در نتیجه یک کاوش جدید برای حیات فرازمینی، دانشمندان سیگنال‌هایی دریافت کردند و نام آن را «سلام» بیگانه‌های فضایی گذاشتند.

پالس‌هایی با فرکانس‌های محدود به طور طبیعی توسط ستارگان ساطع می‌شوند که به آن‌ها تپ‌اختر (pulsar) گفته می‌شود؛ اما این پالس‌ها به طور تعمدی توسط انسان‌ها نیز در فناوری‌هایی مانند رادار استفاده می‌شوند.

به دلیل این که این پالس‌ها از نویز رادیویی پس زمینه در فضا متمایز می‌شوند، یک راه یا وسیله موثر ارتباطی در طول مسافت‌های طولانی هستند و همچنین در هنگام کاوش برای تمدن‌های بیگانه نیز یک هدف جذاب به شمار می‌روند.

دانشمندان در مقاله‌ای که به تازگی در نشریه «جورنال نجومی» منتشر شده است، راهبرد جست وجو و کاوش برای یافتن بیگانگان فضایی را توضیح داده‌اند. محققانی با هدایت «اکشای سوریش» از دانشگاه «کورنل» نرم‌افزاری را برای ردیابی و شناسایی الگو‌های فرکانس‌های مکرر تهیه کرده و آن را روی تپ‌اختر‌های شناخته شده آزمایش کردند تا اطمینان یابند که قادر است فرکانس‌های محدود را بگیرد.

این گسترده فرکانس‌ها بسیار کوچک بوده و حدود یک دهم پهنای فرکانسی هستند که توسط ایستگاه‌های رادیویی «اف ام» معمولی استفاده می‌شوند. محققان سپس با این روش اقدام به جست و جو در داده‌های «تلسکوپ گرین بنک» در ویرجینیای غربی کردند.

ویشال گاجار مولف این مطالعه از موسسه SETI یک سازمان غیرانتفاعی در زمینه کاوش برای حیات هوشمند در کیهان، گفت: تا الان رادیو SETI عمدتا تلاش‌های خود را بر جست‌وجو برای سیگنال‌های مداوم متمرکز کرده است.

وی افزود: مطالعه ما در مورد کارآیی انرژی پالس‌های قطاری به عنوان ابزار ارتباطات بین‌ستاره‌ای در طول مسافت‌های گستره این مسئله را روشن می‌سازد. به طور خاص و قابل توجه، این مطالعه اولین تلاش فراگیر برای انجام کاوش و جست‌وجوی عمقی برای این سیگنال‌ها است.

محققان در حال گوش دادن به پالس‌های مرکز یا منطقه میانی کهکشان راه شیری هستند، زیرا در این منطقه تراکم بالایی از ستارگان وجود دارد و احتمالا سیارات فراخورشیدی قابل سکونت در آن جا هستند.

مساله دیگر این که اگر بیگانگان هوشمند در مرکز «راه شیری» بخواهند با سایر مناطق کهکشان تماس برقرار کنند، ممکن است سیگنال‌هایی ارسال کنند. استفاده از پهنای باند محدود و الگو‌های مکرر، یک راه اصلی برای بیگانگان به منظور آشکار کردن خودشان است؛ چرا که چنین ترکیبی بعید است که به طور طبیعی روی دهد.

این روش از الگوریتمی استفاده می‌کند که می‌تواند در بین داده‌های ۱.۵ میلیون تلسکوپ در مدت ۳۰ دقیقه، کاوش انجام دهد. هر چند این محققان در اولین جست و جوی خود به علامت یا نشانه مهم و گویایی برخورد نکردند، اما معتقدند که سرعت این الگوریتم به بهبود جست‌وجو‌ها در آینده کمک خواهد کرد.

منبع: اسپیس