به انگیزه روز زن پای درددل‌های کوتاه زنان- شاغل و خانه‌دار- نشستیم. برخی با استقبال از سؤال ما، انگار که همسر خودشان این درددل را می‌شنود، مستقیم خطاب به آن‌ها نوشتند یا فایل صوتی ارسال کردند، به این امید که به نظر سایر آقایان برسد.

فرشته (۳۷‌ساله): زنان در خانه اگر بیشتر از مرد‌ها زحمت نکشند، کمتر از آنان کار نمی‌کنند، اما بسیاری از آقایان قدردان زحمات خانم‌ها نیستند، چه بسا آقایان بیرون زحمت می‌کشند و باید از آنان قدردانی کرد و با پذیرایی به استقبال‌شان رفت، اما زنان هرگز استراحت ندارند. زودتر از همه بیدار می‌شوند و دیرتر از همه می‌خوابند. خود را فراموش می‌کنند تا شیرازه زندگی حفظ و آرامش در خانه برقرار شود، اما کمتر مردی به عمق این زحمات توجه می‌کند. نکته بعدی اینکه چرا مرد‌ها به استقلال و فردیت خانم‌ها اهمیت نمی‌دهند. یک نکته مهم را دوست دارم به آقایان بگویم مبنی بر اینکه هیچ چیز برای یک زن بالاتر از عشق ورزیدن نیست. اگر خانم‌ها احساس کنند همسرشان همه‌جوره آن‌ها را دوست دارد و عاشقانه پشت و پناه‌شان است، خانم‌ها هم سنگ تمام می‌گذارند و هر سختی و مشکلی را تحمل می‌کنند.

شکوه (۴۵‌ساله): یک مرد توانایی این را دارد که زن خود را به عرش ببرد یا به فرش بکشاند. آقایان! از همسر خود در هر جمعی دفاع کنید و ندانسته‌ها و فقدان اطلاعاتش را به رخ او نکشید و تمسخرش نکنید.

مرضیه (۳۶‌ساله): کاش مردان از زنان توقع نداشتند بعد از ازدواج تمام روابط، تفریح‌ها و دوستان و دلمشغولی‌های خود را فراموش کنند و همه وقت و توجه خود را به آن‌ها اختصاص دهند. مرد باید برای شعور همسرش ارزش قائل باشد که توان تمییزدادن دوران مجردی از تأهل را دارد. محصور کردن همسر مانع ایجاد ارتباط صمیمی و مؤثر می‌شود.

الهام (۴۰‌ساله): اگر مرد به زن به عنوان بهترین همسر نگاه کند، محبت بیشتر و بیشتر می‌شود.

آیدا (۳۸‌ساله): همسر عزیز من که بهترین حامی من هستی، چرا گاهی فراموش می‌کنی که من نفر اول زندگیت هستم. خانواده تو در وهله اول، همسر و فرزندانت هستند. در ضمن فراموش نکن که به رغم میلم، تمام حرف‌های تند و تلخ تو در دعوا‌ها در خاطرم باقی می‌ماند.

مریم (۴۱‌ساله): دوست دارم به همسرم بگویم که من می‌دانم بیرون خانه خیلی زحمت می‌کشی و همواره قدردان زحمات تو هستم، اما در جریان باش که خانه‌داری و مادری هم شغل است و انجام دادن این حجم از کار یکنواخت در طول روز که بدون تعطیلی است، دشواری‌های خودش را دارد. کاش درک کنی من هم دوست دارم بعضی روز‌ها برای خودم باشم و استراحت کنم.

زهرا (۳۶‌ساله): قبل از همسر بودن رفیق باشیم. دو تا رفیق کمتر از هم توقع دارند، بهتر همدیگر را می‌فهمند، باهم کل‌کل می‌کنند، اما قهر نمی‌کنند، باهم شام بیرون می‌روند. در رفاقت دعوا و قهر معنی ندارد. باعث می‌شود بدترین اختلاف‌ها تعدیل شود. در رفاقت پنهان‌کاری بی‌معنی است. صمیمیت وجود دارد. درددل می‌کنیم و همیشه حرف برای گفتن وجود دارد. کاش آقایان فقط همسر نبودند، رفیق هم بودند، همدل و همزبان هم بودند.

سهیلا (۴۶‌ساله): اولویت بعد از ازدواج باید همسر و فرزند باشد. منظورم فراموش کردن خانواده و پدر و مادر نیست، اما نباید همسر و فرزند را قربانی والدین و اطرافیان کرد.

رها (۳۶‌ساله): کاش از صداقتم علیه خودم استفاده نمی‌کردی! کاش رفیقم می‌ماندی! کاش به من اعتماد می‌کردی! کاش مثل روز‌های اول دوستم داشتی! کاش تمام مسیری را که برای رسیدن به من طی کردی، به خاطر بیاوری! کاش به یادآوری که چگونه دوستم داشتی و خواهان ازدواج با من بودی! کاش بیشتر با من حرف بزنی! کاش درکم کنی! کاش نگذاری بین‌مان فاصله بیفتد!

زهرا (۳۸‌ساله): به خدا ما از صبح تا شب، نه بیکاریم، نه پای تلفن و نه در تفریح، چرا وقتی شب از سر کار برمی‌گردند منزل، طلبکارند؟!

یاسمن (۲۳‌ساله): کاش بعد از اشتباه عذرخواهی می‌کرد.

نسترن (۲۶‌ساله): از صبح تا شب مشغول کار فرسایشی خانه‌داری هستم و تنها توقعم این است که شب وقتی همسرم می‌آید، به جای اینکه کنترل تلویزیون را دست بگیرد یا با گوشی موبایل بازی کند، کمی با من حرف بزند.

بیشتر بخوانید:

• تکنیک‌هایی برای تقویت رابطه محبت‌آمیز بین زن و شوهر

فاطمه (۳۸‌ساله): سال‌هاست تلاش می‌کنم به همسرم بفهمانم بعد از هر اتفاقی دنبال مقصر نباشد، بلکه دنبال حل مسئله باشد. وقتی حرف می‌زنم نگاهم کند، گوش بدهد، نه برای جواب دادن، بلکه فقط برای شنیدن خستگی‌ها و ناراحتی‌هایم.

مونا (۳۸‌ساله): کاش مثل دوران نامزدی به من پیام می‌داد و ابراز محبت می‌کرد. کاش همیشه اسمش بالای فهرست پیامک‌هایم بود.

مرضیه (۳۸‌ساله): مثل روز‌های اول با من درددل کن و حرف بزن!

سعیده (۳۵‌ساله): کاش اگر به من می‌گوید عزیزم، به خواهر و مادرش هم نگوید عزیزم. نه اینکه این حرف از حسادت باشد، اما دوست داشتم رفتار منحصر‌به‌فردی با من داشته باشد و شیوه کلامی ابراز محبتش با من و بقیه فرق کند.

عطیه (۳۹‌ساله): تنها و تنها نیازمند این هستم که کاش گاهی هم تو بعد از هر تنش و درگیری به سمت من بیایی و منت‌کشی کنی.
محدثه (۵۴‌ساله): آنقدر به کمبودها، نقص‌ها و ایراد‌ها فکر کردی که هر روز دورتر و دورتر شدی. انگار فراموش کردی من همانی بودم که برای به دست آوردنم زمین و زمان را به هم دوختی. بدون شک هم تو نواقصی داری هم من، اما همواره نگاه بدبینانه داری و همین باعث فاصله بین ما شده است و افسوس نگرانم که این فاصله را چگونه پر کنم؟

رؤیا (۴۲‌ساله): یک زن وقتی می‌تواند تمام و کمال زن باشد که مرد کنار او در همه ابعاد و تمام و کمال مرد باشد. وظایف مردانه کار زن نیست و همین باعث روحیه مردگونه در او می‌شود.

فهیمه (۲۵‌ساله): وقتی درددل می‌کنم نگو حقته! نگو مقصر خودتی! بگذار تخلیه شوم و در کنار خودت به آرامش برسم. قضاوت هم نکن!

الهه (۵۸‌ساله): توجه و لاغیر!

مطهره (۳۷‌ساله): به خدا نمی‌میری اگر بگویی دوستت دارم یا معذرت می‌خواهم! آرام می‌شوم با همین دو کلمه!

یگانه (۴۵‌ساله): گاهی در کار‌های خانه کمک کند. گاهی هم دوست دارم همسرم صبح صبحانه را حاضر کند یا بعضی روز‌ها یک برنج ساده بگذارد و اصلاً یک روز بچه‌ها را نگه دارد تا من هم چند ساعتی کنار دوستانم حال دلم را عوض کنم!

منبع: روزنامه جوان