هنگامی که برای اولین بار، باستان شناسان دانشگاه ییل از امریکا، مشغول کار در باره شیوه‌ی زندگانی اجتماعات انسانی در چهل هزار سال پیش در امتداد دره خرم آباد بودند، متوجه شدند که شکارچیان عصر سنگ زمانیکه به کوه کوچک و کم ارتفاع گَراَرجنه می‌رسیدند، مجبور بودند در کنارهی صخره‌ای سایهدار و بی سرپناه، و در کنار چند اشکفت کوچک مسقف آن، چند روزی را، درآن محل اقامت کنند.

آن‌ها سعی می‌کردند. حیوانات کوچکی از قبیل خرگوش، کبک را به دام اندازند و بز کوهی را از صخره‌های بالای پناهگاه مورد هدف قرار داده و شکار کنند.