رضا محبی نوری، نویسنده فیلمنامه «احمد» در پاسخ به سوال بهروز افخمی که در تاریخ سینما فیلم‌های زیادی درباره زلزله ساخته شده است. معمولاً نحوه برخورد حرفه‌ای و هالیوودی با زلزله به این صورت است که فیلمنامه‌نویس تصمیم می‌گیرد یا با زلزله شروع کند، یا زلزله میانه فیلم قرار گیرد، گفت: آقای ربیعی بخاطر علاقه‌شان به شهید کاظمی به مدت دو سال روی پروژه کار کرده بود و به برش ۲۴ ساعت از زندگی شهید کاظمی رسیده بود. زمانی من به پروژه اضافه شدم، که طرح فیلمنامه در ذهن آقای ربیعی شکل گرفته بود.

محبی نوری ادامه داد: «احمد» با کلمه برادر شروع شد. در فیلم همه افراد را با فامیلی صدا می‌زنند و فقط یک نفر اسمش قاسم است، که او حاج قاسم سلیمانی است. یعنی یک کنش درونی و عاطفی «احمد» را به ماجرای مردم بم گره می‌زند. وقتی حاج قاسم به میان مردم می‌رود، آنجا مردم برایش مسئله اصلی می‌شود. اساساً «احمد» یک فیلم اجتماعی است. از سن ۲۰ سالگی در شخصیت حاج احمد کاظمی فقط کنش قهرمانی می‌بینی. در این فیلم درد «احمد» درد مردم است و به تنهایی دست به کنش قهرمانانه برای مردم می‌زد.

این نویسنده با بیان اینکه زیست «احمد» نزدیک به مردم است، افزود: ما سعی کردیم بر اساس الگوی شاه‌پیرنگ حرکت کنیم. یعنی فیلمنامه دو خط اصلی، یک خط ماجرا و یک خط شخصیت داشت. خط ماجرا زلزله تلخ بم بود. مهمترین عنصر در ذهنمان این بود که در عین دیدن دشوار‌های زندگی مردم، عزت و کرامت مردم حفظ شود. اگرچه ممکن است درگیری و تنش بین مردم ببینید، ولی هیچ کس داد سر مردم نمی‌زند.

وی افزود: از طرفی، نزدیک شدن به شخصیت حاج احمد کاظمی ترسناک بود؛ چراکه هم قصه معاصر‌ی را تعریف می‌کردیم، که مردم تصویر ذهنی از آن داشتند، هم شهید کاظمی آنقدر قدرتمند بود، که نمی‌توانستیم همه آن را به تصویر بکشیم. سعی کردیم مدیریت توام عقلانیت و درایت را در فیلم «احمد» ببینیم. در ساختار فیلم هم شاهد پرده اول، پرده دوم و پرده سوم هستیم.

حبیب والی‌نژاد، تهیه کننده فیلم در پاسخ به پیشنهاد افخمی مبنی بر اینکه صحنه‌ها و افرادی که حضورشان کمکی به پیشبرد داستان نمی‌کند، بهتر است حذف شود، توضیح داد: نسخه فیلم‌مان صبح روز اکران آماده شد. نیاز بود یک ماه پس از آماده شدن نسخه نهایی بازخورد می‌گرفتیم و هنوز «احمد» به اصطلاح دم نکشیده است.