نتایج یک مطالعه جدید توسط ناسا و نشنال جئوگرافیک نشان می‌دهد که صید ترال کف علاوه بر آسیب به اقیانوس‌ها و آبزیان باعث افزایش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای می‌شود.

دانشمندان می‌گویند: ۵۵ تا ۶۰ درصد از دی‌اکسید کربن تولید شده توسط صید ترال کف در زیر آب در نهایت طی ۹ سال به جو بازمی‌گردد. این اتفاق بسیار مهم است چرا که در حال حاضر جهان با کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای از منابع شناخته شده مانند سوخت‌های فسیلی و جنگل‌زدایی دست و پنجه نرم می‌کند و صید ترال می‌تواند بار اضافه‌ای به مقدار گاز‌های گلخانه‌ای جو اضافه کند.

تریشا اتوود استاد دانشگاه ایالتی یوتا و پژوهشگر نشنال جئوگرافیک می‌گوید: ما مدت‌ها است می‌دانیم که کشیدن تور‌های ماهی‌گیری سنگین در کف اقیانوس باعث نابودی حیات دریایی و زیستگاه‌ها می‌شود و انجام این مطالعه نشان داد که علاوه بر این‌ها، صید ترال کف باعث آزاد شدن توده‌های کربن می‌شود که در غیر این صورت می‌توانستند هزاران سال در کف اقیانوس ذخیره شوند.

او گفت: مطالعه ما نخستین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد بیش از نیمی از کربن آزاد شده توسط صید ترال کف در نهایت به‌صورت دی‌اکسید کربن طی حدود ۱۰ سال به اتمسفر می‌رود و به گرمایش جهانی کمک می‌کند. خراشیدن کف دریا در اثر صید ترال مانند تخریب جنگل‌ها، صدمات جبران ناپذیری به اقلیم، جامعه و حیات وحش وارد می‌کند.

این مطالعه همچنین سرنوشت کربنی را که پس از صید ترال در آب‌های اقیانوس باقی می‌ماند را نیز بررسی کرده است؛ یافته‌ها در این مورد نشان می‌دهد که ۴۰ تا ۴۵ درصد از این کربن در آب باقی می‌ماند و اسیدی شدن محلی اقیانوس‌ها را تشدید می‌کند و به زندگی گیاهان و جانوران آسیب می‌رساند.

نتیجه این مطالعه در مجله Frontiers in Marine Science منتشر شده است.