بر اساس یک سنت دیرینه ۴۰۰ خانوار این روستا به سه دسته تقسیم می‌شوند تا در سه شب احیا وظیفه میزبانی از روزه داران در وعده سحری را به عهده بگیرند.

هر بانوی این روستا به تعداد ۴ یا ۵ نفر غذایی در منزل پخت می‌کند و بعد از برگزاری مراسم احیا و دعا و نیایش، غذا‌ها را در سینی بزرگ گردی که به آن مجمع می‌گویند می‌گذارند و به مسجد روستا می‌برد.

كدبانوهای این روستا برای پذیرایی از روزه داران سنگ تمام می گذارند و همه تلاششان را می کنند تا بهترين دستپخت را ارائه دهند. برنج طارم محلی ، گوشت و مرغ محلی ، لبنيات محلی پای ثابت غذای سحری در این روستا است .

در اينجا ديگر از ظروف يكبار مصرف و سفره های پلاستيكی خبری نيست، بانوان روستا که تا صبح برای پخت غذا بیدار بودند غذاها را در مجمع های مسی و فلزی به مسجد می برند درست شبیه پذیرایی از یک مهمان ویژه.

روزه داران بعد از برگزاری مراسم شب‌های احیا برای میل کردن غذا دور هم جمع می‌شوند و وعده سحری را در مسجد روستا میل می‌کنند.

به گفته اهالی روستای درویش خیل، این سنت، سینه به سینه از اجداد و نیاکانشان به آنان منتقل شده است و آن‌ها نیز تلاش می‌کنند تا این سنت را به فرزندان خود منتقل کنند.