لباس یک نظام ارتباطی با جامعه برقرار می‌کند و ترکیب بندی نماد‌ها و نشانه‌هایی که در یک ترکیب بندی لباس و پوشاک مطرح است در کنار هم، معنا و مفهوم خاصی را به مخاطب خود و یا در فضای جامعه متبادر می‌کنند.

به طور کلی، تاریخچه پوشاک از تاریخ تمدن و فرهنگ انسان است و برای آگاهی از پوشش در ایران باید فرهنگ مردم ایران را بررسی کرد.

پوشاک، بدن انسان را از آب و هوا و دیگر مخاطرات موجود در طبیعت حفظ می‌کند و همچنین، می‌تواند برای راحتی، حجب و حیاء و ایمنی هم مورد استفاده قرار گیرد.‌

می‌توان پوشاک را نشان دهنده باور‌های مذهبی، فرهنگی و دیگر معانی اجتماعی دانست و در قرن بیست و یکم استفاده از پوشاک برای پیروی از مد و شیک پوشی است تا به خاطر راحتی و دیگر کاربرد‌ها و استفاده‌های آن.

نوع لباس و پوشاک در ایران باستان بنا به شرایطی که بوده همیشه سبک و اسلوب خاصی داشته است. 

بررسی‌ها نشان می‌دهند پوشش تمام بدن در دوره‌های مختلف تاریخی چه نزد زنان و چه نزد مردان در ایران، یک حقیقت بوده است و به هیچ وجه، ایرانیان در برهنگی به سر نمی‌بردند.

تجلیات نوع پوشش و انتخاب لباس و پوشاک در میان نزد زنان ایران چشمگیر است و برخی از اندیشمندان و تمدن نگاران، ایران را منبع اصلی ترویج حجاب در جهان معرفی کرده‌اند و یافته‌های پژوهشی نشان می‌دهند که زنان ایران زمین از زمان ماد‌ها حجاب کاملی داشتند و طبق متون تاریخی، در همه آن زمان‌ها پوشاندن موی سر و داشتن لباس بلند و شلوار و چادر رایج بوده است و زنان با آزادی در محیط خانه رفت و آمد می‌کردند. 

مد به عنوان سبک خاصی از رفتار پس از مدتی کهنه می شود

ربابه غزالی، عضو هیئت علمی دانشکده هنر دانشگاه الزهرا (س)، درمورد زیبایی به عنوان یکی از مولفه‌های پُرکاربرد در حوزه پوشاک بیان کرد: اگر بخواهیم به معنی تحت اللفطی و کلامی زیبایی در فرهنگ‌های مختلف از نظر هماهنگی و هارمونی نگاه کنیم استاد جعفری درمورد این موضوع می‌گویند: نمود یا پرده نگارین و شفاف که روی کمال کشیده شود و در کتاب آسمانی قرآن کریم، زیبایی با حُسن و جمال و زینت مترادف است و سیرت و صورت جمال، زیبایی محسوس عنوان می‌شود که بازتاب حقیقت و حُسن معقول است.

به گفته او، جاهلیت و تبرج مدرن در عصر امروز به عنوان خودآرایی و عدم حیاء، باز به عنوان نگره‌ای از زیبایی در فرهنگ غیرالهی و مادی، مذموم است. چون باعث فساد و انحطاط اخلاقی در جامعه می‌شود.

غزالی ادامه داد: با توجه به این تعاریف، مد هم به عنوان سبک خاصی از رفتار به دلیل عدم زیبایی واقعی و صرفاً به خاطر ارضاء حس زیبایی دوستی افراد پس از مدت کوتاهی کهنه می‌شود و معنی مد این است که این قدر زشت و نازیبا می‌شود که باید عوض شود و این کهنه شدن و کنار گذاشته شدن در مد جزء فلسفه مد است. 

این استاد طراحی لباس در دانشگاه گفت: نظام زیبایی شناسی مرتبط با پوشش و لباس، موضوع عفاف است که نشان می‌دهد نظام آفرینش بر اساس هندسه دقیق و منظمی بنا شده است که در آن، هر چیزی به اندازه و نسبت متناسب آفریده شده است و محسوسات زیبا و موزون بودن، هم در ظرفیت روحانی و هم جسمانی در نظام آفرینش احسن کاملاً به آن اشاره شده است.

او افزود: خداوند مهربان پس از خلقت انسان به خود احسن می‌گوید و احسن الخالقین را مطرح می‌کند. بنابراین، شایسته چنین نظام احسنی این است که هم در ظاهر و هم در باطن، انسان باید به بهترین نحو ظاهر شود و بهترین وجه آن این است که عفاف و حیاء در ترکیب بندی محصولات پوشاک و متعلقات آن درنظر گرفته شود.