تلخ‌ترین خبر ممکن از بیمارستان آلبرت انیشتین سائوپائولو گزارش شد. ادسون آرانتس دونا سیمنتو ملقب به پله روز‌های سخت بستر بیماری را در حالی که سرطان در بدن او ریشه دوانیده و بیماری کرونا شرایط را سخت‌تر کرده، شیمی درمانی مثل گذشته پاسخ نمی‌داد و برترین بازیکن تاریخ فوتبال آخرین روز‌های زندگی و نفس‌ها را در کنار خانواده روی تخت بیمارستان تجربه می‌کرد، با مرگ پشت سر گذاشت.

او که در طول دوران بازی به سانتوس وفادار بود (به جز روز‌های آخر که به کاسموس نیویورک رفت)، سه جام جهانی و ژول ریمه ابدی را با خود به برزیل برد تا براساس اعلام کمیته بین المللی المپیک برترین ورزشکار قرن لقب بگیرد.

مروارید سیاه برزیل هیچ وقت مرد سال فوتبال جهان نشد، ولی در انتخاب مرد قرن فوتبال جهان در سال ۱۹۹۹ که توسط مجله فرانس فوتبال انجام می‌شود، این عنوان را هم به نام خود زد تا آن را در کنار افتخارات خود ببیند، برترین بازیکن جهان به انتخاب فدراسیون آمار و تاریخ فوتبال نیز در سال ۲۰۰۰ به او داده شد، تا پله که در روز‌های اخیر مردم برزیل، جامعه فوتبال و مردم جهان را از حال وخیم خود نگران کرده بود، بر بام فوتبال جهان بایستد.

خیلی از مردم این روز‌های دنیا که فوتبال را به صورت جدی دنبال می‌کنند، شاید دوران پرشکوه پله را ندیده باشند، ولی او مظهر تکنیک ناب فوتبال برزیل بود، و فوتبال امروزی را چند دهه قبل به نمایش می‌گذاشت.

پله در حضور گارینشا، ریوه لیینو، تله سانتانا، کارلوس آلبرتو، زیتو، واوا و دیگر بزرگان تاریخ فوتبال برزیل چهره متمایزی داشت و رهبر تیمی بود که جام ژول ریمه را برای همیشه به برزیل برد. به گواه بسیاری از مفسرین فوتبال، تاریخ دیگر فوتبالیستی مثل او به خود نخواهد دید.

سال‌ها بعد از پله در کشور همسایه مارادونا به فوتبال جهان معرفی شد، او هم مثل پله از خانواده فقیری به دنیای فوتبال پاگذاشت، مارادونا که در کودکی برای امرار معاش خانواده هنر خود با توپ را به نمایش می‌گذاشت، زجر کشیده‌ای مثل پله بود که در کودکی به همراه پدر خانواده کار می‌کرد تا خرج خانواده در برابر دخل آن کم نیاورد.

هر دو بدون کفش و با پای برهنه فوتبال را یاد گرفتند و هر دو به قله فوتبال جهان رسیدند. اگر پله در ۱۷ سالگی به جام جهانی رفت و قهرمانی جهان را برای برزیل به ارمغان آورد، این افتخار از دیگو در سال ۱۹۷۸ میلادی گرفته شد تا او یک سال بعد با آرژانتین قهرمان جوانان جهان شود.

حسرت همیشگی مارادونا شماره ۱۰ ماندگار تاریخ فوتبال آرژنتین عدم حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین بود، او که در آن روز‌ها ۱۷ سال سن داشت، در لیست سزار منوتی سرمربی وقت تیم ملی کشورش قرار نگرفت تا با رکورد تاریخی پله که در ۱۷ سالگی با برزیل در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد به مقام قهرمانی رسید برابری کند.

ستاره بی بدیل فوتبال آرژانتین، با قهرمانی ماندگار در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک و آن گل تاریخی به انگلستان که انتقام ملتی را از دولت انگلستان گرفت، به عنوان زننده گل قرن، کار بزرگی که با باشگاه ناپل کرد از یاد هواداران فوتبال هیچ وقت نخواهد رفت.

ابطه او با پله بر سر بهترین بازیکن تاریخ فوتبال همیشه شکرآب بود، هر چند این اواخر مارادونا بعد از ویلچری شدن پله به او احترام هم می‌گذاشت و خودش هم فکر نمی‌کرد زودتر از پله این دنیا را ترک کند.

در روز‌هایی که جام جهانی با آن فینال جذاب به پایان رسیده و مردم جهان از دیدن فوتبال ناب سیراب شده اند، این خبر ناگوار در خصوص پله، کام همه را تلخ کرده است. آن فوتبالیست تکنیکی که با توپ فوتبال جادو می‌کرد در بستر بیماری در کنار فرزندانش روزگار سختی را سپری کرد و بسیاری آرزو می‌کردند که کاش این روز‌ها را به چشم نمی‌دیدند.

او برای ما همان پله ۱۹۵۸ است، با همان تکنیک و همان شور و شوق نوجوانی، همانند مارادونا که هیج وقت دوست نداریم روز‌هایی جز جام جهانی سال ۱۹۸۶ از او را به یاد بیاوریم. پله هم از پیش ما رفت در کنار دیگو تا به نظر تیم بهشت بی‌رقیب شود. تیمی که دو شماره ۱۰ تاریخی را در ترکیب خود خواهد دید.شماره ده‌هایی که تاریخ را برای ما ساختند و روز‌های خوشی را با آن‌ها سپری کردیم. شماره ده‌هایی که این بار در کنار هم خواهند بود و از روبرو به هم نگاه نخواهند کرد.