هنگامی که فضانوردان به ماه برمی‌گردند، اگر به سمت دور آن بروند، ممکن است با ویژگی جغرافیایی جدیدی روبرو شوند: دهانه‌ای با شکل غیرعادی که بر اثر سقوط موشک ایجاد شده است. در ماه مارس، یک فضاپیمای فرسوده به ماه برخورد کرد. در حالی که ستاره شناسان می‌دانستند که یک برخورد رخ داده است، اما مکان و شکل برخورد را فاش نکردند.

اما در ۲۴ ژوئن، اخترشناسانی که تصاویر ماهواره‌ای قمری را بررسی کردند، نه تنها محل سقوط، بلکه یک دهانه دوگانه (دو شکاف روی هم قرار گرفته‌اند) روی سطح ماه مشاهده کردند. این کشف ممکن است به آژانس‌های فضایی کمک کند تا دریابند وقتی چیزی مصنوعی به ماه برخورد می‌کند، چه اتفاقی می‌افتد.

دو انشعاب همپوشانی دهانه دوگانه را تشکیل می‌دهند. یک دهانه شرقی به قطر ۱۹.۵ یارد بر دهانه غربی ۱۷.۵ یاردی پوشانده شده است. مدارگرد شناسایی ماه ناسا که یک فضاپیمای روباتیک در حال گردش به دور ماه است که از سال ۲۰۰۹ از سطح آن عکسبرداری می‌کند؛ از دهانه‌ای که در ۴ مارس تشکیل شده بود عکس گرفت. با این حال لحظه دقیق برخورد را مشاهده نکرد و اخترشناسان را مجبور به بررسی دقیق‌تر کرد.

قطعات موشک قبلا سوراخ‌هایی را در سطح ماه حفر کرده بودند. راکت‌های زحل ۵ متعلق به دوران آپولو که اولین کاوشگران ماه را حمل می‌کردند، دهانه‌هایی ایجاد کردند. با این حال هیچ‌کدام شکل دوقلوی تازه پیدا شده را پشت سر نگذاشتند.

در ژانویه، بیل گری، ستاره شناس تازه کار، اولین کسی بود که زباله‌های فضایی را در مسیر برخورد به سمت دور ماه شناسایی کرد. در این تحقق مشخص شد که زباله‌های فضایی مرحله بالایی یک موشک دور ریخته شده است، هرچند هنوز هیچ کشوری مسئولیت آن را بر عهده نگرفته است. گری در ابتدا پیش بینی کرد که این قطعات از موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس می‌آیند که رصدخانه آب و هوای عمیق فضایی (DSCOVR) را در سال ۲۰۱۵ به فضا پرتاب کرد.

مهندسان ناسا گفته‌اند ممکن است این زباله متعلق به موشک Long March ۳C باشد که چین در اکتبر ۲۰۱۴ پرتاب کرد. محققان دانشگاه آریزونا این ایده را تایید کردند. جسم در حال سقوط، طول موج‌های نوری مشابه سایر موشک‌های چینی ساطع می‌کرد. با این حال، چین با این استدلال که مرحله موشکی که برای پرتاب فضاپیمای Chang'e-۵ T۱ استفاده شده بود، هنگام ورود مجدد به جو زمین سوخته است، این فرضیه را رد کرد.

صرف نظر از منشا موشک، دهانه دوگانه‌ای که ساخته شده نشان می‌دهد این فضاپیما دارای جرم‌های بزرگ در هر دو انتها بوده است. معمولا یک موشک استفاده شده در قسمت پایین، جایی که موتور‌ها قرار دارند، سنگین‌ترین است. موشک‌های مصرف‌شده باید در بالا سبک‌تر باشند، اگر مخازن سوخت آن‌ها خالی باشد. اما چیزی در انتهای بالای این موشک به اندازه کافی سنگین بود که یک فرورفتگی بر جای بگذارد که این موضوع را به یک مورد عجیب، اما خارق‌العاده تبدیل کرده است.

منبع: popsci