در ۱۴ دسامبر ۲۰۰۸ مشهورترین حادثه اعتراضی به حمله و اشغال عراق توسط آمریکا رخ داد؛ منتظر الزیدی، روزنامه نگار عراقی دو کفش به سمت جرج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا که به بغداد سفر کرده بود، پرتاب کرد.

روزنامه‌نگار عراقی که در آن زمان به عنوان خبرنگار شبکه ماهواره‌ای البغدادیه کار می‌کرد، پرتاب اولین کفش خود را «بوسه خداحافظی مردم عراق» دانست و کفش دوم را برای درد و رنجی که «بیوه‌ها، یتیمان و مردم عراق» متحمل شده بودند به بوش تقدیم کرد.

بوش که در آن کنفرانس خبری در کنار نوری المالکی، نخست وزیر وقت عراق ایستاده بود، از این وضعیت (پرتاب کفش) شوکه شده بود، اما موفق شد در برابر اولین کفشی که به سمت او پرواز کرد جاخالی دهد. کفش دوم او نیز به هدف برخورد نکرد. 

در مارس ۲۰۲۳، ۱۵ سال پس از حادثه پرتاب کفش و بیست سال پس از حمله آمریکا به عراق شبکه تلویزیونی CBS به نقل از منتظر الزیدی که همچنان نسبت به حضور آمریکا در عراق عصبانی بود، گفت: «تنها حسرتی که دارم این است که فقط دو کفش داشتم.»

روزنامه‌نگار عراقی که بسیاری او را یک قهرمان می‌دانستند، تأیید کرد که به دلیل عصبانیت که از کنترل خارج شده، کفش‌اش را به صورت بوش پرتاب نکرده است، بلکه در واقع از همان ابتدای حمله آمریکا به کشورش منتظر چنین فرصتی بوده است. 

الزیدی در این زمینه خاطرنشان کرد که جرج بوش به مردم عراق پیشنهاد داده بود که از نیرو‌های متجاوز آمریکایی با گل استقبال کنند و همین موضوع باعث شد که وی «به دنبال پاسخ مناسب» باشد! و به جای گل با کفشش پاسخ داد.

روزنامه‌نگار عراقی که پس از این حادثه دستگیر و به ۳ سال زندان محکوم و سپس آزاد شد، در توضیح این اظهارات به شبکه تلویزیونی سی بی اس گفت: به دنبال یک واکنش متقابل و برابر بودم که بگویم عراقی‌ها این را قبول نمی‌کنند که از اشغالگران با گل استقبال کنند.

الزیدی پس از گذشت یک دهه و نیم از ماجرای پرتاب کفش بوش به سوی او گفت: «چگونه می‌توانم ببخشم؟ آمریکایی‌ها حتی عذرخواهی نکردند؛ آن‌ها محاکمه نمی‌شوند و هنوز هم آزاد هستند!»

این روزنامه‌نگار و شخصیت رسانه‌ای عراقی، اقدام خود را «نوعی فریاد اعتراضی» و تلاشی برای جلب توجه جهان به اتفاقاتی که برای کشورش رخ داد، توصیف کرد و در عین حال فاش کرد که انتظار داشت در جریان پرتاب کفش‌هایش به بوش توسط نیرو‌های امنیتی کشته شود. از این رو احتیاط کرد و صندلی خود را در جریان کنفرانس مطبوعاتی با احتیاط در ردیفی انتخاب کرد تا در صورت شلیک به او کسی از پشت سرش آسیب نبیند!

الزیدی در انتهای اظهاراتش تاکید کرد که اگر زمان به عقب برگردد، کاری را که انجام داده است، تکرار خواهد کرد. او گفت: با وجود اینکه می‌دانستم در چه شرایطی قرار خواهم گرفت، می‌ایستادم و کفشم را به سمت او پرتاب می‌کردم با این تفاوت که کثیفترین کفشم را پرتاب می‌کردم.

الزیدی همچنین به سرنوشت کفش خود که به سمت رئیس جمهور آمریکا پرتاب کرده بود اشاره کرد و گفت که نمی‌داند چه اتفاقی برای آن افتاده است، اما گمان می‌کند آمریکایی‌ها به طور کامل از آن خلاص شده‌اند تا تبدیل به نمادی علیه آن‌ها نشود!