سید احسان خاندوزی امروز در نشست شورای اداری شهرستان های بافت، رابُر و ارزوئیه استان کرمان در محل شهر بافت با بیان اینکه برخی بانک ها خودشان مانع رشد و توسعه هستند گفت: شبکه بانکی نباید صرفا نگاه به تسهیلاتگیرنده در کلانشهر داشته باشد بلکه به شهرهای کوچک هم توجه شود.
وی با بیان اینکه تصمیم داریم تسهیلات اشتغالزایی طی یکسال آینده افزایش یابد خاطرنشان کرد: افزود: تمامی داراییهای مردم از سهام، بیمه عمر، سیم کارت و هر چیز که قابل فروش است باید در سامانهای ثبت شود تا جزو تامین بانکی محسوب شود.
خاندوزی همچنین با اشاره به سوابق بالای برخی کارفرمایان گفت: همین اعتبار برای ضمانت بانکی و رتبه بندی اعتباری میتواند مورد استفاده قرار گیرد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود درباره دلایل محقق نشدن توسعه اقتصادی گفت: برای توسعه اقتصادی یک نقشه چکش خورده لازم است و زیرساختها و راههای مواصلاتی از مهمترین مسائلی است که باید حل شود تا فرصت سرمایهگذاری، گردشگری و شغل پایدار ایجاد شود.
وزیر اقتصاد تاکید کرد: ذهنیتی وجود دارد که مسیر پیشرفت همه شهرستانها و استانها از یک جاده میگذرد اما تجربه جهانی و اقتصاد ایران نشان میدهد که مناطقی که راه توسعهیافتگی و مزیتهای ویژه خودش را دریافته اند، بسیج امکانات را باوجود محدودیتها انجام دادهاند.
خاندوزی بیان کرد: در شهرستان قلعه گنج (جنوب کرمان) مسیر توسعه در چند سال گذشته مسیری نبود که سایر شهرستانها رفته باشند و ظرفیتهای متفاوت خارج از ابلاغ دولت توانست به پیشرفت منطقه کمک کند.
وی با اشاره به اینکه شاید بتوان با پایداری ردیف بودجه بالاتری گرفت اما اگر بخواهیم منجر به اشتغال و توسعه بلند مدت شود نباید به حمایتهای دولتی تکیه کنیم تصریح کرد: در شهرستان های بافت و رابر و ارزوئیه صادرات انسان های خوش فکر، باسواد و با انگیزه را داریم که اگر از اجماع این نخبگان استفاده شود می توانند در توسعه نقش آفرینی کنند.
خاندوزی با اشاره به اینکه برای کمک به پیشرفت باید چند پروژه خاص را اولویت بندی کنیم و به شکل ذره بینی نقاط را جلو ببریم تا پیشرفت انجام شود، گفت: در بحث گندم شهرستان ارزوئیه خلاء صنایع تبدیلی وجود دارد و هر کمکی در این راه باشد کوتاهی نخواهیم کرد.
وی با اشاره به اینکه جاده بافت - کرمان ۱۵ سال به صورت قطره چکانی جلو میرود که باید تکمیل این جاده سرعت گیرد اشاره کرد: سرمایه راکد بلااستفاده در کشور بسیار زیاد است؛ ما بر روی معادنی زندگی میکنیم که توان استفاده از آنها را نداریم.