ورزشکاران تنها برای شرکت در مسابقات و کسب عناوین ورزش نمی‌کنند. برای برخی از آن‌ها ماجراجویی و ریسک بالا اهمیت بیشتری دارد و به همین خاطر به رشته‌هایی می‌پردازند که چنین ویژگی‌هایی داشته باشند. این فعالیت‌ها که در شرایط دشوار انجام می‌شوند و نیاز به آمادگی جسمانی بالا دارند ورزش‌های خطرناک نامیده می‌شوند. در این رشته‌های سخت خطر مرگ و آسیب دیدگی‌های شدید زیاد است. ورزشکار باید از آمادگی کاملی برخوردار باشد تا دچار حادثه نشود. البته ممکن است اتفاق‌های بیرونی عامل مصدومیت و از دست دادن جان شود. 

بیس جامپینگ (پرش آزاد)

این فعالیت یکی از خطرناک‌ترین ورزش‌های دنیا به حساب می‌آید. ورزشکار باید لباس مخصوصی که به شکل پرنده است را بر تن کند و تنها می‌تواند یک چتر نجات داشته باشد. این لباس اجازه می‌دهد مانند یک پرنده بر فراز چشم انداز‌های فوق العاده پرواز کند. کسانی که عاشق طبیعت و ریسک هستند از انجام آن لذت می‌برند. از هر ۲۳۰۰ پرش یک نفر ممکن است جان خود را از دست بدهد. 

صخره نوردی بدون طناب 

رشته صخره نوردی نیاز به قدرت جسمانی بالایی دارد تا ورزشکار بتواند بدنش را نزدیک دیواره‌ای که از آن بالا می‌رود حفظ کند و از سقوط در امان باشد. رشته‌های مختلفی از این ورزش وجود دارد که خطرناک ترینشان صخره نوردی آزاد است و بدون کمک طناب انجام می‌شود. در این رشته بر خلاف صخره نوردی سنتی ورزشکار تنها است و طنابی وجود ندارد. کسانی که اقدام به انجام آن می‌کنند به خوبی از مسیر آگاه هستند و قبلا به شکل سنتی از صخره مورد نظر بالا رفته اند. در هر صورت صخره نوردی بدون طناب ریسک بالایی دارد و کوچک‌ترین خطا موجب آسیب دیدگی شدید و حتی مرگ می‌شود. 

غواصی در اعماق آب و غار‌ها 

این ورزش در اعماق تاریک دریا یا غار‌ها انجام می‌شود که سرمازدگی و نبود اکسیژن ممکن است روی بدن انسان تاثیر بگذارد. غواصی فعالیت پیچیده‌ای است که نیاز به تجهیزات خاصی دارد و ورزشکار باید فن نفس کشیدن را بداند. با این حال غواصی در اعماق آب نیاز به شناخت خیلی بالا از این رشته دارد و قدرت ذهنی باورنکردنی را می‌طلبد. سالیانه هفت نفر به خاطر این ورزش جان خود را از دست می‌دهند. 

پاراگلایدر 

پرش از یک هواپیما، هلی کوپتر و هر وسیله هوایی پاراگلایدر نامیده می‌شود. همچنین این پرش می‌تواند از جای ثابت مانند ساختمان‌ها یا کوه‌ها انجام شود. تفاوت اصلی این رشته با بیس جامپینگ در ارتفاع پرش است و در پرش آزاد فاصله کوتاه‌تر از پاراگلایدر است. به همین خاطر ورزشکار در پاراگلایدر یک چتر نجات اضافه هم همراه دارد. در این رشته ورزشکاران می‌توانند در جریان سقوط آزاد و پیش از باز کردن چتر نجات برنامه ریزی کنند. آن‌ها می‌توانند از دو بخش این رشته یعنی سقوط آزاد و پرواز لذت ببرند. خطر پاراگلایدر نسبت به پرش آزاد کمتر است و از هر ۷۵ هزار پرش یک نفر ممکن است جان خود را از دست بدهد. 

موج سواری با طناب 

این رشته یکی از خطرناک‌ترین روش‌های موج سواری به حساب می‌آید، چون ورزشکار با موج‌هایی با ارتفاع بالای ۸ متر روبرو می‌شود. همچنین در شرایط جوی خاص (طوفان و بوران) و در مناطق مرجانی به رقابت می‌پردازد. خطر این رشته در فرو رفتن در عمق ۱۰ متری، گیر کردن در مسیر زیردریایی‌ها و سختی‌های ماندن در سطح آب است. 

موتور سواری آزاد 

موتورسواری یکی از رشته‌های پرحادثه به حساب می‌آید و هر چند وقت یک بار خبر تلخ درگذشت یک موتور سوار به گوش می‌رسد. از هر هزار موتور سوار یک نفر جان خود را در این رقابت‌ها از دست می‌دهد. اغلب آن‌ها جوانانی هستند که به تازگی دوران حرفه‌ای خود را شروع کردند. موتور سواری آزاد خطرناک‌تر از مسابقات دیگر این رشته است. موتور سوار در جریان رقابت خود پرش‌ها و چرخش‌هایی خطرناکی را انجام می‌دهد که کوچک‌ترین خطا ممکن است باعث آسیب دیدگی شدیدش شود. ورزشکاران این رشته باید از آمادگی جسمانی بالایی برخوردار باشند و تمرینات زیادی دیده باشند تا کمتر در معرض خطر قرار بگیرند. 

قایق سواری در آب‌های خروشان 

خطرناک‌ترین شکل قایق سواری در آب‌های خروشان انجام می‌شود. قایقرانان در رود‌های خروشانی که گرادب، موج و آبشار دارند قایقرانی می‌کنند. این رود‌ها در دو دسته V و Vl قرار می‌گیرند و در این آب‌ها تقریبا قایقرانی غیرممکن است. ورزشکاران از ساده‌ترین وسایل استفاده می‌کنند. آن‌ها در یک قایق بادی در حالی که کلاه کاسکت بر سر دارند و جلیقه نجات پوشیده اند قایقرانی می‌کنند. در این ورزش قایقران باید قدرت زیادی داشته باشد تا مانع از افتادن در آب شود و از صخره‌ها عبور کند که منجر به مرگش نشود. 

کوهنوردی 

هدف این ورزش بالا رفتن از بلندترین کوه‌های جهان است مانند قله اورست. در این مسیر کوه نورد با سختی‌های زیادی روبرو می‌شود از جمله از دست دادن مسیر به خاطر نبود اکسیژن، یخ زدن بخش‌هایی از بدن و مشکلات تنفسی. از هر شش نفری که تلاش می‌کنند به قله برسند یک نفر جان خود را از دست می‌دهد. شناخت کوه، آمادگی جسمانی بالا، بلد بودن صخره نوردی و تشکیل یک گروه خوب از نکات اساسی برای کوه نوردی در بلندترین قله‌های دنیا است. 

هلی اسکی 

در این رشته ورزشکار توسط هلی کوپتر به کوهی برده می‌شود که پوشیده از برف دست نخورده است. او با اسکی یا اسنوبرد شروع به حرکت می‌کند، چون مسیر بدون نشان است و یا ممکن است ورزشکار از منطقه شناختی نداشته باشد هلی اسکی یکی از خطرناک‌ترین رشته‌ها به حساب می‌آید. همچنین اسکی بازان ممکن است با خطر سقوط بهمن روبرو شوند. ورزشکار باید از آمادگی جسمانی ایده آلی برخوردار باشد و شناخت فنی خوبی داشته باشد. 

لژ سواری خیابانی

در این رشته که در خیابان انجام می‌شود ورزشکار از یک اسکیت بُرد بزرگ و آلومینیومی بهره می‌برد. ورزشکار روی اسکیت برد می‌نشیند و در حالی که تنها پنج سانت از سطح زمین فاصله دارد باید آن را هدایت کند. او لباس مخصوصی را بر تن دارد و کلاه کاسکت روی سرش است. در جریان مسابقه سرعتش به ۱۸۰ کیلومتر بر ساعت هم می‌رسد، هر مانع کوچکی در مسیر یا حرکت بد ممکن است به یک حادثه غم انگیز تبدیل شود.

اتومبیلرانی 

یکی از محبوب‌ترین رشته‌های دنیا هر ساله جان تعدادی از ورزشکاران را می‌گیرد. رقابت‌های اتومبیلرانی به شکل‌های مختلفی برگزار می‌شود. در هر رقابت ممکن است راننده با حادثه روبرو شود و به شدت تصادف کند. خطر مرگ بیش از همه رانندگان رالی داکار را تهدید می‌کند. در این رشته رانندگان با ماشین‌های مختلف در مسیر بیابانی سختی رقابت می‌کنند. از هر ۱۰۰ نفر یک راننده جان خود را در مسابقات اتومبیلرانی از دست می‌دهد.

منبع: جماران