عصر ۹ فوریه در بیشتر مناطق پرجمعیت شمال شرقی ایالات متحده ابری بود. به این معنی که حدود ۳۰ میلیون ناظر بالقوه در اکثر مناطق از این پدیده بی‌خبر بودند. در حدود ساعت ۲۱ به وقت محلی، شاهدان از دیدن صفوفی متشکل از ۴۰ تا ۶۰ گلوله آتشین روشن و آهسته درحال حرکت از افق در مسیری عملاً یکسان شگفت‌زده شدند. گلوله‌های آتشین منفرد برای حداقل ۳۰ تا ۴۰ ثانیه قابل مشاهده بودند. حدود پنج دقیقه طول کشید تا شهاب‌ها از آسمان عبور کنند.

در باتاویا، نیویورک چند ناظر شهاب‌سنگ‌ها را دیدند و بسیاری از مردم صدای رعدوبرق را شنیدند. درحالی‌که گزارش‌های دیگری در نوندا-دانزویل، نیویورک منتشر شد؛ جایی که چندین نفر از ساکنان فکر می‌کردند دنیا در حال پایان است.

آنالیز رویداد شهاب‌سنگ ۱۹۱۳

شهاب‌ها از این جهت غیرعادی بودند که هیچ تشعشع ظاهری وجود نداشت یا حتی نقطه‌ای در آسمان که معمولاً به نظر می‌رسد شهاب‌ها از آن سرچشمه می‌گیرند.

نقاشی گوستاو هان که در نزدیکی های پارک در تورنتو مشاهده شده است.

اولین مطالعه دقیق برای شناسایی دلیل این گزارش‌ها توسط ستاره‌شناس کانادایی «کلارنس چانت» انجام شد. او این موضوع را در جلد شماره ۷ مجله انجمن سلطنتی نجوم کانادا مورد بحث قرار داد. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که احتمالاً ماهواره‌ای که نمایانگر یک جسم یا گروهی از اجسام است، قبل از متلاشی‌ شدن به‌طور موقت در مدار زمین قرار گرفته بودند. این ماهواره شروع به سوختن در جو زمین کرد و از نظر ناظر زمینی مانند بارش شهاب‌سنگ به‌نظر می‌رسید.