امام حسن مجتبی علیه السلام در ۳۷ سالگی به امامت و خلافت رسیدند. بعد از شهادت امام علی علیه السلام به مدت ده سال عهده‌دار مقام امامت بودند و در ۲۸ صفر و همچنین (به روایتی در ۷ صفر) سال پنجاه هجری در سن ۴۷ سالگی به دستور معاویه بن ابی سفیان مسموم شده و به شهادت رسیدند. اکنون به شرح زندگینامه امام حسن (ع) و تاریخ شهادت ایشان می‌پردازیم.

زندگینامه امام حسن علیه السلام

دکترحسن ابراهیم از مورخان معاصر می‌نویسد: امام حسن علیه السلام چهل روز بعد از بازگشت از عراق به مدینه، با مرگ طبیعی از دنیا رفت. این قول نادرست است؛ زیرا بر اساس شواهد تاریخی، امام علیه السلام حداقل دو سال تمام بعد از بازگشت از عراق، در مدینه سکونت داشت.

«شیخ کُلِینی» از دانشمندان بزرگ شیعه، از «ابوبکر حَضرَمی» نقل می‌کند: «جَعده» دختر «اشعث بن قَیسِ کِنَدی»، امام حسن (ع) را با زهر مسموم کرد، و نیز یکی از کنیزان آن حضرت را زهر داد و مسموم کرد. آن زهر در درون جان امام حسن مجتبی (ع) جای گرفت و سپس آن حضرت بر اثر آن، شهید شد.».

شیخ مفید نیز در این باره گفته است:

معاویه فردی را نزد جَعده، دختر اشعث بن قَیس فرستاد که من تو را به همسری پسرم یزید درخواهم آورد؛ به شرط آن که تو حسن را زهر دهی و صد هزار درهم نیز برای او فرستاد و آن زن این کار را انجام داد و به امام حسن (ع) زهر داد.

معاویه، پول را به او داد؛ ولی او را به همسری یزید در نیاورد و او پس از رحلت امام (ع) با مردی از خاندان طَلحه ازدواج کرد و فرزندانی برای او آورد و هر‌گاه میان آن فرزندان و سایر قبایل قریش سخنی و گفت وگویی پیش می‌آمد، قریش آنان را سرزنش کرده، می‌گفتند:‌ای پسران آن زنی که به شوهرش زهر می‌خوراند!»