حامد مظفری، منتقد سینما و تلویزیون درباره فیلم‌های چهل و دومین جشنواره فیلم فجر گفت: در مقایسه با فیلم‌هایی که تا الان دیدم، فیلم «بی‌بدن» جزو فیلم‌های خوب جشنواره امسال است. این فیلم پرونده ملتهب قضایی را به تصویر کشیده است. بازی‌ها بد نیست، فیلمنامه روان پیش می‌رود و فارغ از تمام حواشی بزرگترین نقاط قوت «بی‌بدن» ورود به پرونده قضایی است. 

مظفری تمایز چهل و دومین جشنواره فیلم فجر با دوره‌های قبل را نداشتن فیلم‌های با سطح متوسط دانست و گفت: تعداد محدودی فیلم خوب و تعدادی تله‌فیلم در استاندارد‌های ویدئویی و مبتدی می‌بینیم، که جای آن‌ها در جشنواره‌های محلی هم نیست! این فیلم‌ها جایی در گیشه ندارند. الان فیلم‌های «هاوایی»، «فسیل»، «هتل»، «شهر هرت» و «بچه زرنگ» بازار گیشه را در دست دارند و صاحبان این آثار در جشنواره فیلم ندارند.

این منتقد سینما ادامه داد: البته فیلم «تمساخ خونی» از گونه کمدی است، ولی جنس آن مثل «فسیل» رکوردشکن نیست. بنظرم اگر آقای عزتی بازیگری‌اش را ادامه دهد، خیلی بهتر است. چون وقتی یک آدم در حوزه طنز شناخته شده است، باید با فیلمنامه منسجم فیلم اولش را بسازد. چون همیشه فیلم اول ادامه راه را تعیین می‌کند. از آنجایی که کارگردان خواسته «تمساخ خونی» را کمدی - اکشن بسازد، قسمت‌هایی از تعقیب و گریز اکشن را در فیلم شاهد هستیم، که در سال ۱۴۰۲ به ابتدایی‌ترین شکل ممکن تصویربرداری شده است. متن فیلمنامه هم خطی و ساده بود و داستان زود تمام شد. ولی تعدد بازیگران بخصوص سعید آقاخانی به پیشبرد داستان کمک کرد. 

وی درباره فیلم «صبح اعدام» به کارگردانی بهروز افخمی توضیح داد: «صبح اعدام» ساخته بهروز افخمی با وجود اینکه با هزینه اندک و بدون حضور سلبریتی تولید شده، روایت دیدنی از یک ساعت آخر زندگی آقای طیب حاج رضایی و اسماعیل رضایی را به تصویر کشیده است. آنقدر فضاسازی فیلم در نیم ساعت ابتدایی خوب است، که زمان طولانی یک ساعت بعدش را می‌توانی تحمل کنی. فیلم «تابستان همان سال» از محمود کلاری فارغ از ضعف‌های داستانی از منظر فیلمبرداری، طراحی صحنه و بازسازی یک دوره تاریخی فیلم بی‌نظیری است. مشکل جشنواره امسال این است که حضور افرادی مانند افخمی و کلاری کم است. 

مظفری درباره بی‌نظمی‌های ادامه‌دار جشنواره امسال فیلم فجر گفت: از روز اول بی‌نظمی‌ها زیاد بود، ولی بعد تیم روابط عمومی جشنواره فیلم فجر سعی کردند مشکلات را تا جای ممکن حل کنند. این بی‌نظمی خودخواسته نبود. چون امسال مسئولان برگزاری جشنواره گرفتار تعیین محل جشنواره یعنی برج میلاد بودند. از آنجایی این محل با تاخیر به متولیان جشنواره داده شد، نتوانستند از روز اول برنامه‌ریزی کنند، که توجیه‌پذیر نیست. از سال ۱۳۸۸ تا الان برج میلاد غیر از یکی دو سال مرکز برگزاری جشنواره‌ها بوده است. پس برنامه‌ریزی برای تعیین محل امن برای اصحاب رسانه کار مشکلی نیست.

تعیین محل جشنواره؛ کاری سخت و دشوار!

این منتقد ادامه داد: روز اول برگزاری جشنواره سانس‌های اکران فیلم با تاخیر همراه بود. تاخیر اکران فیلم در روز شنبه هم بخاطر همزمانی بازی فوتبال ایران و ژاپن بود. ما باید قبول کنیم، که آنجا یا سالن سینماست و نباید فوتبال نشان دهیم و یا وقتی تقاضا می‌دهند فوتبال پخش شود، باید به این بی‌نظمی تن داد. البته این بی‌نظمی‌ها به طولانی شدن نشست‌ها هم سرایت کرده است و نوع سوالات از نوع کلیشه‌ای و روتین است، که نمی‌توان از آن اطلاعات بیرون کشید. عوامل برخی از فیلم‌ها نمی‌توانند برنامه‌ریزی کنند، که به طور کوتاه و گویا درباره اهم مسائل صحبت کنند. 

ایجاد حواشی برای جلب توجه و فراهم کردن فضای تبلیغاتی خوب

وی در پاسخ به این سوال که حواشی‌هایی که در جشنواره فیلم فجر رخ می‌دهد و این حواشی به صورت خودخواسته و برای دیده شدن فیلم است، آسیب به فیلم نمی‌زند؟ گفت: این حواشی دو دسته است. دسته اول حواشی از سوی کسانی است که دوست دارند وقتی فیلمشان وارد بخش جشنواره فیلم فجر می‌شود، فضای تبلیغاتی خوب برای فیلمشان ایجاد کنند و این فضا را مهندسی می‌کنند. در سال‌های قبل هم این حواشی بوده است.

حواشی از آدم‌های کم تجربه سر می‌زند 

به گفته مظفری، بیشتر این حواشی از آدم‌های کم تجربه و تازه‌وارد سر می‌زند و اسم تهیه‌کننده باسابقه پای این پروژه‌ها نیست. اغلب آن‌ها جوانانی هستند، که در آغاز راهند و دست به حواشی می‌زنند، تا فیلمشان را در مرکز توجه قرار دهند. اما این اقدامات از یک حدی بگذرد، تبدیل به عکس می‌شود. سروصدای بی‌خودی حساسیت‌ها را نسبت به فیلم را بالا می‌برد و به ضرر اثر و صاحبان اثر تمام می‌شود.