ادبیات داستانی با شریک کردن ما در تجاربی غیر از تجربه‌های خودمان، وجود و هستی ما را وسیع‌تر می‌کند، آنان که در تمام طول عمر خود کتاب‌خوان‌های واقعی بوده‌اند؛ وسعت بی‌انتهای وجود خود را می‌بینند، و البته آن را مدیون نویسندگاه بزرگ هستند. این وسعت را وقتی احساس می‌کنید که با یک دوست غیرکتابخوان خود صحبت می‌کنید.

ممکن است او پر از صفات نیک و احساسات لطیف باشد؛ اما در دنیای کوچکی زندگی می‌کند که شاید ما حتی نمی‌توانیم در آن نفس بکشیم.با خواندن آثار برزگ به هزاران مرد تبدیل می‌شویم و در ستایش، در عشق، در اخلاقیات و در دانش همراه با آنها از خودم عبور میکنیم و فراتر می‌رویم؛ اما هیچ گاه تا این اندازه خودمان نبوده‌ایم.