میرزا محمد تقی‌خان فراهانی مشهور به امیرکبیر، یکی از صدراعظم‌های دربار ناصری است که در روستای هِزاوه اراک متولد شد.

امیرکبیر پس از طی مراحل پیشرفت و ترقی علمی و سیاسی به صدر اعظمی حکومت ناصرالدین شاه قاجار برگزیده شد.

او  در طول چهار سال صدارتش، خدمات شایسته و فراوانی به ملت و حکومت کرد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به تأسیس مدرسه دارالفنون، انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه، رسیدگی به وضع مالیه، حذف القاب و عناوین و سر و سامان دادن به ارتش اشاره کرد.

حضور امیرکبیر در دربار ناصرالدین‌شاه همواره مورد مخالفت تعدادی از نزدیکان شاه از جمله مهد علیا مادر شاه اعتماد الدوله و میرزا آقاخان نوری قرار داشت، چنان که تلاش‌های این عده سرانجام منجر به صدور حکم عزل امیرکبیر از مقام خود شد.

دشمنی‌های دولت‌های استعماری به ویژه دولت انگلیس و درباریان علیه امیرکبیرموجب شد تا ناصرالدین شاه وی را از صدارت خلع وچند روز بعد او را به حکومت کاشان منصوب و در حقیقت او را تبعید کند.

تمام عناصر مخالف داخلی و خارجی که در زمان صدارت امیرکبیر در کمین نشسته بودند، از ترس تغییر نظر شاه و عفو امیرکبیر، دست به دست هم دادند و حکم قتل او را در حال مستی از شاه گرفتند.

سرانجام این صدراعظم لایق و با کفایت، روز جمعه ۲۰ دی ماه ۱۲۳۰ در ۴۵ سالگی به قتل رسید و پیکرش در کربلا به خاک سپرده شد.