در دوحه چند نقطه به عنوان مرکز تجمع هواداران در نظر گرفته شده است. به غیر از مترو که مرکز جولان هواداران تیم‌های فوتبال است مکان‌هایی نیز هست که همه در آن جمع می‌شوند.

یکی از این مکان‌ها بازار تاریخی سوق‌الواقف در مرکز شهر دوحه است. بازاری قدیمی و سنتی که در یک سمت آن مسجد فنار قرار دارد.

این بازار محل تجمع و گعده هواداران فوتبال است. بعد از هر بازی طرفداران تیم برنده آن محل را به اصطلاح روی سرخودشان می‌گذارند.

با این حال این بازار یک ویژگی دیگر هم دارد و آن حضور پرشمار ایرانی‌هایی است که از سال‌ها قبل برای تجارت به دوحه قطر آمدند و ماندگار شدند. بندرعباس، لارستان، پارسیان، شیراز و... شهر‌هایی هستند که ایرانی‌ها از آنجا آمدند.

سیدحسین سیدابراهیم موسوی را هنگام نماز دیدم وقتی که مهرش را به ما تعارف کرد. کنار مسجد فرش فروشی داشت. می‌گفت ۵۰ سال قبل آمده و ماندگار شده است. دو بچه‌اش در سن ۲۰ سالگی زندگی در قطر را تاب نیاوردند و به ایران برگشتند خودش، ولی مانده چرا که در این سن و سال شرایط یک تغییر دیگر در زندگی را ندارد. با همسرش دوتایی در دوحه زندگی می‌کنند و هر چندماه یک‌بار به ایران می‌روند. از شرایط زندگی در قطر راضی است و احترامی که می‌بیند.

چند مغازه دیگر را می‌روم. می‌خواهم روسری بخرم که با نگاه به چهره صاحب مغازه می‌فهمم ایرانی است. قبل از خرید سر صحبت باز می‌شود و می‌بینم که حاج احمد کریمی که او هم ۴۰ سال قبل پایش به دوحه باز شده دقیق‌ترین اطلاعات از وضعیت سیاسی این روز‌های ایران را جلوی رویم پهن می‌کند.

سعی می‌کنم تعجبم را پنهان کنم، اما خودش می‌گوید اخبار ایران را به ساعت دنبال می‌کند. پسرش هم در مغازه است که البته در ایران سکونت دارد. هر چندماه یک‌بار که برای سرکشی به پدرومادرش می‌آید در مغازه هم کمک حال حاج احمد است. او هم از زندگی راضی است، اما دوست دارد وقتی به رحمت خدا رفت در زادگاهش در شهر لار خاک شود چرا که عقیده دارد هیچ کجا خاک وطن نمی‌شود و حتی جنازه هم باید به وطن برگردد. بخواهم تک تک داستان ایرانی‌ها را برایتان بنویسم ازتحمل این گزارش خارج است، اما لازم است که هر بار سری به دوحه زدید حتماً در این بازار تاریخی هم چرخی بزنید.

دوحه‌گردی رایگان با متروی نوساز

دوحه شهر کوچکی است. متروی نوسازی هم دارد که قطارهایش خودران است. تمام ۸ ورزشگاه مختص جام جهانی با مترو به هم متصل می‌شوند. در ایام جام جهانی با نشان دادن حیا کارت به رایگان می‌شود استفاده کرد. با این حال آنچه درباره حمل و نقل در دوحه باید دقت کرد استفاده نکردن از دوچرخه‌ها و اسکوتر‌های مستقر در شهر است.

این وسایل از طریق اپ قابل استفاده است، اما از سویی گران است و تمام نقاط شهر را پوشش نمی‌دهد ضمن اینکه به دلیل مسائل راهنمایی و رانندگی توقف‌های زیادی دارد. از طرف دیگر خارج شهر را هم پوشش نمی‌دهد. روح‌الله رضوی از کشمیر هند که برای کار خبری به دوحه آمده در این‌باره می‌گوید: «مترو دوحه بعد از جام جهانی خیلی قابل استفاده نیست چرا که خود قطری‌ها از وسایل شخصی استفاده می‌کنند و سایر شاغلان کشور که عموماً کارگران هستند نیز عموماً در محل کار و یا نزدیک اقامت دارند. اسکوتر‌ها و دوچرخه‌های موجود در شهر هم به دلیل هزینه بالا فقط به صورت خاص مورد استفاده قرار می‌گیرد و استفاده از اوبر به‌صرفه‌تر است.»

این روز‌ها علاوه بر مترو راهنمایان مترو و اتوبوس خود به یک جاذبه گردشگری و تفریحی تبدیل شده است. این افراد با نشانک‌های دست مانند مردم را با عباراتی ثابت راهنمایی می‌کنند که این مسأله با استقبال عجیب و غریب مواجه شده است و در هر ایستگاه یا خیابانی آن را با این راهنمایان همخوانی می‌کنند. عبارت metro this way را این‌ها می‌گویند و مردم هم تکرار می‌کنند.

فلسطین کشور محبوب هواداران

یک اتفاق جذاب در این جام جهانی حضور پرچم فسطینی‌ها در میان هواداران تیم‌های مختلف است. از برزیل بگیر تا کانادا و ایران و کشور‌های عربی و آفریقایی. در خیابان که راه بروی قطعاً پرچم کشور فلسطین را خواهی دید. بعد از بازی کانادا یکی از طرفداران این کشور غمگین از باخت تیم این کشور بود. می‌گفت ما از باخت کانادا ناراحتیم، ولی از اینکه پرچم فلسطین را بالا بردیم بسیار خوشحال هستیم و قطعاً در بازی بعدی هم این کار را خواهیم کرد. همین هواداران در بازی‌های مکزیک و آرژانتین نیز پرچم فلسطین را برافراشتند. این را بگذارید کنار منفور بودن خبرنگار رژیم صهیونیستی در دوحه که هر کجا پا گذاشته با برخورد مردم کشور‌های مختلف مواجه شده به نحوی که در مصاحبه‌ای از اینکه این همه در این جام جهانی منفور هستند ابراز ناراحتی کرده است.

هواداران کجا می‌خوابند؟

دوحه شهری است که اقامتگاه‌های محدودی دارد. هتل‌های شهر اکثراً رزرو شده و مخاطبان عادی باید فکری دیگر به حال اقامت خود کنند. دولت قطر البته از قبل فکر کرده، ولی کفاف همه را نمی‌دهد. برخی را در کشتی‌های کروز اقامت داده با هزینه‌های بالا، اما سعی کرده برای باقی اقشار هم اقامت مهیا کند. ساخت هتل آپارتمان‌ها یکی از این راهکار‌ها بوده است با این حال برخی از آن‌ها شرایط خوبی ندارند. رضا باقری یکی از هواداران ایران می‌گوید: «این ساختمان‌ها نوساز هستند و هنوز بسیاری از امکانات را ندارند و به سیستم شهری حمل و نقل هم وصل نیستند. شرایط تهیه غذا در این فضا مهیا نیست.» راهکار دیگر کمپر‌ها هستند که در فضا‌های خالی شهری مستقر شدند. روبه‌روی یکی از هتل‌های مجلل شهر این کمپر‌ها هستند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که در طول روز که هوا گرم می‌شود امکانات این کمپر‌ها جوابگو نیست، اما با این حال مخاطبان فوتبال سعی می‌کنند با آن کنار بیایند. ایرانی‌ها کمتر در این کمپر‌ها ساکن شدند، اما تبعه هند و آفریقا و امریکای لاتین مجبور هستند آن را انتخاب کنند. رافائل دلامون تلا یکی از طرفداران تیم اکوادور است که خودش را به دوحه رسانده. او می‌گوید: «برای یک دیوانه فوتبال جای خواب مهم نیست چرا که اصل برایش چیز دیگری است.» او در ادامه اعتراف می‌کند که این فضا در مجموع مناسب نیست، ولی او به خاطر هزینه‌های بالا مجبور به انتخاب آن شده هر چند همین اقامتگاه هم شبی ۲۵۰ دلار برایش آب خورده است.

منبع: روزنامه ایران