یونس امامی آزادکار وزن ۷۴ کیلوگرم کشورمان در رقابت‌های جهانی ۲۰۲۲ صربستان گفت: کایل داک آمریکایی که سه طلای جهان و برنز المپیک را دارد، اصلی‌ترین حریفم در جهانی است و کشتی گیر روسی الاصل اسلواکی، کشتی گیر گرجستانی و فرانک چامیزو ایتالیایی دیگر حریفان مطرح من در این وزن هستند، البته فیلم این کشتی گیران را با کادر فنی دیده و آنالیز کرده ایم. امیدوارم که با دعای خیر مردم بتوانم بهترین عملکرد را داشته باشم.
یونس امامی اعلام کرد: ۲۵ سال دارم، در حال حاضر ساکن شهریار تهران هستم، اما اصلیتم لک کاکاوند است و زادگاه پدری ما منطقه‌ای به نام دهوند بین نورآباد لرستان و هرسین کرمانشاه است که البته در استان لرستان واقع شده است. با حمایت پدر و بردارم از سن ۹ سالگی کشتی را در باشگاه انقلاب شهریار و نزد مهدی قاسمی جو مربی سازنده استان تهران شروع کردم. در حال حاضر نیز در این باشگاه تمرین می‌کنم.
وی درباره این سوال که به غیر از کشتی به چه ورزش دیگری علاقه دارد، گفت: من فوتبال را دوست داشتم و به ورزش رزمی هم علاقه‌مند بودم. به طوری که چند جلسه بوکس و کاراته هم رفتم، اما پسرعمه ام کشتی گیر بود و در سطح شهریار عناوینی داشت و همین باعث شد که به کشتی علاقه‌مند شوم و وقتی وارد باشگاه کشتی شدم، مسیر خود را پیدا کرده عاشق این رشته شدم.
امامی در مورد اینکه از حضور در کشتی به دنبال درآمدزایی هم است، گفت: فکر نکنم کسی برای کسب درآمد به کشتی آمده باشد چراکه ورزش سخت و سنگینی است، اما هرکسی در کشتی آمده و مانده قطعا به خاطر روحیه مبارزه طلبی و عشقش به این ورزش است، اما در نهایت اگر بتوانی به مدال طلای المپیک و جهان دست پیدا کنی، قطعا منافع مالی را نیز در پی خواهد داشت.
دارنده مدال برنز جهان درباره علایق خود گفت: به موتور سنگین و ماشین‌های اسپرت علاقه مندم. بیشتر دوست دارم با رفقا به کوه و دشت برم، البته در همان منطقه دهوند، و در آنجا تیراندازی و هدف زنی کنیم، اگر شد کبابی بخوریم و اینکه آواز محلی را بشنوم.
امامی درباره محل درآمداش گفت: خدا را شکر لیگ کشتی نسبت به سال‌های گذشته بهتر شده و کشتی گیران می‌توانند با حضور در این مسابقات بخشی از مخارج خود را تأمین کنند، البته مسئولان هم قول‌هایی می‌دهند، اما به اکثر آن‌ها عمل نمی‌کنند، وزارت ورزش و جوانان نیز برای مدال آوران پاداشی درنظر گرفته، این پاداش سال‌های قبل با توجه به اینکه به صورت سکه طلا پرداخت می‌شد بهتر بود، اما در حال حاضر به صورت ریالی پرداخت می‌شود که آن را هم بعد از چند سال می‌دهند و نمی‌توان زیاد روی آن برای پشتوانه زندگی حساب کرد.
