محققان این دانشگاه با همکاری محققان دانشگاه تربیت مدرس تهران به سرپرستی دکتر علی متولی، عضو هیئت علمی گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم، در پایان نامه کارشاسی ارشد محسن نصراللهی، به منظور نمک‌زدایی از آب شور و تولید آب شیرین از روش‌های تغییر فاز (سیستم‌های حرارتی خورشیدی شامل تقطیری آبشاری با متمرکزکننده سهموی خطی، تقطیری با متمرکزکننده بشقابی و تقطیری خلا با متمرکزکننده سهموی خطی) و غشایی (اسمز معکوس با منبع انرژی تجدیدناپذیر و با منبع انرژی تجدیدپذیر خورشیدی) استفاده کردند.

متولی ضمن اشاره به این که روش‌های به کار گرفته شده در گذشته مبتنی بر انرژی‌های تجدیدناپذیر بوده و عموما آلاینده‌های فراوانی تولید می‌کرد، گفت: در پژوهش حاضر محققان با به کارگیری انرژی تجدیدپذیر خورشیدی و نقش آن در تولید آب شیرین، عملکرد دستگاه‌های طراحی و ساخته شده را بر اساس انرژی مصرفی و همچنین مخاطرات زیست محیطی کاهش دادند.

وی در این زمینه بیان کرد: با توجه به نقش بی‌بدلیل انرژی و آب در زندگی امروزه بشر و با توجه به موقعیت استراتژیک کشور ایران در زمینه بهره‌مندی از انرژی خورشیدی و همچنین کمبود آب شیرین در بسیاری از مناطق کشور به خصوص مناطق جنوبی کشور، لازم است با تحقیقات گسترده در زمینه توسعه و به کارگیری این انرژی تجدیدپذیر و لزوم استفاده از این انرژی در تولید آب شیرین در مناطق کم برخودار، میزان دسترسی به آب شیرین در کشور افزایش پیدا کند.

نتایج این پژوهش که به راهنمایی دکتر متولی و مشاوره دکتر احمد بناکار و دکتر مهدی منتظری انجام شد، نشان داد که پایین‌ترین میزان رده‌های خسارت محیط زیستی در روش اسمز معکوس با استفاده از منبع انرژی خورشیدی اتفاق می‌افتد، به طوری که با تغییر انرژی از حالت فسیلی به تجدیدپذیر میزان خسارات زیست محیطی به میزان ۹۱ درصد کاهش پیدا می‌کند.

گفتنی است، نتایج این پژوهش در یکی از معتبرترین مجلات جهان با نام Desalination با ضریب تاثیر ۲۱۱/۱۱ به چاپ رسید.