ناسا مرگ وویجر ۲ را به تعویق انداخت و قرار است این کاوشگر تا سال ۲۰۲۶ به کمک منبع انرژی پشتیبان، به کار خود ادامه دهد. 

وویجر ۱ و ۲ در ۴۵ سال پرواز فضایی خود اطلاعات علمی مهمی ارائه کرده‌اند. امروزه، کاوشگر‌ها در فضای بین ستاره‌ای، در ۱۹ و ۲۲ میلیارد کیلومتر دورتر از زمین، حرکت می‌کنند. فاصله‌ای که فراتر از هر سفینه فضایی یا جسم ساخته‌شده توسط انسان است.

وویجر ۱ و ۲ به فاصله یک ماه در سال ۱۹۷۷ سفرشان را در فضا آغاز کردند. این کاوشگر‌ها در ابتدا قرار بود یک ماموریت چهار ساله برای عبور از زحل و مشتری را به انجام برسانند. اما کاوشگر‌ها فراتر از حد انتظار پیش رفتند، و ناسا به طور مستمر ماموریت‌های خود را گسترش داد: ابتدا برای بازدید از نپتون و اورانوس، سپس برای حرکتی فراتر از هر کاوشگر دیگر: عبور از هلیوسفر.

هلیوسفر حبابی از ذرات و میدان‌های مغناطیسی است که از خورشید امتداد می‌یابد. این کره به ویژه برای زمین مهم است، زیرا از ما در برابر تشعشعات کیهانی کهکشانی محافظت می‌کند. از آنجایی که کاوشگر‌ها اکنون خارج از این هلیوسفر هستند، اندازه‌گیری‌های آن‌ها بینش بی‌سابقه‌ای را درباره هلیوسفر و نقش محافظتی آن ارائه می‌کند. 

انرژی این کاوشگر‌ها توسط ژنراتور‌هایی تامین می‌شود که گرمای حاصل از پوسیدگی پلوتونیوم را به الکتریسیته تبدیل می‌کنند. با ضعیف‌تر شدن این منبع انرژی، مهندسان ناسا مجبور شدند ابزار‌های غیرضروری مانند دوربین‌ها و بخاری‌های کاوشگر را خاموش کنند تا در مصرف انرژی صرفه‌جویی شود. در حالی که وویجر ۲ در حال ورود به آخرین ذخایر انرژی خود بود، مهندسان ناسا ترفند هوشمندانه‌ای ارائه کردند که به آن اجازه می‌داد کمی بیشتر زنده بماند.

آن‌ها راهی برای منحرف کردن نیرو از مکانیزم ایمنی طراحی‌شده پیدا کردند که در صورت نقص مدار به دلیل تغییرات ولتاژ روشن شود. ناسا اعلام کرده که چند هفته است وویجر ۲ را تحت نظر گرفته و ظاهرا این شیوه جدید کار می‌کند. ناسا ممکن است از این روش در وویجر ۱ هم استفاده کند. به گفته آژانس فضایی، تصمیم برای خاموش کردن وویجر ۱ سال آینده گرفته خواهد شد.

منبع:ساینس الرت