ما ایرانی‌ها اگرچه کم، اما بلند این صحنه‌ها را گذرانده‌ایم؛ دقایق کوتاهی که یک عمر با آن‌ها زندگی کرده‌ایم. ما بلدیم حتی پشت تلویزیون سیاه و سفید با تصاویر آنالوگ هم خاطره قشنگ بسازیم.

در پلی آف، بازی رفت برابر استرالیا را با نتیجه ۱-۱ در ورزشگاه آزادی مقابل ۱۲۸ هزار تماشگر به پایان رسانده بودیم. عصر روز ۸ آذر ۷۶ در بازی برگشت نیز ۲ گل "هری کویل" و "آئورلیو ویدمار" از تیم استرالیا امید ایرانی‌ها برای رسیدن به فرانسه را ناامید و البته تیم حریف را بااعتماد به نفس کرده بود.

کانگور‌ها پیش از شروع بازی هم اعلام کرده بودند که برای دومین بار پس از ۲۴ سال راهی جام جهانی خواهند شد، اما از دقیقه ۷۱ بازی، ورق برگشت و با گل کریم باقری ۶۰ میلیون ایرانی ادامه بازی را ایستاده نگاه کردند.

اوج بازی پنج دقیقه بعد از گل اول بود، پاس دایی، فرار خداداد و فریاد‌های جواد خیابانی که اصرار داشت دروازه "مارک بوسنیچ" روی زمین باز شدنی است، بله خدا هم صدای خیابانی را شنید و به حسرت ۱۲ سال رفتن ایران به جام جهانی پایان داد تا آن شب یکی از هزاران تصویر قشنگ ثبت شده در ذهن ما ایرانی‌ها شود.

"فِرِد" در قسمتی از فیلم معجزه در خیابان سی و چهارم می‌گوید: «ایمان یعنی باور داشتن به چیز‌هایی که عقل سلیم می‌گوید باور نداشته باش». همانطور که ۸ آذر برای ما ایرانی‌ها "حماسه ملبورن" نامیده شد، در استرالیا به " Melbournazo" (عذاب ملبورن) معروف شد. در حالی گزارشگر استرالیایی پایان بازی را با چشمان اشک بار گزارش می‌داد، صدای جواد خیابانی در ورزشگاه نیز خبر از گریه و اشک‌شوق داشت.

 تیم ملی فوتبال ایران بعد از دیدار تاریخی ایران و استرالیا پنج بار به جام‌جهانی رفته است، اما برد تاریخی ۸ آذر معنا و مفهوم دیگری دارد؛ غیرت ملی با نگاه خدا همراه شد تا با یک تساوی جانانه بلیط بخت تیم ملی فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی فرانسه از ملبورن صادر شود.

فیفا از این دیدار به عنوان "روزی که ایران قلب استرالیا را شکست" یاد می‌کند؛ نتیجه این دیدار اگر چه با منطق فوتبالی هم‌خوانی نداشت و حتی برخی بازیکنان وقت تیم ملی می‌گویند هنوز می‌ترسند بازی را دوباره ببینند و نتیجه جور دیگری رقم بخورد، اما هرچه که بود با وجود گذشت ۲۶ سال قلب ایرانی‌ها همچنان در هر ۸ آذر تکان‌های پر از استرس می‌خورد.

می‌گویند در لحظه عروج به آسمان، قشنگ‌ترین و مهم‌ترین لحظات زندگی سریال‌وار از جلوی چشمان‌مان عبور می‌کند و من فکر می‌کنم پاس دایی و فرار خداداد یکی از آن تصاویر برای هر ۶۰ میلیون ایرانی آن روز باشد.

یادداشت از مژده پاینده