اواخر هفته جاری، آنتونی آلبانیز تبدیل به اولین نخست وزیر استرالیا می‌شود که بعد از سال ۲۰۱۶ به چین سفر می‌کند؛ سفری که نه تنها بر همکاری‌های اقتصادی تاکید می‌کند بلکه تاییدی بر اصل چین واحد از سوی کانبراست.
آخرین بار در سال ۲۰۱۶، مالکوم ترنبول بیست و نهمین نخست وزیر استرالیا در مجمع سران گروه ۲۰ در هانگژو با شی جین پینگ رئیس جمهوری چین دیدار کرد.
در آن زمان به نظر می‌رسید که روابط استرالیا و چین در حال گسترش است، اما در سال‌های بعد از آن، آژانس‌های امنیتی استرالیا و مطبوعات پیشگام با نگرانی درباره موجی از «تداخلات خارجی در پی تلاش‌های چین برای کسب منافع از کانال‌های سیاسی داخلی این کشور» متشنج شدند.
این وضعیت در زمان جانشین ترنبول یعنی اسکات موریسون وخیم‌تر شد. او به عنوان بخش مهمی از برند سیاسی خود در مقابل چین ایستادگی می‌کرد تا از این موضوع به زیان آنتونی آلبانیز که در آن زمان رئیس حزب مخالف کارگر بود، استفاده کند. موریسون، ماریز پاینه وزیر امورخارجه وقت استرالیا را در راس درخواست تحقیقات بین المللی برای یافتن منشا ویروس کرونا قرار داد. در پاسخ به این اقدام، مرحله صرف‍نظر چین از استرالیا رقم خورد؛ خرید زغال سنگ، جو، خرچنگ و محصولات دیگر استرالیا به جهات مختلفی توسط پکن محدود و گفتگو‌های بلند پایه این دو کشور نیز متوقف شدند.
درباره پیام‌هایی که آلبانیز قرار است به شی جین پینگ برساند این حقیقت که این سفر درحال رخ دادن است و رسانه‌های استرالیایی این دیدار را پیروزی تلقی می‌کنند نباید نخست وزیر و دولت او را مجاب کند که انتظارات کمی از روابط خود با چین داشته باشد.
این دیدار فرصتی برای بیان نقاط مشترک دو دولت ارائه می‌کند که می‌تواند مبنای تعاملات دوجانبه سودمندی در آینده باشد و نباید این مساله که «از دید استرالیا خطرات امنیتی در ارتباط با چین وجود دارد و هر دولت مسئولیت پذیر باید آن‌ها را کاهش دهد»، خدشه‌ای به این دیدار وارد شود.
