پس از شکست ائتلاف خودخوانده و متزلزل اپوزیسیون خارج از کشور که با خروج حامد اسماعیلیون و بروز اختلافات داخلی از هم پاشید و کوس رسوایی این سیرک عالمگیر شد، دولت بدسابقه انگلیس که دخالت‌های تاریخی او در مسائل داخلی ایران قدمتی چندصدساله دارد، این بار برای احیای اپوزیسیون ورشکسته، مجوز برگزاری تجمعی ضد ایرانی در لندن برای روز شنبه صادر کرده است؛ تجمعی که با هدف دامن زدن به اختلافات و تحریک اعتراضات در داخل کشور طراحی شده است. این در حالی است که تلاش دولت‌های غربی از پاییز گذشته برای تزریق ناآرامی و تنش‌های ویرانگر به بهانه درگذشت مهسا امینی، با شکست قطعی آن‌ها در یک جنگ پیچیده ترکیبی با تدارک همه امکانات و گسیل احزاب و گروه‌های تروریستی در قالب جنگ احزاب، انجامید.

بیشتربخوانید

• پرده آخر از نمایش دورهمی براندازان/ اپوزیسیون پَر!

فتنه پاییز اگرچه جان تعداد زیادی از جوانان کشور را گرفت و ضد انقلابیون ساکن در لندن، برلین و واشنگتن آتش بیار اصلی این معرکه بودند، اما هوشیاری مردم ایران و خویشتنداری نیرو‌های امنیتی همه طراحی‌ها و محاسبات دشمن را در هم پیچید و حضور میلیونی مردم در مناسبت‌های مختلف، آب سردی بود بر همه این توطئه‌ها.
ضد انقلاب در چند ماه گذشته با حمایت دولت‌های غربی از اروپا تا امریکا، هر آنچه در توان داشت به میدان آورد تا در قالب نشست‌های اجاره‌ای در برلین، واشنگتن و دیگر پایتخت‌های اروپایی برای خود جایگاهی نزد ملت ایران بسازد، اما این ائتلاف که اوج آن را شاید بتوان در نمایش دانشگاه جرج تاون واشنگتن جست‌وجو کرد، خیلی زودتر از آنچه تصور می‌شد، رسوا شد و نشستی که نام اتئلاف همبستگی برای خود برگزیده بود، به اختلاف، چند دستگی و فروپاشی رسید.

اکنون، اما دولت انگلیس با پایان ناآرامی‌های پاییز گذشته، ساز ناآرامی کوک کرده است! این حمایت آشکار دولت انگلیس از اقدامی که با هدف مداخله در امور داخلی ایران است، نشان‌دهنده انحراف نگران‌کننده از هنجار‌های دیپلماتیک است و می‌تواند تنش موجود بین دو کشور را تشدید کند. به عنوان اعضای منشور سازمان ملل متحد، که بر اصل عدم مداخله در امور داخلی سایر کشور‌های عضو تأکید می‌کند، حمایت دولت انگلیس از چنین گردهمایی‌ای نه تنها با قوانین بین المللی مغایرت دارد، بلکه پیام روشنی را نیز ارسال می‌کند مبنی بر اینکه لندن به حاکمیت قانونی ایران احترام نمی‌گذارد. از این رو، دستگاه دیپلماسی موظف است در قبال چنین نقض آشکار هنجار‌های اساسی دیپلماتیک، اقدام مقتضی را انجام دهد و در اولین فرصت، سفیر انگلیس را احضار کند.

انگلیس همواره خود را به‌اصطلاح حامی مردم ایران معرفی کرده است، در حالی که این کشور چندین دهه، در خط مقدم اجرای تحریم‌ها علیه ملت ایران بوده است. چنان‌که در ماجرای خروج امریکا از توافق هسته‌ای، دولت لندن بسیار زودتر از خروج امریکا به اجرای تحریم‌ها همت گماشت. علاوه بر این، لندن با کمال میل با سیاست فشار حداکثری دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق امریکا همراهی و از آن حمایت کرد. لندن چگونه می‌تواند ادعا کند که در کنار مردم ایران است در حالی که از اقداماتی که صراحتاً برای آسیب رساندن به آن‌ها طراحی شده حمایت می‌کند؟

 روشن است که حمایت لندن از چنین گردهمایی‌هایی که صراحتاً با هدف ایجاد بی‌ثباتی در ایران انجام می‌شود، تنها به اثبات نادرستی ادعا‌های بریتانیا مبنی بر حمایت از مردم ایران کمک می‌کند. اگر مقامات انگلیسی اجازه برگزاری این تجمع را بدهند، باید به خاطر اقدامات خصمانه خود که با انگیزه‌های مشکوک علیه ایران انجام می‌شود، پاسخگو باشند. اقدام اخیر تنها یکی دیگر از سیاهه اقدامات مرموز انگلیس علیه ایران است. حتی قبل از انقلاب هم، لندن در حمایت از نظام سلطنتی، در سازماندهی کودتا علیه دولت محمد مصدق ایفای نقش کرد. حمایت از صدام حسین در تجاوز به ایران نیز در کارنامه انگلیسی‌ها ثبت شده است. اعمال و اجرای تحریم‌های غیرقانونی علیه مردم ایران نیز بخشی دیگر از اقداماتی است که در حافظه مردم ایران حک شده است. جای تعجب نخواهد بود که ایرانی‌ها همان گفته معروف را که «کار، کار انگلیس است» تکرار کنند.

این اقدام خطرناک لندن در راستای مداخله سیاسی و با هدف ایجاد بی ثباتی بیشتر در منطقه و آسیب رساندن به تلاش‌های دیپلماتیک در زمینه ارتقای ثبات، گفتگو و آرامش است. نمی‌توان شباهت‌های قابل توجهی که در این اقدامات با راهبرد قدیمی انگلیسی «تفرقه بینداز و حکومت کن» را نادیده گرفت. بریتانیا در طول تاریخ در نقاط مختلف جهان مانند هند، آفریقا و خاورمیانه این رویکرد را پیگیری کرده است. این سیاست که حول محور ایجاد اختلاف بین گروه‌های مختلف مردم می‌چرخد، به نظر می‌رسد امروز در رابطه با ایران و در کل منطقه در حال ظهور است.

در تحلیل سیاست انگلیس در قبال ایران باید این گزاره را در نظر گرفت که هدف نهایی لندن حمایت از دموکراسی نیست، بلکه تفرقه انداختن بین ملت ایران است، همان‌طور که در گذشته این کار را با ملت‌های دیگر انجام داده است. علاوه بر این، بریتانیا، در مقیاس عمده‌تر، با ایجاد اختلاف در منطقه می‌تواند به دنبال ایجاد و بهره‌برداری از «تقابل‌های مصنوعی» باشد. این امر محیطی را فراهم می‌کند که در آن فروش تسلیحات انگلیسی رشد کرده و در نتیجه منافع سیاسی و تجاری لندن به بهای ثبات در منطقه تأمین شود.

منبع: روزنامه جوان