کاوشگر «وویجر یک» که در فاصله ۱۴.۸ میلیارد مایلی زمین قرار دارد به سمت تاریک فضای بین ستاره‌ها یا در حقیقت فضای اکتشاف نشده بین ستارگان در حرکت است. این طولانی‌ترین فاصله یک شی ساخت انسان تا زمین است.

کاوشگر‌های وویجر یک و ویاژر ۲ در سال ۱۹۷۷ میلادی با فاصله ۱۶ روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند. آن‌ها طوری طراحی شده بودند تا در ۵ سال مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و قمر‌های آن‌ها را از نزدیک رصد کند.

اکنون ۴۵ سال از آغاز ماموریت آن‌ها می‌گذرد و کاوشگر‌های مذکور با خروج از مرز‌های تحت تاثیر خورشید به نام «مرز خورشید سپهر» (Heliopause) تاریخ ساز شده اند.

هر دو فضاپیما همچنان از خارج منظومه شمسی داده به زمین ارسال می‌کنند و سفر کهکشانی آن‌ها همچنان ادامه دارد.

مهندسان به عنوان بخشی از تلاش مدیریت انرژی کاوشگر‌ها در سال‌های اخیر، سیستم‌های غیر فنی آن‌ها مانند گرم کن‌های ابزار‌های علمی را خاموش کرده اند تا به این ترتیب امکان فعالیت ابزار‌ها تا ۲۰۳۰ میلادی را فراهم کنند.

پس از آن کاوشگر توانایی ارتباط با زمین را از دست خواهد داد.

با این وجود پس از آن که ناسا ابزار‌های کاوشگر‌ها را خاموش و ماموریت وویجر را پایان یافته، اعلام کرد ابزار‌های دوقلو همچنان در فضای بین ستاره‌ای شناور هستند.

ناسا معتقد است وویجر یک ۳۰۰ سال بعد وارد ابر «اورت» (Oort) می‌شود. ابر اورت نام منطقه‌ای است که بسیاری از دنباله‌دارها، سنگ‌ها و یخ‌هایی که در واقع مربوط به بقایای تولد منظومه شمسی هستند از آن سرچشمه می‌گیرند. حدود ۳۰ هزار سال طول می‌کشد تا کاوشگر به نقطه پایان ابر برسد.

البته این کاوشگر‌ها مسیر‌های مختلفی به اعماق فضا را در پیش گرفته اند. وویجر ۲ اکنون در فاصله ۱۲.۳ میلیارد مایلی زمین است.

منبع: بیزینس اینسایدر