پدیده عادی سازی روابط اسرائیل با کشور‌های عربی و اسلامی از ابتدای شکل گیری این رژیم هموار در دستورکار سیاست مداران آن‌ها قرار داشته و برای جلوگیری از انزوا و ایجاد مشروعیت برای صهیونیست‌ها دنبال شده است.

اگرچه رژیم صهیونیستی در ابتدا ابزار‌های متعددی را برای خارج شدن از انزوا به کار برد، اما در ادامه با تکیه بر سازوکار‌های گوناگون سیاسی، تکنولوژیک، نظامی، امنیتی و اقتصادی بر سطح جدیدی از اهداف مطلوب تمرکز کرد و در چارچوب توافقات سازش یا معاهدات مستقیم و غیرمستقیم با کشور‌های مختلف عربی - اسلامی به شکل هدفمند آن را دنبال کرد است.

روابط اسرائیل با کشور‌های عربی و اسلامی، طبیعی و براساس شاخص‌های شناخته شده نیست. عادی سازی روابط اساسا برای نابودی فرهنگ، تمدن، ارزش‌ها و اعتقادات این کشور‌ها و ایجاد پایه و ریشه‌های سلطه بر آنان طراحی و به اجرا درآمده است و تسلط بر کشور‌های منطقه و عادی سازی مناسبات شناخت این سازوکار‌ها در ایجاد نتایج حاصل از آن موضوع مورد توجه در این باره است.

تعدادی از کارشناسان معتقد هستند آنچه اسرائیلی‌ها از عادی سازی روابط می‌گویند صرفا توهمات خودشان است. هدف مغرب از عادی سازی روابط با اسرائیل تسلط بر صحرای غربی و تثبیت پادشاهی خود و اعمال استقلال خود بر آن است. هدف سودان خلاصی از تحریم‌ها است. هدف بحرین هم رسیدن به پول و سرمایه گذاری‌های مهم، عظیم و گسترده است. هدف امارات هم دستیابی به سلاح‌های پیشرفته از جمله جنگنده و همچنین تکنولوژی‌های پیشرفته و گوناگون است، اما همه این‌ها صلح نیست، به صلح هم نمی‌رسد.

با وجود این موارد صهیونیست‌ها به تلاش‌های خود برای عادی سازی روابط با کشور‌های عربی و مسلمان با داشتن رسانه‌هایی که به شکل‌های مختلف از آن‌ها حمایت می‌کنند و سعی در بی گناه بودن این رژیم کودک کش دارند حفظ کردند، اما به نظر می‌رسد این روابطی که اسرائیلی‌ها در چند وقت اخیر دم از آن می‌زنند تنها با دولت‌های این کشور‌های عربی است و مردم این کشور‌ها همچنان نسبت به صهیونیست‌ها با نگاهی تنفرآمیز برخورد می‌کنند. موضوعی که نمود آن را در جام جهانی فوتبال که در کشور قطر در حال برگزاری است می‌توان مشاهده کرد.

جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ برای اولین بار در منطقه برگزار شده و همین موضوع دلیلی شد که صهیونیست‌ها برنامه ریزی ویژه‌ای برای حضور در قطر و پوشش مسابقات داشته باشند. برنامه ریزی که به نظر می‌رسد با شکست سخت و تلخی برای آن‌ها مواجه شده است.

تیم‌های خبری رژیم صهیونیستی با تدارک ویژه‌ای وارد قطر شدند و سعی داشتند که نشان دهند این عای سازی روابط تنها با دولت‌های کشور‌ها عربی نبوده و مردم این کشور‌ها نیز مشکلی با عادی سازی روابط با اسرائیلی‌ها ندارند. اما جریان بازی رسانه‌ای صهیونیست‌ها به شکلی دیگری برای آن‌ها رقم خورد.

بنا بر ادعای روزنامه اسراییلی"جروزالم پست"، چندین خبرنگار اسرائیلی که برای پوشش بازی‌های جام جهانی فوتبال به قطر رفته‌اند، می‌گویند که در جام جهانی قطر با فضایی از خصومت و نفرت مواجه شده‌اند و هواداران فوتبال از صحبت با آن‌ها خودداری می‌کنند، پرچم فلسطین را در پس زمینه فیلم‌های آن‌ها تکان می‌دهند و بر سر آن‌ها فریاد می‌زنند و از آن‌ها دوری می‌کنند و حتی آن‌ها را از تاکسی، فروشگاه و.. بیرون می‌کنند.

طرفداران عرب‌زبان یا فریاد فلسطین سر می‌دهند و یا پرچم‌هایی از فلسطین را بر روی شانه‌های خود می‌اندازند. طبق گفته اسرائیلی‌ها این رفتار تنها مربوط به کشور‌های عرب و مسلمان نمی‌شود و بر اساس فیلم‌هایی که در این روز‌ها از جام جهانی قطر منتشر شده بسیاری از هوادارن از کشور‌های دیگر مانند برزیل، ژاپن و حتی تیم‌های اروپایی با خبرنگاران اسرائیلی حتی هم کلام هم نمی‌شوند و از آن‌ها دوری می‌کنند.

در ارتباط با روابط بعضی از دولت‌های عربی با رژیم صهیونیستی صحبت‌های مختلف و تحلیل‌های گوناگونی مطرح شده است، اما شاید بهترین صحبت در این باره را بتوان در سخنان رهبر معظم انقلاب پیدا کرد.

مقام معظم رهبری این حرکت را خیانتی به دنیای اسلام و کشور‌های منطقه خواندند و گفتند: این وضعیت دیری نخواهد پایید، اما لکه ننگ آن بر پیشانی کسانی که غصب کشور و آواره کردن ملت فلسطین را به بوته فراموشی سپردند و پای صهیونیست‌ها را در منطقه باز کردند، باقی خواهد ماند.

آمریکا برای مشروع جلوه دادن جایگاه رژیم صهیونیستی در جهان عرب و امت اسلامی به دنبال ایجاد روابط دیپلماتیک و اقتصادی علنی میان اسرائیل و کشور‌های عربی است. این استراتژی دو هدف را پیگیری می‌کند:

هدف اول، کاستن از اهمیت گفتمان مقاومت و ایستادگی و جایگزین کردن آن با جریان سازش در قالب پروژه معامله قرن است.

هدف دوم، فروپاشی نرم اقتصادی و امنیتی کشور‌های طرف رابطه با رژیم صهیونیستی در میان مدت و درازمدت است.

تاریخ معاصر منطقه، اما نشان می‌دهد هیچ کشوری از طریق ارتباط با اسرائیل به ثبات و امنیت سیاسی و اقتصادی نرسیده و برعکس به مسیر اضمحلال و فروپاشی درونی سوق یافته است.