اخترشناسان به تازگی سیاه‌چاله‌ای عظیم را کشف کرده‌اند که با سرعت ۴ میلیون مایل در ساعت از کهکشان اصلی خود دور می‌شود. اعتقاد بر این است که به جای تکه تکه کردن ستارگان و بلعیدن هر لقمه، این سیاهچاله به شکل‌گیری ستاره‌های جدید کمک می‌کند و دنباله‌ای از ستاره‌های تازه متولد شده باقی می‌ماند که ۲۰۰۰۰۰ سال نوری در فضا امتداد دارند. 

پیتر ون داکوم، استاد نجوم در دانشگاه ییل می‌گوید هنگامی که سیاهچاله به گاز تبدیل می‌شود، به نظر می‌رسد که راهروی باریکی از ستاره‌های جدید ایجاد می‌کند، جایی که گاز فرصتی برای خنک شدن دارد، اگرچه مشخص نیست دقیقا چگونه کار می‌کند. 

سیاهچاله‌ها برخی از گریزان‌ترین چیز‌ها در فضا هستند. رایج‌ترین نوع، سیاهچاله ستاره‌ای است، اغلب تصور می‌شود که نتیجه یک ستاره عظیم است که در انفجار ابرنواختری می‌میرد، سپس مواد ستاره روی خودش فرو می‌ریزد و در ناحیه نسبتا کوچکی متراکم می‌شود.

اما اینکه چگونه سیاهچاله‌های کلان پرجرم که میلیون‌ها تا میلیارد‌ها برابر خورشید جرم دارند، مرموزتر است. بسیاری از اخترفیزیکدانان و کیهان شناسان بر این باورند که این غول‌ها تقریبا در مرکز همه کهکشان‌ها کمین کرده‌اند. مشاهدات اخیر تلسکوپ فضایی هابل این نظریه را تقویت کرده است که سیاهچاله‌های پرجرم از هسته‌های غبارآلود کهکشان‌های ستارگان شروع می‌شوند، جایی که ستاره‌های جدید به سرعت بیرون می‌آیند، اما دانشمندان همچنان در تلاش برای رسیدن به آخر آن هستند.

سیاهچاله‌ها مانند سیاره یا ستاره، سطحی ندارند در عوض آن‌ها مرزی به نام «افق رویداد» دارند، این یک نقطه بدون بازگشت است. به طور کلی اگر چیزی بیش از حد نزدیک شود، به داخل سقوط می‌کند، اما این سیاهچاله عجیب ممکن است خیلی سریع حرکت کند و طبق معمول اجرام آسمانی را مصرف کند و وضعیت موجود را به چالش بکشد.

تیم تحقیقاتی یک نظریه احتمالی را پیشنهاد کرده است: شاید سیاهچاله فراری نتیجه زنجیره‌ای از رویداد‌ها باشد که ناشی از برخورد سه سیاهچاله کلان جرم است؛ شواهدی که ممکن است این ایده را تایید کند این است که هیچ نشانه‌ای از باقی مانده سیاهچاله فعال در هسته کهکشان وجود ندارد.

ون داکوم به دنبال خوشه‌های ستاره‌ای در یک کهکشان نزدیک بود که متوجه شد در تصویر هابل خود رگه‌ای به نظر می‌رسد. در ابتدا او فکر کرد که این یک پرتو کیهانی است که باعث ایجاد یک مصنوع در عکس شده است. پس از تجزیه و تحلیل بیشتر در رصدخانه Keck در هاوایی، او و تیمش پیش بینی کردند که باید قطاری از ستاره‌های آبی جوان باشد. این مسیر تقریبا نصف کهکشان میزبان روشن است که نشان می‌دهد که کانونی از کنش‌های ستاره‌ای است.

دانشمندان قصد دارند توضیح سیاهچاله را با مشاهدات بعدی با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب و رصدخانه پرتو ایکس چاندرا بررسی کنند. 

منبع: mashable