یکی از نشانه‌های فرهنگی در مناطق مختلف جهان و ایران، لباس‌های محلی است. این لباس‌ها با توجه به آب و هوای مناطق از تنوع رنگ و شکل برخوردار بوده و از گذشته‌های دور دارای پوشش کامل بوده‌اند.

لباس محلی گیلان، میراث زیبایی از گذشتگان این سرزمین شمالی است که بر اساس شرایط زندگی در جلگه و مناطق ساحلی و نوع کار، متنوع و متفاوت بوده است و این تفاوت حتی در لباس یک منطقه در فصول گرم و سرد سال هم دیده می‌شود.

لچک، روسری، سربند، پیراهن، جلیقه، کت، دامن، شلوار و چادر شب از بخش‌های اصلی این لباس بوده است.

در میان زنان مناطق مختلف گیلان به ویژه نقاط جنگلی و کوهستانی سیاهکل پوشیدن پیراهنی بلند تا مچ پا رواج داشت که به آن «پاچین» می‌گفتند و در طرح‌ها و رنگ‌های برگرفته از طبیعت دوخته می‌شد.

پاچین در واقع یک پیراهن سبک‌تر و از متراژ کمتری بود که از کمر چین می‌خورد و جلوی آن نیز دکمه داشت.

لباس‌های سنتی زنان گیلان را می‌توان به ۳ بخش شرق، غرب و مرکز تقسیم‌بندی کرد؛ لباس زنان شرق گیلان به لباس «قاسم‌آبادی»، زنان غرب گیلان «تالشی» و از لباس مرکزی گیلان با عنوان «رسوخی» یاد شده است.

لباس محلی زنان گیلانی، رنگین‌کمانی از رنگ‌های مختلف است. بسیاری شاد بودن رنگ‌های لباس گیلانی‌ها را به‌دلیل رنگ‌های موجود در طبیعت بکر و زیبای این استان می‌دانند. 

این لباس که به گفته محققان، بیش از ۴ هزار سال قدمت دارد، اکنون بیشتر جنبه تزیینی و برای گرفتن عکس‌های یادگاری و اجرای مراسم سنتی و آیین‌های بومی کاربرد دارد.