چرخه ماه شامل چهارده روز زمینی مداوم همراه با نور خورشید و به دنبال آن چهارده روز تاریکی مداوم و سرمای شدید است.

به دلیل عدم وجود هوای معتدل، دمای ماه می‌تواند از ۲۴۸ درجه فارنهایت (۱۲۰ درجه سانتیگراد) در طول روز تا منفی ۲۹۲ فارنهایت (منهای ۱۸۰ درجه سانتیگراد) در طول شب متغیر باشد و مناطق سایه دار (PSR) در ماه می‌توانند به طور دائمی بسیار سردتر باشند و به منفی ۴۰۰ درجه فارنهایت (منفی ۲۴۰ درجه سانتیگراد) برسند.

همه این مزایا و معایب یکی از مهم‌ترین چالش‌های محیطی است که ماموریت‌های آینده برای سفر به ماه با آن مواجه خواهند شد و امکان تحقق اقامت طولانی‌تر انسان در ماه و چه بسا به صورت دائمی، به معنای تسلط بر محیط چالش‌برانگیز ماه خواهد بود.

دین اپلر، دانشمند ارشد ماه در The Aerospace Corporation گفت: زنده ماندن در شب در ماه، نه تنها برای موقعیت قطب جنوبی ماه، بلکه برای هر جایی که بخواهیم بیشتر از روز قمری در ماه باشیم، یک مسئله مهم است.

اپلر افزود: شما در شب زمین شناسی صحرایی انجام نمی‌دهید؛ اما احتمالاً زمان خوبی برای انجام فعالیت‌های "سرپوشیده" مانند علوم زیستی، تجزیه و تحلیل نمونه و حذف و کار‌های مهندسی/نگهداری است.

او گفت: این‌ها وظایفی هستند که اغلب در طول روز و هنگامی که خدمه در حال پیاده روی بیشتر روی سطح ماه هستند، انجام نمی‌شوند.

فیلیپ متزگر، دانشمند سیاره‌شناسی در موسسه فضایی فلوریدا نیز گفت: مقابله با سرمای شدید نباید مشکل سختی باشد؛ به گونه‌ای که سفینه با کمی انرژی بیشتر و عایق‌بندی خوب می‌تواند گرم بماند.

فضاپیمای نیوهورایزنز حتی زمانی که در پلوتو از خورشید دورتر بود، حرارت وسایل الکترونیکی خود را در دمای اتاق نگه داشت؛ اما مسئله اصلی این است که از کجا می‌توانیم در ماه انرژی مورد نیاز را تأمین کنیم؟

متزگر توضیح داد: واحد‌های گرمایش تابشی (RHUs) را می‌توان در نقاط مناسب روی سفینه قرار داد و دستگاهی مستقل با ظرفیت باتری کافی برای ارائه "گرمای همیشگی" در طول شب را پیش بینی کرد. اکنون جست و جو در مورد این مسئله جزء اولویت دانشمندان است.

منبع: الیوم السابع