آب بندان روستای لنگور در شهرستان بابل ۷۰۰ هکتار مساحت دارد و یکی از منابع تامین آب این روستا برای کشت برنج است، اما با پایان برداشت برنج، کشاورزان زمین‌ها را برای کشت دوباره این محصول آماده می‌کنند و با توجه به مصرف آب برای کشت برنج، کاهش بارندگی، آورد روخانه‌های منتهی به این آببندان نیز کاهش می‌یابد و کمبود آب و اکسیژن مرگ ماهیان را بدنبال دارد، داستانی که هر سال در اواسط مرداد ماه تکرار می‌شود.

برخی از اهالی این روستا می‌گویند: آب رودخانه‌ای که در اطراف روستای لنگور وجود دارد در فصل مرداد و شهریور برای کشت دوباره برنج مصرف می‌شود و با توجه به اینکه آب این آببندان نیز از همین رودخانه تامین می‌شود این موضوع سبب خشک شدن فصلی آببندان می‌شود.

آن‌ها می‌گویند: اهالی معمولا بعد از پایان کشت اول برنج، ماهیان این آببندان را که خودشان در آن رهاسازی کردند صید می‌کنند، اما برخی ماهیان مصرف خوراکی ندارند به همین دلیل در آببندان می‌مانند و با کاهش آب تلف می‌شوند.

اگرچه روستاییان می‌گویند: ماهیان تلف شده متعلق به شخص خاصی نیست و قابل صید کردن هم نیستند، اما این موجودات نیز همانند سایر گونه‌های جانوری حق حیات دارند و شایسته نیست هر ساله هزاران قطعه ماهی به دلیل توزیع نامناسب آب تلف شوند.

حیدپور رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهرستان بابل می‌گوید: بازدیدی از منطقه انجام و مشخص شد تعداد زیادی از ماهیان به دلیل ساماندهی نشدن آب‌های سطحی تلف شده اند.

او از شرکت آب منطقه‌ای و افرادی که به عنوان میراب وظیفه توزیع مناسب آب را به عهده دارند خواست حقابه مناسب تالاب را در فصل گرم سال به این تالاب برسانند تا بیشتر از این شاهد تلف شدن ماهیان نباشیم.

خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان مازندران این موضوع را از برخی مسئولان شهرستان بابل پیگیری کرد که  آن‌ها از تلف شدن این ماهیان ابراز بی اطلاعی کردند.