آسمان حرم امام رضا(ع) همیشه روشن ترین قسمت در آسمان شب مشهد است. این نکته را اگر کمی دقت کنی به راحتی میتوانی درک کنی. معجزه ای که در آسمان نیز حتی تبلور یافته است.

دلت که بگیرد، میدانی جای برای رفتن و آغوش گشودن داری. دلت که بگیرد، نفس هایت را هم میتوانی آنجا در یک هوای بهشتی رها کنی. دلت که بگیرد و پا در حریم امن حضرت رضا (ع) بگذاری، خیالت راحت است که با روح و تنی جلا یافته از آنجا بیرون میروی و سبک بار خواهی شد.

آری روزگاری که حالت خوش نبود و دلت هوای آسمان داشت، میتوانی پر بگشایی و بر آسمان پر نور حرم حضرت آفتاب پرواز کنی. جاییکه حتی فرشتگان نیز با وضو بال می‌زنند و پرواز می‌کنند.

جاییکه زمینش از جنس آرامش است و دیوارهایش آینه کاری است؛ آینه کاری‌هایی که هرکدام تکه‌ای از قلب‌های شکسته‌ است که به امید مداوا شدن به آنجا آمده بودند و پس از التیام، برای احترام تکه‌های خورد شده قلبشان شان را بر در دیوار حرم حکاکی کرده اند.

حرم امام هشتم (ع) پر از معجزه است، پر از جاده‌های بی انتهای درد و دل ها. پر از دل‌های تسکین یافته و پر از روح‌های به آرامش رسیده.

سقاخانه، وضوخانه، صحن جمهوری، صحن گوهرشاد، صحن انقلاب، موزه‌ها و رواق هایش و در نهایت ضریح نجیب و آرامش، همه این‌ها تکه‌هایی از بهشت خداوند است که خدا برای اهل زمین، آنهارا هدیه داده است. تکه‌هایی که در کنارهم عظمتی ساخت اند که آوازه اش تا عرش رفته است.

آوازه‌ای خوش سیما که تصویر یک دنیا عشق و معرفت است از کسانیکه ارادتمندانه در پیشگاه حضرت رضا (ع) حضور می‌یابند.