از حکومتی که شعارش «خدا، شاه، میهن» بود و شاه را بالاتر از میهن تلقی می‌کرد، بعید هم نیست که اعیاد ملی را بر اساس اتفاقات زندگی شاه در تقویم ثبت کند. البته فقط شخص محمدرضا پهلوی نبود بلکه اعضای خانواده سلطنتی هم در این مناسبت‌سازی ملی سهیم بودند و این‌طوری بود: «تفرعن، استکبار و خودبزرگ‌بینی، بیماری عمومی دربار بود و خود شاه از همه بیشتر به این بیماری مبتلا شده بود. او خود را پدرسالاری می‌دید که باید تمام ایرانیان، چون کودکانی در مقابلش سر تعظیم فرود آورند. او حتی از ابراز چنین پنداری خودداری نمی‌کرد و در مصاحبه با یکی از شبکه‌های تلویزیون انگلیس با صراحت تمام گفت: مردم ایران همان احترامی را برای شاه خود قائل هستند که کودکان خانواده‌های ایرانی برای پدر خودشان».

پهلوی دوم با همین روحیه ناجور جشن‌هایی برای ملت ایران تدارک دیده بود و شرایط این‌طوری بود: «مردم موظف بودند در ایام متعلق به این خانواده جشن بگیرند و خیابان‌ها را آذین‌بندی کنند و مدارس را مجبور می‌کردند با راه‌اندازی کارناوال‌های شادی خود را به لودگی و سیاه‌بازی آلوده کنند».

نگاهی به فهرست این روز‌های ملی از نوع پهلوی به‌تن‌هایی گویای نکته‌های فراوان درباره شخصیت و روحیه پهلوی‌هاست:

۲۱ فروردین: روز دعا (به مناسبت جان سالم به در بردن شاه از ترور سال ۱۳۴۴)
۲۸ مرداد: روز جشن ملی (به مناسبت پیروزی شاه در کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲)
۲۵ شهریور: روز جشن ملی (به مناسبت آغاز سلطنت محمدرضا پهلوی)
۶ مهر: روز جشن ملی (سالروز سروش آریامهر!)
۲۲ مهر: روز جشن و شادی (به مناسبت تولد فرح)
۴ آبان: روز جشن و آذین‌بندی (به مناسبت تولد شاه)
۹ آبان: روز جشن و پایکوبی (به مناسبت تولد ولیعهد)
۶ بهمن: روز جشن (به مناسبت انقلاب شاه و ملت)
۱۵ بهمن: روز نیایش (به مناسبت رفع خطر از شاه در سال ۱۳۲۷)
۳ اسفند: روز رضا شاه کبیر (به مناسبت کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹)
۲۴ اسفند: روز پدر (به مناسبت تولد رضا شاه)

منبع: فارس