پس از نزدیک به ۴۰ سال دوری از زمین، دنباله دار هالی در آستانه انحراف و بازگشت به مسیر ما است و راه را برای دریافت یک نمای نزدیک خیره کننده در سال ۲۰۶۱ هموار می‌کند.

روز شنبه، این دنباله دار معروف به دورترین نقطه خود از خورشید، در فاصله حدود ۳۵ واحد نجومی (AU) - یا حدود ۳۵ برابر فاصله زمین و خورشید رسید. 

با اعلام ناسا، این اتفاق دنباله‌دار هالی را در دورترین فاصله از مدار نپتون و تقریباً در پیشانی پلوتو قرار می‌دهد که در فاصله حدود ۳۹ واحد نجومی می‌چرخد و این نقطه میانی روال هالی است.

در حدود ۳۸ سال گذشته، دنباله دار هالی هر روز میلیون‌ها مایل از ما دور شده است و اکنوناین ستاره و زمین ۳۸ سال آینده را صرف نزدیک شدن به یکدیگر خواهند کرد.

طبق گزارش ناسا، آخرین باری که هالی به خورشید نزدیک شد در تاریخ ۹ فوریه ۱۹۸۶ بود که به فاصله ۵۴.۶ میلیون مایلی (۸۷.۸ میلیون کیلومتری) از خورشید رسید. این فاصله حدود ۰.۵۸ واحد نجومی از ستاره ما یا فقط در مدار زهره است.

ستاره شناسان از سال ۲۰۰۳ به هیچ وجه قادر به دیدن این دنباله دار نبودند و پس از آن به حدی کوچک و کم نور شد که دیده نمی‌شد.

دنباله‌دار‌ها توپ‌هایی از یخ و غبار هستند که به دور خورشید می‌چرخند. این اجرام آسمانی به دلیل داشتن "دم" به ستاره دنباله دار معروف هستند. این دم وقتی ایجاد می‌شود که تشعشعات خورشیدی ذرات یخ را در بدنه دنباله‌دار تبخیر کرده و باعث می‌شوند گاز و غبار در پشت آن جریان پیدا کنند.

دنباله‌دار هالی اولین دنباله‌داری است که انتظار می‌رفت به آسمان زمین بازگردد. ستاره‌شناس ادموند هالی این دنباله‌دار را در سال ۱۶۸۲ بدون این که دقیقاً بداند چیست، رصد کرد و در ابتدا آن را "ستاره مودار" نامید.

هالی مشاهدات خود را با مشاهدات مشابهی که در سال‌های ۱۵۳۱ و ۱۶۰۷ گزارش شده‌اند مقایسه کرد و این فرضیه را مطرح کرد که این سه مشاهده تکرار مشاهده یک شی هستند.

هالی پیش‌بینی کرد که این شی دوباره در سال ۱۷۵۸ ظاهر می‌شود و همین طور هم شد. هالی که در سال ۱۷۴۲ درگذشت، هرگز نتوانست پیش‌بینی خود را تأیید کند، اگرچه دانشمندان در آینده و در نهایت این دنباله‌دار را به افتخار او، هالی نامیدند.

منبع: الیوم السابع