تندروی، بارزترین خصیصه انقلاب ویرانگر ایران بوده و هست و بسیاری خادمین به پیروزی انقلاب را بدلیل تفکرات میانه رو یا بدبینی های بیجا، نابود کردند و امثال مرتضی مطهری از این جمله اند. انقلاب مردم را منافق و فرصت طلب بار اورد و فرومایگان شهری و روستائی تشنه ثروت و قدرت میدان عمل یافتند. در نمازجمعه شهر ما، حضور افراد کنترل میشد درحالیکه نماز رابطه شخصی با خداست و میتواند فرد را در اخرین لحظه حیات ببخشد. کم نیستند افرادی نمازشب خوان مانند خوارج نهروان که جایگاهی جز دوزخ ندارند و یا افرادی که عبادات عادی انجام میدهند و اهل بهشتند. این ادعا که با اولین قطره خون شهید تمام گناهانش بخشیده میشوند، عوامفریبی و بدعت است وعدالت خدا مانع نادیده گرفتن حق الناس است. فردی که عازم جبهه یا محل خطرناک است باید از تمام افرادی که بدی کرده یا مدیون است رضایت بگیرد و اگر فرصت ندارد در وصیتنامه صریحا قید کند تا بازماندگان پیگیری کنند و با توجه به عدم معرفت دینی اکثر رزمندگان، بجای وصیت در مورد حجاب تحمیلی، به ادای دین خود توجه کنند. من افرادی بی اخلاق و بی تقوی در جمع شهدا میشناسم که هرگز قابل گذشت نیستند و ارزش شهید نامیدن ندارند و با روحیه خشونتگرائی، جسور و بی هدف و بی ارزش بودن حیات، مهمترین خصلت انها بود. اگر مردم بابت امنیت کشور باید مدیون چنین افرادی در تبعیض و ذلت باشند، اسارت در دست دشمن، عادلانه و عزتمندانه تر است.