دو تابوت خالی، در خانه‌ای، آن هم در کنار قبر شهید گمنام! هر روز مردم بر گردشان حاضر می‌شوند و بر تابوت‌ها بوسه می‌زنند و با آن‌ها درددل می‌کنند.

بی صدا می‌گریند و از آن تابوت‌های خالی مدد می‌جویند تا صاحبانشان واسطه شوند که به خوبی از پستی و بلندی‌های زندگی گذر کنند.

اما مگر می‌شود تابوتی مقدس شود؟! چرا باید ۲ تابوت این همه عزیز گردند و پس از گذشت سه سال، هنوز در دل‌های مردم زنده باشند؟!  

به تاریخچه شان می‌نگرم، سه سال از قرار دادن تابوت‌ها در این مکان گذشته است؛ اما انگارداغ دل مردم تازه است که این گونه در کنارشان اشک می‌ریزند. باید ریشه این همه عشق و ارادت را در تاریخچه آن‌ها جست و جو کرد.  

به سه سال قبل بر می‌گردم، انگار این ۲ تابوت به همراه چند تابوت دیگر، در نگاه مردم جهان به شهرتی عظیم دست یافته اند. سپس این ۲ تابوت که حامل ستارگان درخشانی در آسمان حماسه بوده اند، مسیری طولانی را پیموده اند تا در نهایت در اینجا آرام گرفته اند.  

آری، این ۲ تابوت، تاکنون شاهد عشق و دلدادگی مردم بسیاری بوده اند و در طول مسیر حرکت خود به اینجا در جمع میلیون‌ها انسان قرار گرفته اند و بر دستان تعداد بی شماری از مردم کرد، ترک، لر، فارس و ... تشییع شده اند.  

میلیون‌ها نفر در شهر‌های مختلف، چشم انتظار حضور این ۲ تابوت بوده اند و مهم‌تر از همه اینکه رهبر جهان اسلام، حضرت امام خامنه‌ای مدظله العالی نیز در برابر این تابوت‌ها اشک ریخته است.  

امروز این ۲ تابوت، از عشق، دلدادگی، عاشقی، محبت و صمیمیت مردمان این دیار و حتی جهان حکایات بی شماری دارند، آنان تا رسیدن به اینجا، سرزمین‌های عاشقی بسیاری را طواف کرده اند؛ از حریم حرم ارباب و ساقی دشت نینوا در کربلا گرفته تا حرم شاه نجف، حرم امامین عسکرین (علیهم السلام) در سامرا، حرم امام کاظم (ع) و امام جواد (ع) در کاظمین، خوزستان، کربلای ایران و در نهایت به حرم امام رئوف (ع) در مشهد رفتند تا با امام رضا (ع) خداحافظی کنند.  

سپس در تهران در جمع میلیون‌ها عاشق حاضر شدند و پیمان عاشقی مردم ایران را تکمیل کردند؛ در قم نیز در طول مسیر حرم مطهر حضرت معصومه (س) تا مسجد مقدس جمکران بر دستان مردمی دل سوخته با بغض‌هایی سر باز کرده تشییع شدند و عاقبت این ۲ تابوت به زادگاه صاحبان خویش کرمان آمدند.

اینک این ۲ تابوت در کرمان درون خانه‌ای به نام بیت الزهرا که آشنای قلوب همه مردم ایران است، در جوار قبر مطهر شهیدی گمنام و تکه‌ای از ضریح دختر ۳ ساله ارباب آرام گرفته اند.  

هم اکنون این سوال پیش می‌آید، چرا در کرمان؟ اصلاً این ۲ تابوت متعلق به چه کسانی هستند که این گونه عزیز شده اند؟

از هرکس که بپرسید می‌گوید، سال‌ها، سرداری با افتخار، جلوی درِ همین مکان می‌ایستاد و خاضعانه به میهمانان حضرت زهرا (س) خوشامد می‌گفت.

آری، اینجا بیت الزهرای کرمان واقع در خیابان شهید رجایی است، همان خیابانی که از هر کرمانی آدرسش را بپرسی، با قلبی سوخته از فراق صاجبش درِ آن خانه را نشانت می‌دهد و ردّی از یک یار دارد، یاری که افتخار جهان بود.  

یکی از این ۲ تابوت، متعلق به سرداری است که نامش برای دوستان آرام بخش قلوب است؛ ولی ستون‌های کاخ ظلم و ستم را به لرزه در می‌آورد و دیگری یار دیرینه اوست. آری سردار دل‌ها، حاج قاسم عزیز و یار همراهش سردار پورجعفری همان‌هایی هستند که این دو تابوت اکنون بو و عطر دل انگیزشان را در خود جای داده است.

همان‌هایی که سه سال قبل همه ما، برای تشییع میلیونی شان در شهر‌های مختلف لحظه شماری می‌کردیم و با افتخار تابوت شان را بدرقه می‌کردیم؛ و اینگونه است که بیت الزهرای حاج قاسم، هنوز هم بوی حاج قاسم را در خود دارد و حالا بعد از گذشت سه سال از شهادت آن بزرگ مرد، هنوز آتش عشق و ارادت مردم از جای جای جهان به او و همرزمانش نه تنها خاموش نشده است؛ بلکه شاهد حضور هزاران نفر برای زیارت او بر مزارش هستیم.  

آری عاشقانش برای آنکه راه و مکتب او پررونق‌تر باشد، بیشتر تلاش می‌کنند و به دشمن می‌فهمانند باید از شهید سلیمانی، بیشتر از ژنرال سلیمانی بترسند. امروز دشمن بداند؛ مردم حتی به تابوت سردار نیز عشق می‌ورزند.  

یادداشت از معصومه یحیی زاده مقنی