ایمان عرفان‌منش، جامعه‌شناس فرهنگی و عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق (ع) در نشست خبری «نوجوان ناآرام» درباره نقش شبکه‌های اجتماعی در تربیت نسل جوان گفت: نوجوان چه زمانی در جامعه مهم بوده است؟ شما به تاسیس شبکه پویا و امید نگاه کنید، چه زمانی ما انقلاب کردیم؟ چه زمانی فکر کردیم که طیفی به اسم نوجوان داریم که این طیف اقتضائات جامعه‌پذیری دارند و باید شبکه‌ای برای این طیف داشته باشیم.

عرفان‌منش ادامه داد: مهمترین نقش مدارس و دانشگاه‌ها تربیت شهروند آینده است. معتقدم که بخشی از هویت سیاسی نوجوانان از ناحیه مدارس و دانشگاه نیست. چراکه اگر از این گروه بود، همه آن‌ها باید سرود سلام فرمانده می‌خواندند. معتقدم که عمده تربیت سیاسی ما از دهه ۶۰ به بعد در خانواده‌ها شکل گرفت.

وی با بیان اینکه جامعه‌پذیری رسانه‌ای به ما می‌گوید یادگیری اجتماعی از مجرای رسانه اتفاق می‌افتد و در این فرآیند جامعه‌پذیری پاداش و کیفر دارید، افزود: در این فرآیند الگوبرداری از نمونه‌های رسانه‌ای اتفاق می‌افتد و ذخایر شناختی فرد را شکل می‌دهد. حال فرد بخواهد عملی انجام دهد، ناخودآگاه یا آگاهانه به ذخایر شناختی مراجعه می‌کند.

این جامعه‌شناس فرهنگی افزود: رویکرد اکولوژیک، فضای مجازی را چند بعدی نگاه می‌کند. یکی از کارکرد‌های فضای مجازی آموزشی است. یعنی رسانه، سازمان آموزشی  است. مهمترین بعد در این کارکرد، خلق واقعیت و انگاره است. این انگاره می‌تواند کلامی، تصویری، شکلی، محتوایی و ... باشد. خروجی این انگاره هم این است که در مواقعی می‌تواند قابلیت تفکر انتقادی را از فرد سلب کند. یعنی فرد ذهن تربیت شده‌ای دارد که لازم نیست درباره مسائلی فکر کند. در اینجا فضای مجازی می‌تواند برای منابع شناختی، منابع عقیدتی و منابع ارزشی رقیب باشد. این فضای مجازی می‌تواند ضد ارزش را به جای ارزش رواج دهد.