دو روز پیش مسوت اوزیل، ستاره سابق رئال مادرید و آرسنال، اعلام کرد که در سن ۳۴ سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرده است. اوزیل یکی از ستاره‌های درخشان فوتبال آلمان بود که خیلی زود توانست توجه باشگاه‌‎های بزرگ اروپایی را به خود جلب کند. او که اصالتا ترک تبار بود در آلمان به دنیا آمد و بزرگ شد و فوتبالش را در شالکه شروع کرد و از آنجا به وردربرمن رفت. درخشش او در همین تیم بود که توجه مدیران رئال مادرید را به خودش جلب کرد و در سال ۲۰۱۰ راهی این تیم شد. این ستاره آلمانی در طول دوران حضورش در رئال مادرید نمایش قابل قبولی را ارائه کرد و به یکی از بازیکنان محبوب هواداران این تیم تبدیل شد، رابطه‌ای که تا امروز همچنان باقی ماند، اما این بازیکن در سال ۲۰۱۳ از این باشگاه جدا شد تا پیراهن آرسنال را به تن کند.

اوزیل در مصاحبه اختصاصی با نشریه مارکا به سوالات مختلف پاسخ داد.

یک جادوگر بازنشسته شد: «این را شما می‌گویید و من حتی حالا که بازنشست شده ام نیز شهامت این را ندارم که به خودم لقب جادوگر بدهم (می خندد).».

ولی هر کسی با تو بازی کرده، معتقد است جادوگر فوتبال بودی: «این نظر لطف آنهاست و ترجیح می‌دهم دیگران به من چنین لقبی بدهند.»

۱۱۴ گل و ۲۲۲ پاس گل در دوران فوتبال: «من گل‌های زیادی زده ام و پاس گل‌های زیادی هم داده ام. همچنین موقعیت گل زیادی نیز خلق کرده ام که هیچ کس آن‌ها را به حساب نمی‌آورد. چون شروع یک حرکتی که منجر به گل می‌شد هم خیلی مهم است و سعی کردم همیشه در بهترین نقطه زمین باشم. برای من زیباترین چیز این بود که به عنوان یک تیم پیروز شویم. من همیشه سعی کرده‌ام به هم تیمی‌هایم به بهترین شکل کمک کنم و این سبک فوتبالم بود. بسیاری مواقع از درخشش هم تیمی هایم بسیار خوشحال می‌شدم. همیشه انتظار داشتم که کل تیم اینطور فکر کنند که خودخواهی هرگز در زمین پیروز نمی‌شود. هرگز افرادی را که به من می‌گفتند خودخواه‌تر باشم و بیشتر به سمت دروازه شوت بزنم را درک نکردم.»

چرا خداحافظی در ۳۴ سالگی؟ «در دوران فوتبالم زیاد مصدوم نشدم و اکثرا روی فرم بودم، ولی در یکی دو سال گذشته مصدومیت‌های بدی را تجربه کردم و فکر می‌کنم بهترین تصمیم، بازنشستگی بود و آن را به اطلاع مسئولان باشگاه باشاک شهیر رساندم. دوست داشتم به تیم کمک کنم، ولی امکانش نبود. تصمیمی سخت، ولی منطقی گرفتم.»

اوزیل در ادامه چه خواهد کرد؟ «به آن خیلی فکر نکرده ام، ولی قطعا زمان بیشتری کنار خانواده ام خواهم بود. من دو دختر دارم که دوست دارم بزرگ شدنشان را ببینم و همیشه کنارشان باشم. ان‌ها هدیه خدا به من هستند.»

اولین بازی دوران حرفه ای: «بله، با شالکه بود. در آن زمان من بسیار خجالتی بودم، اما با این وجود از قبل به توانایی‌های اعتماد زیادی داشتم. میرکو اسلومکا مربی من بود. یادم هست قبل از رفتن به زمین فقط یک چیز به من گفت؛ از بازی خودت لذت ببر و این همان کاری بود که من از روز اول تا آخرین روز فوتبالم انجام دادم. آن مسابقه در سال ۲۰۰۶ مقابل آینتراخت فرانکفورت در مقابل ۶۰۰۰۰ هوادار برگزار شد و همه نام من را فریاد زدند. در آن لحظه و در یکی از زیباترین استادیوم‌های اروپا احساسی باورنکردنی داشتم و مو به تنم سیخ شده بود.»

سپس وردربرمن، جام جهانی آفریقای جنوبی و رئال مادرید آمدند. یادت هست چطور با تو قرارداد امضا کردند؟ اولین کسی که از رئال مادرید با شما تماس گرفت چه کسی بود؟ «باید بین رئال و بارسلونا تصمیم می‌گرفتم. در آخر مسئله پول نبود که باعث شد رئال را انتخاب کنم. نمی‌دانم کسی از این موضوع خبر دارد یا نه، اما من در آن زمان از هر دو باشگاه بازدید کردم و تفاوت آن‌ها حضور ژوزه مورینیو بود. او من را به بازدید ویژه و خاص از ورزشگاه و باشگاه رئال مادرید برد. مورینیو در رفتن به ورزشگاه همراهی‌ام کرد و تمامی جام‌هایی که این باشگاه به دست آورده بود را نشانم داد. دیدن آن جام‌ها باعث شد که مو به تنم سیخ شود. بازدید از بارسلونا با اشتیاق زیادی همراه نبود. چیزی که بیشتر از همه ناامیدی و ناراحتی‌ام شد این بود که گواردیولا حتی به خودش زحمت نداد که برای دیدنم بیاید. پیش از این سفر واقعا سبک بازی بارسلونا را دوست داشتم و می‌توانستم خودم را در این تیم تصور کنم، اما رئال نظرم را کاملا تغییر داد.»

وردربرمن حاضر به صدور مجوز جدایی نبود. آیا می‌ترسیدی که این انتقال به هم بخورد؟ «یادم می‌آید که مذاکرات بین باشگاه‌ها سخت و فشرده بود؛ اما در نهایت وردربرمن نمی‌خواست که تابستان بعد رایگان جدا شوم و به همین دلیل علی‌رغم استرس و اضطراب، همیشه به انتقال اعتقاد داشتم. در هر صورت، به کلاوس آلوفس، مدیر ورزشی وردربرمن، گفتم که باید اجازه بدهم بروم، زیرا هرگز نمی‌دانی که آیا چنین فرصتی دوباره نصیبت می‌شود یا خیر.»

و بعد به رئال مادرید آمدی. چه چیزی از روز معارفه به یاد داری؟ «در آن زمان من فقط ۲۱ سال داشتم. قبلا در جام جهانی ۲۰۱۰ با آلمان بازی کرده بودم و تجربه حضور در رقابت‌های اروپایی با وردربرمن را هم داشتم، اما هرگز چنین روزی را تجربه نکرده بودم. این که بسیاری از عکاسان و روزنامه نگاران فقط روی من تمرکز داشتند، چیزی بود که قبلاً هرگز تجربه نکرده بودم. روز آسانی نبود، خیلی عصبی بودم. اما روز بسیار خاصی بود. مراسم معارفه در هیچ باشگاهی قابل قیاس با رئال مادرید نیست. آن روز متوجه می‌شوید که در سطح دیگری هستید.»

و برنابئو از دقیقه اول عاشقت شد: «هواداران رئال مادرید واقعاً باورنکردنی هستند. حتی ۱۰ سال پس از ترک مادرید، من همچنان از حمایت و لطف هواداران برخوردار هستم. واقعا شگفت‌انگیز است. فکر می‌کنم ما سه سال خیلی خوب را با هم گذراندیم، سه سالی که هواداران از آن لذت بردند و دیدند که من همه چیز را برای باشگاه دادم. راستش را بخواهید، انتظار نداشتم این حمایت برای مدت طولانی ادامه پیدا کند، بنابراین فقط می‌توانم از مادریدیست‌ها تشکر کنم.»

با کریستیانو رونالدو هماهنگی کاملی داشتی و او همیشه می‌گوید که یکی از بهترین هم تیمی هایش بودی. شما بهترین زوج تهاجمی دنیا بودید؟ «بازی با کریستیانو رونالدو که برای من بهترین بازیکن تمام دوران است، بسیار لذت بخش بود. هر دوی ما در زمین به خوبی یکدیگر را درک می‌کردیم و این عالی بود. من پاس می‌دادم و او گل می‌زد. دادن پاس به بازیکنی که تقریباً هرگز فرصت‌ها را از دست نمی‌داد، یک موهبت بود.»

رفاقت صمیمانه با سرخیو راموس در رئال؛ همچنان دوست هستید؟ «سرخیو راموس بهترین مدافعی است که کنارش بازی کردم. راموس جوان، ولی بسیار باشخصیت بود. او ذهنیتی بسیار قوی داشت. سرخیو واقعا مدافعی شگفت‌انگیز بود. واضح بود که دیر یا زود او رئال مادرید را به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا می‌رساند. او یک رئیس واقعی است. در آن زمان او یکی از بهترین دوستان من بود. با هم به ما خیلی خوش گذشت و خارج از تمرین، زمان زیادی را با هم سپری کردیم و این برای من کلیدی بود که به سرعت با رئال مادرید سازگار شوم و به من کمک زیادی کرد. حتی بیش از ده سال بعد، ما هنوز در تماس هستیم و هر از گاهی برای هم پیام می‌فرستیم و البته من همیشه بازی‌های او را دنبال می‌کنم.»

لالیگا، کوپا دل ری و سوپرجام اسپانیا را با رئال بردی، اما لیگ قهرمانان را نه. آیا لیگ قهرمانان بزرگترین حسرت فوتبالی تو است؟ «بله، قهرمانی در لیگ قهرمانان همیشه یکی از آرزو‌های من بود؛ اما زندگی همین است. شما نمی‌توانید همه چیز را باهم داشته باشید و من آن را با جام جهانی عوض نمی‌کنم. از بین تمام نیمه نهایی‌هایی که با رئال بازی کردم، می‌توانم بگویم نیمه نهایی مقابل دورتموند بیشترین ضربه روحی را به من زد. از یک طرف، چون هوادار شالکه، رقیب بزرگ بروسیا دورتموند هستم (با خنده) و از طرفی، چون خیلی به جبران شکست ۴-۱ بازی رفت نزدیک بودیم. در بازی رفت کنترل را از دست دادیم و آن‌ها ما را به سختی تنبیه کردند؛ اما در بازی برگشت ما فوق العاده خوب بودیم و با یک برنابئوی بی نظیر، چیزی تا زدن گل سوم و صعود فاصله نداشتیم، ولی نشد.»

و سپس جدایی از رئال فرا رسید؛ چه حسی داشتی؟ «وقتی رئال مادرید را ترک کردم، بسیار ناراحت شدم. یادم می‌آید در فرودگاه چقدر ناراحت بودم. من سه سال در رئال و در شهر مادرید روز‌های خوبی را سپری کردم. واقعا خوشحال بودم؛ اما اتفاقاتی افتاد. در ابتدای آن فصل (۱۴-۲۰۱۳) دیگر دقایق زیادی به من بازی نمی‌رسید و درگیری بین فلورنتینو پرز و پدر و ایجنتم به وجود آمد. باید دنبال باشگاه جدیدی می‌گشتیم. برای من سخت بود. پدرم در آن زمان تجربه زیادی نداشت و اختلاف او با رئیس باشگاه همه چیز را خراب کرد. قلبا دوست داشتم در رئال بمانم، ولی با آن مشاجره، دیگر غیرممکن بود. لحظه‌ای که هواپیما بلند شد، اشک از چشمانم سرازیر شد. آن لحظه‌ای بود که فهمیدم همه چیز تمام شده است.»

اگر می‌توانستی به گذشته برگردی، آیا این تصمیم را تغییر می‌دادی؟ «در آن زمان به نظرم تصمیم خوبی می‌رسید، زیرا بعد از درگیری پدرم و آقای پرز، نگران بودم که اگر جدا نشوم، دیگر به من بازی نخواهد رسید؛ بنابراین گفتنش سخت است. اما البته،‌ای کاش می‌توانستیم شرایط را در آن زمان طور دیگری مدیریت کنیم.»

حالا چند سوال و جواب سریع. اگر مجبور بودید فقط یک هم تیمی را انتخاب کنی، چه کسی را انتخاب می‌کردی؟ «به عنوان بهترین بازیکن، کریستیانو رونالدو را انتخاب می‌کنم. بهترین رهبر درون زمین، سرخیو راموس و بهترین مهاجم شماره ۹ هم کریم بنزما.»

یک مربی: «ژوزه مورینیو بدون تردید. او مهم‌ترین عامل در تصمیمی بود که آن زمان گرفتم. پس از این که از هر دو باشگاه رئال و بارسا بازدید کردم، تصمیمم صددرصد مشخص بود: می‌خواستم مادریدیستا باشم. برای من ژوزه مورینیو بهترین مربی قرن است. درک تاکتیکی او چیز دیگری است. نحوه صحبت کردنش در رختکن هم چیز دیگری است و اینکه چطور همیشه در مقابل رسانه‌ها از تیمش محافظت می‌کند. او واقعاً یک مربی در سطح جهانی است.»

بهترین استادیوم: «متاسفم، اما باید برنابئو، ورزشگاه امارات و ورزشگاه فنرباغچه را انتخاب کنم (با خنده).»

بهترین رقیبی که مقابلش بازی کرده‌ای: «لئو مسی. فکر می‌کنم همه می‌دانند چرا.»