محسن زهرایی، رئیس اداره بیماری های قابل پیشگیری با واکسن مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت گفت: پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در سال ۱۳۶۳ با شروع برنامه‌های گسترده ایمن سازی و به دنبال آموزش وسیع نیرو‌های بهداشتی، برنامه‌های ایمن سازی و از جمله ایمن سازی علیه سرخک اوج گرفت و کاهش موارد ابتلا به بیماری سرخک بسیار چشمگیری بود.

به گفته وی سرخک یک بیماری ویروسی بسیار کشنده و یکی از مسری‌ترین بیماری‌های عفونی است که بیش از ۹۰ درصد افراد حساس در تماس نزدیک با بیمار، آلوده می‌شوند.

بیماری با علائم اولیه تب، آبریزش از بینی، ورم ملتحمه چشم و سرفه شروع می‌شود. بعد از ۲ تا ۳ روز در داخل دهان نقاط سفید در زمینه قرمز بر سطح مخاطی گونه ایجاد می‌شوند و متعاقب آن‌ها بروز بثورات پوستی قرمز رنگ اتفاق می افتد.

او بیان کرد: در سال ۱۳۸۲ با اجرای طرح بسیج واکسیناسیون سرخک و سرخجه و واکسیناسیون بالغ بر ۳۳ میلیون نفر در ۵ تا ۲۵ سال و کاهش شدید بیماری در سطح کشور، مراقبت بیماری از مرحله کنترل وارد مرحله حذف سرخک و سرخجه شد. جهت شناسایی هرچه بیشتر موارد لازم است همه موارد دارای تب و بثورات قرمز رنگ پوستی، شناسایی و توسط آزمایشگاه تایید شوند.

او ادامه داد: قبل از استفاده از واکسن، بیماری در همه جوامع بومی بود و هر سه تا پنج  سال به علت تجمع افراد حساس، یک همه گیری ایجاد می‌کرد. علی رغم موفقیت‌های به دست آمده، هنوز هم حدود ۱۰ درصد کل مرگ و میر قابل پیشگیری کودکان زیر ۵ سال در جهان به علت سرخک است.

او افزود: از آن جا که بیماری مخزن مهمی غیر از انسان ندارد، حذف آن با بهره گیری از برنامه گسترده ایمن سازی و استفاده از واکسن‌های بسیار موثر فعلی، جزء اولویت‌های سازمان جهانی بهداشت است و حذف آن در دستور کار کشور‌های مختلف جهان قرار دارد. این بدان معنی است که در عین برقراری و عملکرد استاندارد نظام مراقبت، باید حداقل به مدت ۱۲ ماه هیچ موردی از بیماری با ویروس بومی سرخک رخ ندهد.

او گفت: یکی از اهداف کلی در برنامه توسعه هزاره سوم کاهش مرگ کودکان است.  به عبارتی پوشش واکسیناسیون جاری سرخک به عنوان یک شاخص اساسی به کار گرفته می‌شود و کاهش مرگ ناشی از بیماری سرخک یک مرحله مهم محسوب می‌شود.