با توجه به کشف مداوم سیارات فراخورشیدی جدید توسط اخترشناسان که به دور ستارگان دور می‌گردند و دانشمندان سیاره شناسی که زوایای گرم و مرطوب منظومه شمسی را بهتر درک می‌کنند، جهان ما می‌تواند مهمان نوازتر از پیش به نظر برسد.

تا زمانی که کسی فناوری فرازمینی دوردست را نبیند یا میکروب محلی‌تری را کشف نکند، وجود حیات فرازمینی یک سوال باز باقی خواهد ماند؛ اما این مانع برخی تلاش‌ها برای کشف حقیقت نمی‌شود.

مشاهدات نجومی کنونی نشان می‌دهند ممکن است ده‌ها تمدن با قابلیت ارسال امواج رادیویی در حال حاضر در کهکشان راه شیری وجود داشته باشند که شواهد، وجود ۳۶ مورد از آن‌ها را حتمی‌تر می‌کنند.

دانشمندان اعتراف می‌کنند که این یک تئوری و بازی بسیار نامشخص است. بازی‌ که توسط فرمولی عجیب هدایت می‌شود که اولین بار توسط فرانک دریک، ستاره‌شناس آمریکایی در سال ۱۹۶۱ ارائه شد.

تام وستبی، مهندس دانشگاه ناتینگهام در انگلیس و یکی از نویسندگان این مقاله گفت: معادله دریک بهترین و تنها ابزار ما برای مقابله با این سوال قدیمی است، حتی اگر بر اساس چیز‌هایی باشد که هنوز در حد حدس و گمان هستند.

با توجه به آنچه در مورد فراوانی ستارگان و سیارات قابل سکونت شناخته شده، فرضیات هوشمندانه در مورد احتمال وقوع حیات در آن سیارات، ممکن است دانشمندان را به پاسخ روشن‌تر هدایت کند. 

وستبی و کانسلیس، بخش اعظم تجزیه و تحلیل خود را بر آنچه با دقت مناسب ارزیابی شده است، متمرکز کردند. آن‌ها محور مطالعه خود را بر مبنای این سوالات انجام دادند که سایر کهکشان‌ها با چه سرعتی ستاره‌ها را تولید می‌کنند، چه تعداد از آن ستاره‌ها مواد غنی لازم برای ساختن سیاره‌ها را دارند و چه تعداد سیاره را تلسکوپ کپلر ناسا در کهکشان خودمان مشاهده کرده است.

آن‌ها برای بخش‌های ناشناخته معادله دریک، مانند احتمال این که سیاره‌های مهمان‌نواز باعث رشد حیات شوند و احتمال این که حیات به اندازه‌ای پیچیده شود که ارتباطات رادیو‌یی را توسعه دهد، به فلسفه روی آوردند.

این دو دانشمند فرض را بر این گذاشتند که اگر یک سیاره به اندازه کافی شبیه زمین وجود داشته باشد، حیات با قابلیت فناوری ناگزیر پس از حدود پنج میلیارد سال در آن جا تکامل خواهد یافت. درست همان طور که در زمین اتفاق افتاد. آن‌ها همپنین تخمین زدند یک تمدن حداقل ۱۰۰ سال پس از ارسال امواج رادیوهایشان زنده می‌ماند، درست همان طور که بشریت تاکنون انجام داده است.

 پس از ترکیب مشاهدات، تخمین‌ها و حدس‌هایشان، وستبی و کانسلیس محاسبه کردند که ده‌ها و بلکه هزاران تمدن می‌توانند در همین لحظه زنده و در حال گردش باشند.

نزدیک‌ترین همسایه ما احتمالا تقریبا در فاصله ۲۰۰۰ سال نوری از ما زندگی می‌کند و یک پیام متنی بین تمدنی چهار هزار سال زمان خواهد برد تا به ما برسد.

اما کهکشان راه شیری ممکن است همیشه آن قدر خلوت نبوده باشد. به گفته وستبی کهکشان ما حدود ۱۰ میلیارد سال پیش به اوج خود رسید (با توجه به تولید ستاره). شاید پنج میلیارد سال پس از آن، زمانی که میکروب‌ها به تازگی روی زمین حیات خود را آغاز کرده بودند، بهترین زمان برای معاشرت‌های مبتنی بر رادیو بود.

منبع: popsci