اتفاقی نمی‌افتد، اسلحه‌ها را به سوی اسرائیل روانه می‌کنند، جنایات ارتش اسرائیل را توجیه، از آتش‌بس جلوگیری و انسانیت خود را فراموش کردند.

پیش از آغاز نسل‌کشی غزه، اسرائیلی‌ها به‌طور دسته‌جمعی علیه آنچه که آن را حمله به نظام حقوقی و دموکراسی کشور توسط نتانیاهو می‌دانستند، برای ماه‌ها اعتراض کردند. با این حال آن‌ها هرگز با این تعداد و با چنین قدرتی به اشغال، قتل و وحشیگری فلسطینیان توسط دولت و ارتش خود اعتراض نکرده اند. در نوامبر، یک ماه کامل پس از آغاز نسل‌کشی، تنها ۱.۸ درصد از اسرائیلی‌ها گفتند که معتقدند ارتش اسرائیل از قدرت آتش بیش از حد در غزه استفاده می‌کند و اکنون، با گذشت پنج ماه از آغاز نسل‌کشی، حدود ۴۰ درصد از اسرائیلی‌ها می‌گویند که می‌خواهند شاهد تجدید حیات شهرک‌های یهودی در غزه باشند. 

به نظر می‌رسد تصاویر هزاران فلسطینی کشته و معلول برای اسرائیلی‌ها اهمیت چندانی ندارد. فیلم پدرانی که اجساد فرزندانشان را در کیسه‌های پلاستیکی حمل می‌کنند، یا مادرانی که بر اجساد خون آلود نوزادان کشته شده شان گریه می‌کنند، متاثر نمی‌شوند. آن‌ها به کودکان گرسنه‌ای که زیر آوار گیر کرده اند، یا مسموم شدن کودکان نوپا با غذای پرندگانی که مجبور به خوردن آن‌ها در میان قحطی دست ساز انسان هستند، اهمیتی نمی‌دهند. آن‌ها صرفاً نسبت به رنجی که ارتششان بر بیگناهان تحمیل می‌کند بی‌تفاوت نیستند - هزاران نفر از آن‌ها در واقع در دروازه‌های مرزی تظاهرات می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که هیچ کمکی به فلسطینی‌های در آستانه قحطی نمی‌رسد. بسیاری از این‌ها همان اسرائیلی‌هایی هستند که کمتر از یک سال پیش برای اعتراض به حمله نتانیاهو به دموکراسی خود به خیابان‌ها آمدند.

بنابراین، نه – آنچه ما امروز در فلسطین شاهد آن هستیم، آنطور که سندرز و وارن اصرار دارند، «جنگ نتانیاهو» نیست. این درگیری، این نسل‌کشی، با به قدرت رسیدن نتانیاهو آغاز نشد و با سقوط اجتناب‌ناپذیر نتانیاهو به پایان نخواهد رسید.

شهرک نشینان مدت‌ها قبل از اینکه نتانیاهو در سیاست اسرائیل مطرح شود شروع به سرقت زمین ها، خانه‌ها و زندگی فلسطینی‌ها کردند. فلسطینی‌ها از مدت‌ها قبل از نخست وزیری او در زندان‌های روباز گیر افتاده اند. هنگامی که نتانیاهو فرمانده شد، ارتش اسرائیل شروع به آزار، اذیت، مجروح کردن و کشتار فلسطینی‌ها نکرد زیرا این داستان سال‌ها و دهه هاست که ادامه دارد.

پرادانا بوی زولیان عضو مدعو در برنامه مطالعات اجتماعی و فرهنگی منطقه ای، ISEAS – موسسه یوسف ایشاک، سنگاپور است. وی همچنین مدرس ارشد در دانشگاه محمدیه ملانگ (UMM)، اندونزی، و معاون امور علمی در دانشکده مطالعات اسلامی UMM است.