ایران در شمار ده کشور بلاخیز دنیاست و زلزله، سیل و خشکسالی از مهمترین بلایای رخ داده در تاریخ ایران هستند. در مرداد ۱۳۳۳ در امامزاده داوود تهران سیل همه چیز را برد و در ۴ مردادماه ۱۳۶۶ سیل هر چه در مسیرش بود را از محله تجریش تهران، تا پل سید خندان شست و برد و ۳۰۰ کشته و ۷۵ میلیارد تومان خسارات بر جای گذاشت. در ۲۰ مرداد ۱۳۸۰ در استان گلستان سیلی به عرض ۴۰۰ متر با دبی آبی بیش از ۷ برابر دبی رود کارون ۵۰۰ نفر را با خود برد.

براساس مطالعات مرکز ‍پژوهشکده خاک و آبخیزداری از دهه ۳۰ تا اواخر دهه ۹۰ بیش از ۷ هزارو ۳۵۰ سیل در ایران اتفاق افتاده است بیش از هزارو ۶۰۰ مورد آن با متوسط خسارت ۴۰ میلیارد تومان در دهه ۹۰ بود. وقوع سیل علل مختلفی مانند از بین بردن و تخریب پوشش گیاهی، جنگل‌ها و مراتع، تغییر کاربری بستر و حریم رودخانه‌ها و تجاوز به آن، بی توجهی و کم توجهی به عملیات آبخیزداری در حوضه‌های بالادست و... دارد.

براساس مطالعات مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی با اجرای انواع عملیات آبخیزداری می‌توان این خسارات را تا ۷۰ درصد کاهش داد و بیش از ۵۰ درصد بارش‌های را برای مصارف کشاورزی، صنعتی و آب شرب ذخیره کرد. همین مطالعات مرکز پژوهش‌های مجلس در روند بررسی لایحه آبخیزداری اوایل دهه ۹۰ به صحن مجلس راه پیدا کرد.

مجلس دهم در سال ۱۳۹۶ دولت را موظف به اجرای عملیات آبخیزداری در مساحت ۱۰ میلیون هکتاری کرد. توجه به آبخیزداری در مجلس تا آنجا پیش رفت که نمایندگان در سال‌های بعد توجه به آبخیزداری را شرط رای اعتماد به وزاری پشنهادی دولت می‌خواند.

در سال‌هایی که آبخیزداری به کلمه پر تکرار در مجلس تبدیل شد در طی ۱۰ سال اخیر ۷۰ میلیون و ۶۰۰ هزار هکتار عملیات آبخیزداری در کشور اجرا و قنات‌های احیا شد و تخریب ناشی از سیل در مناطقی که آبخیزداری شد تا ۷۰ درصد کاهش یافت.