نتایج یک مطالعه جدید توسط اخترفیزیکدانان دانشگاه سائوپائولو و دانشگاه فدرال ABC در برزیل تأیید می‌کند که این حباب متراکم شگفت انگیز ممکن است واقعاً عجیب باشد.

سال گذشته، محققان موسسه اخترشناسی و اخترفیزیک در دانشگاه توبینگن در آلمان، فاصله بین ما و جسد کوچک یک ستاره مرده را که دور بقایای ابرنواختر HESS J ۱۷۳۱-۳۴۷ می‌چرخید، دوباره ارزیابی کردند.

محاسبه فاصله جدید نیاز به محاسبه مجدد خصوصیات جسم فشرده، به ویژه اندازه و جرم آن داشت که در نهایت فاصله آن را ۸۱۵۰ سال نوری تشخیص داد که پیش‌تر تقریباً ۱۰۰۰۰ سال نوری اعلام شده بود.

محققان دریافتند: هنگامی که ستارگان با جرم خاصی از نوع سوختی تمام می‌شوند، در یک رعد و برق کیهانی از گرما و الکترومغناطیس فرو می‌ریزند که بخشی از لایه‌های بیرونی آن‌ها را منفجر می‌کند. تنها چیزی که باقی می‌ماند، جسمی است که اتم‌های آن چنان متراکم هستند که انگار به هم جفت شده اند.
بنا بر اعلام سینا پرس، در اعماق هسته آن، الکترون‌ها در هسته‌های خود فشرده شده و پروتون‌ها را مجبور می‌کنند تا بار خود را از دست داده و به نوترون تبدیل شوند. در طی این فرآیند یک ستاره نوترونی جدید متولد می‌شود.

در ادامه این ستاره اگر جرم کافی داشته باشد، تمام آن گرانش افزوده بر نیرو‌های هسته‌ای غلبه کرده و یک سیاه‌چاله ایجاد می‌کند. با این حال، اگر جرم خیلی کم باشد، اتم‌ها در داخل کوتوله سفید باقی می‌مانند.

به گفته محققان، گمان می‌رود که حد جرم پایین‌تر برای یک ستاره نوترونی کمی بیش از یک جرم خورشیدی باشد. سبک‌ترین جرمی که تاکنون کشف شده تنها ۱٫۱۷ برابر جرم خورشید است، اما XMMU J ۱۷۳۲۰۳.۳-۳۴۴۵۱۸ با ۷۷ درصد جرم خورشیدی کاملا گیج کننده است، زیرا ستاره‌های نوترونی نمی‌توانند تا این حد کوچک باشند.

از این موضوع، دانشمندان دریافتند: این یافته ممکن است اصلاً یک ستاره نوترونی نباشد. محققان با تصور اینکه در عوض ستاره‌ای عجیب و غریب متشکل از ذرات معروف به کوارک‌های عجیب و غریب یافته اند، نتیجه گیری خود را در اختیار سایر محققان قرار دادند.

کوارک‌ها ذرات بنیادی هستند که برای ایجاد باریون‌ها به صورت سه گانه دسته بندی می‌شوند. دو نمونه از معروف‌ترین نمونه‌های این گروه‌ها، ذرات هسته‌ای پروتون و نوترون هستند. کوارک‌ها به شکل‌های مختلف ظاهر می‌شوند.

اینکه چگونه یک شی فوق فشرده که عمدتاً از کوارک‌های عجیب و غریب تشکیل شده است، از یک ابرنواختر بیرون می‌آید، هنوز مشخص نیست، اگرچه برخی مدل‌ها نشان می‌دهند که ماده کوارکی معمولاً درست از ابتدای فروپاشی تکامل یافته است.

به گفته دانشمندان، تحت شرایط نسبتاً منحصربفرد، عاملی باعث می‌شود که انرژی بیشتری در فروپاشی آزاد شود تا جرم بیشتری از حد معمول را از بین برده و این مازاد کوارک‌ها آزاد کند. پژوهشگران در پایان استدلال می‌کنند که زود است که هر گونه نتیجه گیری را قویا اعلام کنیم، چراکه تشخیص‌های دیگر می‌تواند به کل تصویر درک شده اضافه کند.

شرح کامل این تحقیق در مجله تخصصی Astronomy and Astrophysics Letters منتشر شده است.