این روز‌ها شاید پرمشغله‌ترین شغل دنیا را مدیربرنامه‌های متئو رتگی داشته باشد؛ ستاره‌ای نوظهور که تحت قرارداد با تیمی از لیگ آرژانتین و صدرنشین جدول گلزنان این مسابقات است، اما به تبع استعدادیابی بی‌نظیر دستیاران روبرتو مانچینی و حضورش در ترکیب تیم ملی ایتالیا، تیم‌های بسیاری از سراسر جهان، بخصوص قدرت‌‎های سنتی سری آ خواهان به خدمت گرفتنش شده‌اند.
یه همین سبب، یکی از جدی‌ترین سوالات در مطبوعات فوتبال ایتالیا و فضای فوتبالی این کشور این است که کدام مقصد برای رتگی مناسب خواهد بود؟ سری آ؟ و اگر سری آ، کدام تیم از میان همه تیم‌هایی که خواهان به خدمت گرفتنش هستند؟ طبیعتاً شانس قدرت‌های سنتی بیشتر است! این مهاجم ۲۳ ساله که معضل پست شماره ۹ کلاسیک را در تیم ملی حل کرده، باید به دنبال نقشی جدید در تیم جدیدش بگردد یا تیمی را انتخاب خواهد کرد که با وجود بازی‌سازی از معضل شدید گلزنی رنج می‌برد؟
اینتر
تیمِ سیمونه اینزاگی باتوجه به عملکردش در فصل قبل و به‌تبع نایب قهرمانی بدون لوکاکو (مهاجم گلزنی که اولین اسکودتوی دوران پساسلطنت یوونتوس را برای اهالی میلان به ارمغان آورد) ابتدای فصل یکی از مدعیان اصلی قهرمانی سری آ و بازپس گرفتن اسکودتو از رقیب همشهری بود، اما اگرچه این تیم در لیگ قهرمانان اروپا خارق‌العاده پیشروی کرده و به نیمه‌نهایی رسیده، اما در سری آ اوضاع متفاوتی دارد و از میان ۶ مدعی کسب سهمیه، به‌خصوص پس از بازگرداندن ۱۵ امتیاز یوونتوس مدعی درجه ششم است.
چنین اتفاقی بدون شک به دلیل فقر گلزنی تیم حتی در حضور لوکاکو و لائوتارو با حمایت ژکو در سایه خط حمله تیم بوده که ظاهراً پس از انتقال «بیگ روم» به چلسی، لائوتارو هم مهره هماهنگ‌کننده‌اش با لوکاکو را از دست داده و هم تفکرات اینزاگی مانع از به میدان فرستادن ژکو در کنار مهاجم قهرمان جهان می‌شود. در این شرایط، شاید تنها راه چاره، دمیدن هوای تازه به شش‌های نراتزوری باشد و رتگی همان هوای تازه‌ای است که تا سال‌ها سلامت تنفس اینتر حداقل در فاز تهاجمی را تامین می‌کند. تنها مورد نگران‌کننده در این میان، برنامه‌های اقتصادی باشگاه است که در صورت کم و زیاد کردن دستمزد برخی بازیکنان، تمدید نکردن قرارداد ژکو، فروش خواکین کورئا، خروج دوباه لوکاکو و سایر موارد، چندان نگران‌کننده به نظر نخواهد رسید.
میلان
مدافع عنوان قهرمانی که خیلی زود از کورس قهرمانی فصل جاری عقب کشید، فصل آینده شاید زلاتان را در اختیار نداشته باشد و هیچ کس نمی‌داند عملکرد ژیرو به‌عنوان تنها شماره ۹ کلاسیک تیم در فصلی که قراردادش را به مدت یک فصل تمدید کرده، چگونه خواهد بود؟ آیا ژیرو در سنین منتهی به بازنشستگی افت خواهد داشت یا بهترین گلزن تاریخ فرانسه از این هم باتجربه‌تر، بار دیگر مدیران باشگاه را مجاب به تمدید یک ساله دیگری خواهد کرد؟ به هرحال هرچه باشد، بهره‌مند بودن از یک مهاجم تمام‌کننده جوان برای تضمین موفقیت تیم در سال‌های آینده در فاز تهاجمی و به جای دیووک اوریگی و آنته ربیچ، گزینه جذابی است که هم پیولی را وسوسه می‌کند و هم پائولو مالدینی را مجاب کرده پیشنهاد جذب او را به مدیربرنامه‌هایش و باشگاه تیگره ارسال کند. تنها تصور این که زوج لیائو و رتگی در فاز تهاجمی میلان همکاری اعجاب‌انگیزی شبیه همکاری زوج دی‌بروینه و هالند در منچسترسیتی رقم بزنند، از میلان، همان غولِ تازه از خواب برخاسته را خواهد ساخت که رسیدن به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا، ابتدای مسیر آینده‌نگرانه‌اش پس از یک دهه بحران خواهد بود.
لاتسیو
دیگر تیمی که بیش از ناپولی و یوونتوس به دنبال جذب رتگی خواهد بود، لاتسیو است. شاگردان ساری که در فصول اخیر به نبوغ چیرو ایموبیله در گلزنی تکیه داشته‌اند، فصل آینده را به احتمال فراوان در لیگ قهرمانان اروپا حاضر خواهند بود و مصدومیت‌های چیرو ایموبیله، مدیران باشگاه را مجاب کرده یک مهاجم تمام کننده جوان را به خدمت بگیرند. چیروی ۳۳ ساله درحالی در فصل جاری تنها امید گلزنی و صدالبته مصدوم لاتسیو بوده که تیم در غیاب کاپیتان مجبور می‌شود به سیستم استفاده از «۹ کاذب» در خط حمله رو بیاورد، زیرا به جز ایموبیله، گزینه مطرحی روی نیمکت تیم حضور ندارد.
انتقال به نیمه آبی پایتخت در تابستان پیش رو، این شانس را به رتگی خواهد داد تا علاوه بر یادگیری هرچه بهتر زبان ایتالیایی و خو گرفتن به زندگی در خاک کشور چکمه‌ای از تجربه بی‌نظیر یکی از بهترین مهاجمان چند دهه اخیر فوتبال ایتالیا همزمان با نیمکت‌نشینی و به میدان رفتن برای پشتیبانی از ایموبیله بهره‌مند باشد.
صدالبته رم هم گزینه جذابی برای رتگی خواهد بود تا جانشینِ تامی آبراهام پس از خروج احتمالی پائولو دیبالا باشد و در این میان، علاقه قلبی این مهاجم در دوران نوجوانی، همانگونه که فرانچسکو توتی از آن صحبت به میان آورده بود، نقش تعیین‌کننده‌ای خواهد داشت.